Δεν απέτυχε η Εθνική. Απλώς δεν πέτυχε...

Οι παίκτες της Εθνικής ομάδας μπάσκετ δήλωναν πριν τον αγώνα απέναντι στην Αργεντινή πως το ματς αυτό αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της επιτυχίας και της αποτυχίας. Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί πως ένα χαμένο σουτ καθιστά αυτομάτως αποτυχημένη την πορεία της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου; Ασφαλώς η πρόκριση στα προημιτελικά με νίκες επί Γερμανίας, Ανγκόλας και Κίνας ήταν ο μίνιμουμ στόχος ή αλλιώς «υποχρέωση» για την Εθνική. Ασφαλώς και η εικόνα στα ματς με τις ισχυρότερες (κακά τα ψέματα) ομάδες της Ισπανίας και των ΗΠΑ δεν ήταν η δέουσα. Όμως στο κρίσιμο παιχνίδι με την Αργεντινή η ελληνική ομάδα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Οι λεπτομέρειες, που σε τέτοιο επίπεδο κάνουν πάντα τη διαφορά, ήταν αυτή τη φορά ενάντιά της.

Η Εθνική κόντρα στην Αργεντινή πραγματοποίησε καλύτερη εμφάνιση και από αυτή στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 απέναντι στη Γαλλία και από αυτή στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007 απέναντι στη Σλοβενία. Στις δύο αυτές περιπτώσεις έκανε κακά ματς κόντρα σε ασφαλώς υποδεέστερες ομάδες από την Αργεντινή. Όμως τότε η τυφλή Θεά τής χαμογέλασε, σε αντίθεση με τον προημιτελικό του Πεκίνου. Στο Βελιγράδι και τη Μαδρίτη δύο εντυπωσιακά come-back που επισφραγίστηκαν από ένα τρίποντο του Διαμαντίδη κι ένα λέι απ του Παπαλουκά «διέγραψαν» μονοκονδυλιά τις άσχημες εμφανίσεις. Στο Πεκίνο ένα άστοχο σουτ του κορυφαίου παίκτη της Εθνικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, Βασίλη Σπανούλη, «χάλασε» όλη την εικόνα κι αντί να μιλάμε για μία ακόμη «επική» ανατροπή, τώρα αναρωτιόμαστε «τις πταίει».

Από τακτικής άποψης η ελληνική ομάδα έκανε εξαιρετικό παιχνίδι. Η ομαδική άμυνά της ήταν καταπληκτική και η Αργεντινή διατηρήθηκε αρχικά στον αγώνα και εν τέλει έφτασε στη νίκη αποκλειστικά και μόνο χάρη στην κλάση κάποιων παικτών της. Μία κλάση απέναντι στην οποία πολλές φορές είναι αδύνατο να βρει «αντίδοτο» η καλύτερη άμυνα και ο καλύτερος προπονητής. Ασφαλώς και έγιναν λάθη, τόσο από τους παίκτες σε κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού, όσο και από τον προπονητή (όπως με το μαρκάρισμα του Ζήση πάνω στον «καυτό» Ντελφίνο ή τη διατήρηση του κουρασμένου και χωρίς καθαρό μυαλό Σπανούλη στην τρίτη περίοδο). Όμως κανείς δεν δικαιούται να κατηγορήσει την Εθνική για έλλειψη ποιότητας, προετοιμασίας ή προσπάθειας.

Η πικρία που μένει είναι πως χάθηκε μία σπουδαία ευκαιρία για μία μεγάλη διάκριση και πως αυτή η ομάδα είχε τις δυνατότητες να μπει στην τετράδα και να κατακτήσει ένα μετάλλιο, που είναι το μόνο «παράσημο» που της λείπει. Επιμένω στην άποψη πως αυτή η Εθνική είναι η καλύτερη και πληρέστερη όλων των εποχών, καλύτερη από αυτή του 2005 και του 2006 (οι συγκρίσεις με το μακρινό 1987 είναι άδικες) που έφεραν τις μεγάλες επιτυχίες, ωστόσο η ιστορία, που δεν απονέμει πάντα δικαιοσύνη, θα γράψει πως έμεινε πέμπτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Στη ζωή, ωστόσο, δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Υπάρχει και το γκρι. Η εθνική ομάδα δεν απέτυχε, απλώς δεν πέτυχε. Κι αυτό που «πονά» όσους την αγαπούν, μα πάνω από όλα τους παίκτες, το τεχνικό τιμ και τους ανθρώπους που εργάζονται για αυτή, είναι πως μπορούσε...

Το 2012 δεν είναι μακρινό, αλλά το Λονδίνο μπορεί να περιμένει. Προέχουν τα Ευρωμπάσκετ σε Πολωνία (2009) και Λιθουανία (2011) και το Μουντομπάσκετ στην Τουρκία (2010). Η ποιότητα σε συνδυασμό με τον χαμηλό μέσο όρο ηλικίας της Εθνικής και τις φουρνιές που έρχονται με φόρα από πίσω (τελευταία απόδειξη η πρωταθλήτρια Ευρώπης εθνική Εφήβων) μόνο αισιόδοξα μηνύματα αφήνουν για το μέλλον.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.gr