Δέκα μικροί Καλάθηδες

Αν μια ομάδα έχει μάθει να ζει και να αναπνέει με το οξυγόνο ενός παίκτη, όταν νομοτελειακά έρχεται η στιγμή αυτός να απουσιάσει είναι αδύνατο να αναδείξει εν μια νυκτί έναν άνθρωπο που θα γεμίσει τα παπούτσια του. Το μυστικό είναι η ισχύς εν τη ενώσει και η συνολική κάλυψη του μεγάλου κενού, που δύσκολα συμβαίνει σε μεγάλη διάρκεια αλλά μπορεί κάλλιστα να συμβεί σε έναν περιορισμένο αριθμό αγώνων, μέχρι να επιστρέψει ο μεγάλος απών. Αυτό ακριβώς έκανε υποδειγματικά ο Παναθηναϊκός απέναντι στη Μακάμπι κερδίζοντας πολύ περισσότερα από μια σπουδαία νίκη εν τη απουσία του Νικ Καλάθη.

Όλοι, ανεξαιρέτως, οι παίκτες που αγωνίστηκαν έκαναν step up που λένε και οι Αμερικανοί αποφεύγοντας ηρωικά για να κερδίσουν τη… λεζάντα και προτιμώντας την ουσία για να κερδίσει η ομάδα. Ο Λούκας Λεκαβίτσιους έδωσε από νωρίς τον τόνο, θαρρείς κι έστελνε σε όλους το μήνυμα πως μετά τον Καλάθη δεν υπάρχει το χάος. Ο Μάρκους Ντένμον αφού απέβαλε το άγχος να αποδείξει πως είναι παίκτης επιπέδου Παναθηναϊκού ήταν σχεδόν καθοριστικός στο φινάλε. Η παρουσία αμφοτέρων μοιάζει ικανή να τους ξεμπλοκάρει πνευματικά, ώστε να είναι περισσότερο αποτελεσματικοί, έστω και κάνοντας τα… ρεπό του ηγέτη της ομάδας, στην εξέλιξη της σεζόν. Γιατί κι όταν επιστρέψει ο Νικ οι «πράσινοι» θα τους χρειαστούν.

Δεν ήταν όμως μόνο οι δύο «κοντοί». Ο Νίκος Παππάς συγκέρασε ιδανικά σε μια βραδιά το γνήσιο ταλέντο και την προσωπικότητα clutch που είχε από τα μικράτα του με την ωριμότητα που απαιτείται από έναν οργανωτή και το πάθος από έναν αμυνόμενο. Με το… τέταρτο γκαρντ της ομάδας έμοιαζε και ο Γκιστ, που πέρα από τα συνηθισμένα εμπλούτισε την καλύτερη περίοδο φόρμας του με τα πράσινα και με τέσσερις ασίστ. Πλαισιωμένος, δε, από έναν επιτέλους απόλυτα συγκεντρωμένο Σίνγκλετον κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη κάτω από τα καλάθια. Ο Ρίβερς, δε, ήταν σταθερά έτοιμος να τιμωρήσει την αφελή άμυνα της Μακάμπι σε κάθε κλάσμα ή εκατοστό που του πρόσφερε για να τα «μπουμπουνίσει».

Ο Τσάβι Πασκουάλ έκανε υποδειγματικό κοουτσάρισμα. Έδωσε χώρο και χρόνο στην εύθραυστη ψυχολογία Λεκαβίτσιους και Ντένμον να ενισχυθεί κι εκείνοι δίχως να λοξοκοιτούν όπως μέχρι τώρα στον πάγκο πότε θα αποσυρθούν άρον-άρον για να επιστρέψει ο Καλάθης τον δικαίωσαν. Το ροτέισον περιορίστηκε στα απαραίτητα, καθώς περιθώρια για ρίσκα και πειραματισμούς δεν ενδείκνυνται όταν απουσιάζει ο εγκέφαλος της μηχανής. Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός, που απειλήθηκε μόνο από τα δικά του λάθη, κέρδισε από την επίθεσή του στο πρώτο κι από την άμυνά του στο δεύτερο ημίχρονο. Κι αν κερδίσει την Πέμπτη στο Βελιγράδι τον Ερυθρό Αστέρα ή την επόμενη εβδομάδα στη Βαλένθια (πόσω μάλλον αν κάνει το 2/2) θα κλείσει τον πρώτο γύρο σε ξεκάθαρη τροχιά για πλεονέκτημα έδρας.

Το ζητούμενο, πάντα, είναι η διάρκεια. Κι επειδή είναι άγνωστο αν ο Καλάθης θα μπορεί να ξαναπάρει την ομάδα στον λαβωμένο αυτή τη στιγμή ώμο του σε 1-2 μέρες ή 1-2 εβδομάδες, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αποδείξει πως η ανταπόκρισή του στην απουσία του φύσει και θέσει ηγέτη του θα μπορεί να γίνεται με συνέπεια.

ΥΓ: Οι «αγιογραφίες» για όποιον φεύγει από τη ζωή είναι σύνηθες φαινόμενο. Η περίπτωση του Τάσσου Στεφάνου είναι από τις ελάχιστες που κανείς δεν χρειάστηκε να υπερβάλει ή να πει ψέματα. Οι άνθρωποι του αθλητισμού που έχουν κερδίσει τον ειλικρινή σεβασμό ΟΛΩΝ, ανεξάρτητα από αποχρώσεις, είναι-δυστυχώς-είδος υπό εξαφάνιση. Ίσως μετά το θάνατο του κύριου (κι ας είναι αδόκιμο για εκλιπόντα) Τάσσου να έχουν ήδη εκλείψει…

Follow @ChristosRobolis