Βρίστε όσο θέλετε… Αυτός είναι ο MVP του ΝΒΑ!

Μια συχνή παρανόηση φιλάθλων (και δημοσιογράφων) είναι αυτή μεταξύ του καλύτερου και του πολυτιμότερου παίκτη. Η διαφορά στις δύο έννοιες δεν είναι χαώδης αλλά σίγουρα ουσιαστική, καθώς το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο και… τούμπαλιν, παρότι συχνά μπορεί να συμπίπτουν.

Κι αν για τον τίτλο του καλύτερου παίκτη δεν χρειάζονται επεξηγήσεις, καθώς είναι προφανές ποια στοιχεία καθιστούν κάποιον κορυφαίο, ο τίτλος του πολυτιμότερου είναι παρεξηγημένος. Πολυτιμότερος είναι αυτός χωρίς τον οποίο η ομάδα του δεν θα ήταν-αν όχι η κορυφαία-μία εκ των κορυφαίων του πρωταθλήματος.

Αν δεν συνέτρεχε η δεύτερη συνθήκη, σοβαρή υποψηφιότητα θα μπορούσε να θέσει ακόμη και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, καθώς οι Μπακς δίχως εκείνον θα ήταν… στο πουθενά, ωστόσο δεν είναι δυνατό ο MVP να προέρχεται από μια ομάδα που πασχίζει να μπει στα play offs. Αυτός ο περιορισμός αυτομάτως μειώνει αισθητά τη λίστα των υποψηφίων MVP και θα είναι ο βασικός λόγος αν ο Ράσελ Γουέστμπρουκ δεν πάρει το φετινό βραβείο.

Ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι ο πληρέστερος και πιο καθοριστικός παίκτης του πρωταθλήματος χωρίς αμφιβολία, αλλά με τους Καβαλίερς να έχουν μόλις το τέταρτο καλύτερο ρεκόρ μάλλον είναι εκτός συζήτησης. Ο Κογουάι Λέοναρντ είναι κάθε χρόνο και καλύτερος προσθέτοντας στοιχεία στην επίθεση δίπλα στη δεδομένη του ικανότητα ως αμυντικού, αλλά το πλουραλιστικό παιχνίδι των Σπερς μάλλον δεν του επιτρέπει να λάμψει ως μονάδα. Ο Τζέιμς Χάρντεν έχει γίνει φέτος πολύ καλύτερος συμπαίκτης και λιγότερο κακός αμυντικός, όμως οι Ρόκετς δεν σου δίνουν την αίσθηση πως μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά. Ο Αϊζέια Τόμας αψηφά το νόμο των ψηλών και ισχυρών αποτελώντας τον πιο clutch player της λίγκας, όμως οι δικοί του Σέλτικς παρά την απρόσμενα καλή πορεία τους πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να πείσουν πως είναι ομάδα με μεγάλο ταβάνι.

Με τους Γουόριορς να αποτελούν κατά τεκμήριο με διαφορά την καλύτερη ομάδα της regular season ως τώρα, είναι λογική η σκέψη πως ο MVP πρέπει να προέρχεται από εκεί. Ο Στεφ Κάρι κάνει πολύ καλή σεζόν, αλλά η σύγκριση με τον περσινό διαστημικό εαυτό του στη regular season, αλλά και η μάλλον κατώτερη των προσδοκιών παρουσία του στους τελικούς (που δεν προσμετράται εδώ, αλλά επηρεάζει τη σκέψη όλων) τον βγάζει… χαμένο. Ο Κέβιν Ντουράντ προσαρμόστηκε άψογα σε μια καλοκουρδισμένη ομάδα και κάνει μια πληθωρική σεζόν κερδίζοντας τα φώτα από τους άλλους δύο σταρ των «πολεμιστών», αλλά στη συνείδηση πολλών (κι όχι αναγκαστικά φίλων των Θάντερ) είναι αυτός που εγκατέλειψε ένα φιλόδοξο πρότζεκτ για να πάει με τον ισχυρό. Ο Κλέι Τόμπσον παραμένει συνεπής σε top level, αλλά δεν πείθει καν πως είναι ισότιμος των άλλων δύο και ίσως και λόγω χαμηλού προφίλ να χάνει πόντους.

Θα φανεί σε κάποιους από λάθος εκτίμηση ως και εξωφρενική, αλλά ο τίτλος του πολυτιμότερου δεν αξίζει σε κάποιον από τους παραπάνω. Αξίζει (προσωπική άποψη) στον Ντρέιμοντ Γκριν και παρακαλώ την επιείκεια και την υπομονή σας για την ανάλυση του σκεπτικού…

Σε μια υπερ-ομάδα με τρεις σούπερ σταρ που μπορούν στην καλή μέρα τους να κερδίσουν μόνοι τους οποιονδήποτε αντίπαλο, αλλά ταυτόχρονα «απαιτούν» περισσότερες μπάλες στη μια πλευρά του παρκέ και λιγότερες σκοτούρες στην άλλη, ο Ντρέιμοντ Γκριν είναι αυτός που φέρνει την ισορροπία. Αυτός που γνωρίζει πως στην επιθετική ιεραρχία είναι ο τέταρτος (και βάλε), που θα σουτάρει μόνο όταν οι άλλοι τρεις κρίνουν ή αναγκαστούν να δουν πως έχει καλύτερες προϋποθέσεις, που θα κοιτάξει πρώτος τον συμπαίκτη και μετά το καλάθι και που θα βάλει το σώμα του στη φωτιά για σκριν ή για επιθετικό ριμπάουντ. Αυτά όμως μόνο στη μια πλευρά του παρκέ, γιατί η πολυτιμότητα του Γκριν είναι περισσότερο εμφανής στα μετόπισθεν. Εκεί που θα σπρώξει τους αντίπαλους ψηλούς σαν σέντερ και θα πιέσει τα αντίπαλα γκαρντ ή φόργουορντ στην μπάλα σαν περιφερειακός. Εκεί που μπορεί να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε σε κάθε αλλαγή μαρκαρίσματος με την ίδια αποτελεσματικότητα. Εκεί που θα βρίσει, θα χτυπήσει ύπουλα, θα εξοργίσει και συχνά απορρυθμίσει ακόμη και τον πιο ψύχραιμο αντίπαλο. Κι εκεί που κάθε νίκη του πανηγυρίζεται από τον ίδιο και την κερκίδα σαν ζογκλερικό του Κάρι, τρίποντο του Τόμπσον ή κάρφωμα του Ντουράντ.

Φυσικά ο Ντρέιμοντ Γκριν δεν έχει ούτε το μισό ταλέντο των τριών συμπαικτών του και πολλών άλλων παικτών που υπό άλλες συνθήκες θα διεκδικούσαν με αξιώσεις το βραβείο του MVP. Όμως αυτός ο τύπος, που είναι όσο δυνατός πρέπει στον κορμό για να τα βάζει με τα θηρία και όσο γοργοπόδαρος απαιτείται για να εξουδετερώνει τους αεικίνητους κοντούς, που τροφοδοτεί με το πάθος του την ομάδα περισσότερο κι από ό,τι ο show-man Κάρι, ο φειδωλός Ντουράντ και ο ανέκφραστος Τόμπσον, και που κάνει με χαρά και αυτοθυσία εκείνα που οι άλλοι τρεις αποφεύγουν, δικαιούται να αποκαλείται αν όχι ο πολυτιμότερος της κορυφαίας ομάδας του πρωταθλήματος ή και του ΝΒΑ, τουλάχιστον ομότιμα πολύτιμος με τις τρεις πριμαντόνες των Γουόριορς. Και όταν λείπει η απουσία του είναι πιο αισθητή από οποιονδήποτε εκ των τριών άλλων.

Αντί επιλόγου, μια μάλλον ρητορική ερώτηση: Αλήθεια, θα έχαναν οι Γουόριορς το πρωτάθλημα αν ο Ντρέιμοντ Γκριν δεν είχε απουσιάσει λόγω τιμωρίας από τον πέμπτο τελικό στην Oracle Arena (97-112) που σήμανε και την αντεπίθεση των Καβαλίερς για την ανατροπή από το 1-3;

Follow @ChristosRobolis