Βρε, μήπως φταίει αυτό στην Εθνική;

Η διαφαινόμενη αποτυχία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ αποτελεί… X-File. Σπάμε το κεφάλι μας να βρούμε τι έφταιξε και πέσαμε στην ανάγκη… θεϊκών παρεμβάσεων για να προκριθούμε στα προημιτελικά και δεν βρίσκουμε την αιτία. Όχι μόνο εμείς, αλλά ο Αντρέα Τρινκιέρι, «ειδικοί» και μη, ακόμη και ξένοι συνάδελφοι, όλοι απορούν/με πώς αυτή η ελληνική ομάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού και περιμένει ένα ξένο χέρι να τη σώσει.

Τι μας λείπει; Ποιότητα; Άλλες ομάδες θα παρακαλούσαν να είχαν το ρόστερ της Εθνικής, ακόμη και με τις «ηχηρές» της απουσίες. Βάθος; Λίγες ομάδες στη διοργάνωση διαθέτουν τουλάχιστον 10-11 παίκτες πρώτης γραμμής, που πρωταγωνιστούν σε μεγάλες ομάδες, όπως η ελληνική. Εμπειρία; Με εξαίρεση τον Καββαδά, οι υπόλοιποι διαθέτουν πληθώρα παραστάσεων, ακόμη και οι 23χρονοι Παπανικολάου και Σλούκας.

Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά… Μία σκέψη που μπορεί να γίνει αφορά την ενέργεια, αυτή που πλέον στο σύγχρονο μπάσκετ κρίνει πάρα πολλά και που δυστυχώς φαίνεται να μην περισσεύει, αλλά μάλλον να λείπει από αυτή την Εθνική.

Κάποτε οι αγώνες κρίνονταν αποκλειστικά και μόνο από το ταλέντο. Ένας… Γκάλης, ένας Πέτροβιτς, ένας Σαμπόνις… αρκούσαν για να πάρουν μόνοι τους ένα παιχνίδι. Με την πάροδο των ετών, στην εξίσωση μπήκε-ίσως και πάνω από το χάρισμα των παικτών-το μυαλό και η τακτική, ειδικά στην άμυνα. Παίκτες-κομπιούτερ, όπως ο Διαμαντίδης ή ο Παπαλουκάς έλαμψαν σε αυτή την όχι τόσο παλιά και πιθανότατα όχι ακόμη ξεπερασμένη εποχή. Πλέον το μπάσκετ έχει γίνει άθλημα πρωτίστως των αθλητών. Μία ομάδα αποτελούμενη μόνο από παίκτες που διαθέτουν ταλέντο δεν κερδίζει πλέον κάποια άλλη που έχει λίγους ταλαντούχους παίκτες και αρκετούς που τρέχουν γρηγορότερα, πηδούν ψηλότερα, μαρκάρουν δυνατότερα και αντέχουν περισσότερο.

Αυτή η Εθνική διαθέτει πολλούς παίκτες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και λίγους ή τουλάχιστον λιγότερους από όσους θα χρειαζόταν στη δεύτερη. Αποδείχτηκε στην πράξη πως στο ρόστερ της δεν υπάρχει η απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ στρατηγών και στρατιωτών.

«Και πώς οι ίδιοι παίκτες έχουν πετυχημένη πορεία με τις ομάδες τους;», θα αναρωτηθεί-απολύτως λογικά-κάποιος. Η απάντηση είναι εύκολη. Εκεί το έλλειμμα ενέργειας και αθλητικών προσόντων των Ελλήνων παικτών υπερκαλύπτεται από τους ξένους. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν διαθέτουν ή διέθεταν τους υπερ-ποιοτικούς ξένους. Όμως παίκτες όπως ο Λάσμε, ο Γκιστ, ο Χάινς και ο Λο κάνουν ή έκαναν τη «βρώμικη δουλειά» και δίνουν ή έδιναν στον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τους υπόλοιπους τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν το εκτελεστικό/οργανωτικό ταλέντο τους δίχως να το ξοδεύουν στην άμυνα.

Δεν λέμε ότι αυτό φταίει. Αλλά σαν τους γιατρούς που ψάχνουν να βρουν τι έχει ο ασθενής, είναι απαιτούμενη μία… διαφορική μέχρι να εντοπιστεί το μικρόβιο και να απομακρυνθεί. Γιατί στον απόηχο μιας αποτυχίας, ο καταμερισμός ευθυνών, ο λιθοβολισμός και τα λαϊκά δικαστήρια δεν οδηγούν πουθενά. Απαιτείται ψυχραιμία για έναν σωστό απολογισμό, ώριμη σκέψη και λύσεις.

Follow @ChristosRobolis