Αρχηγέ, μην τα βάζεις με τον εαυτό σου. Βάλ ’τα με τον… Βαλαντσιούνας

Η δημόσια αυτοκριτική από παίκτες τέτοιου επιπέδου σπανίζει και γι’ αυτό εκπλήσσει. Ο Γιάννης Μπουρούσης ξάφνιασε άπαντες ομολογώντας «δεν έχω βοηθήσει καθόλου την ομάδα, είναι σαν να μην υπάρχω στο γήπεδο» το μεσημέρι της Παρασκευής. Τόσο επειδή τέτοιες δηλώσεις δεν συνηθίζονται, αλλά και γιατί δεν είναι απόλυτα αλήθεια.

Οι αθλητές είναι πολύ σκληροί με τους εαυτούς τους. Περισσότερο από τα ΜΜΕ, τους οπαδούς ή τους προπονητές του Facebook που κάνουν εύκολες κρίσεις. Αν όλοι εμείς πονούσαμε βλέποντας το φάντασμα της Εθνικής να γίνεται έρμαιο στα χέρια Γάλλων, Σλοβένων και Φινλανδών στην πρώτη φάση, οι ίδιοι οι παίκτες έχαναν τον ύπνο τους. Και μπορεί το «ανάθεμα» της κοινής γνώμης να έριχνε το φταίξιμο στην ομοσπονδία, τον Μίσσα ή στον… Χατζηπετρή, αλλά η μπάλα έπαιρνε και τους ίδιους. Και η μουρμούρα από τις καφετέριες της Αθήνας έφτανε ως βουητό στα αυτιά τους μέχρι το μακρινό Ελσίνκι.

Ίσως το πρώτο που χρειάζεται ένας αθλητής για να πετύχει είναι η αυτοκριτική. Ο περίγυρος, από γονείς και φίλους μέχρι συντρόφους και μάνατζερ, είναι πάντα πρόθυμος, με αθώες ή ιδιοτελείς προθέσεις, για έναν καλό λόγο που συχνά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όμως όσοι δεν θέλουν να θρέφονται με αυταπάτες, κάνουν οι ίδιοι την αυτοκριτική τους και μέσω αυτής γίνονται καλύτεροι.

Αυτό έκανε και ο Γιάννης Μπουρούσης. Με τη διαφορά ότι δεν το έκανε ιδιωτικά, one-on-one με τον… εαυτό του, αλλά δημόσια. Άλλωστε έχει κατ’ επανάληψη αποδειχτεί πως ο συγκεκριμένος λέει ό,τι αισθάνεται. Μέχρι σημείου παρεξηγήσεως. Κι όπως φάνηκε πριν λίγες ώρες, η ωμή αλήθεια του εκφράζεται όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για το πρόσωπό του.

Κι ας αδίκησε αρκετά τον εαυτό του. Άλλωστε, καλύτερα να είσαι σκληρός παρά επιεικής στην αυτοκριτική σου. Ο αρχηγός διανύει πιθανότατα (γιατί με τον Μπουρούση ποτέ δεν ξέρεις) τις τελευταίες του μέρες με το εθνόσημο. Και θέλει όσο τίποτε άλλο να κλείσει την ιστορία που είχε ως πρόλογο το έπος του Βελιγραδίου το 2005, έστω και με τον ίδιο δωδέκατο παίκτη, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για τον ίδιο και την ομάδα που υπηρετεί έκτοτε ανελλιπώς. Λογικό, λοιπόν, να μην τον ικανοποιούν οι εμφανίσεις του ως τώρα και να αισθάνεται (συν)υπεύθυνος για τις ήττες στην πρώτη φάση. Κι ας είχε πολύ σημαντική συμβολή-με συνεχή καλάθια και ριμπάουντ στο δύσκολο τρίτο δεκάλεπτο-στη νίκη στον «τελικό» με τη Σλοβενία.

Δεν χρειάζεται, πάντως, να είναι τόσο σκληρός με τον εαυτό του. Ας εξοικονομήσει όλη του τη σκληράδα το Σαββατόβραδο, απέναντι στον Γιόνας Βαλαντσιούνας. Γιατί εκεί θα χρειαστεί να τα δώσει όλα, ώστε να μην είναι αυτό το τελευταίο του παιχνίδι με την Εθνική. Ένα ακόμη παιχνίδι, Γιάννη. Και μετά άλλο ένα…

Follow @ChristosRobolis