Αποδιοπομπαίος «δράκος»

Κανένα καλό δεν μπορεί να έρθει από την εμπλοκή μιας θρυλικής μορφής στα κοινά της αγαπημένης του ομάδας. Στα αναρίθμητα παραδείγματα, από τον Ντέμη Νικολαΐδη μέχρι τον Θοδωρή Ζαγοράκη, ήρθε να προστεθεί κι αυτό του Παναγιώτη Γιαννάκη.

Η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Άρη το καλοκαίρι έμοιαζε με αποστολή αυτοκτονίας. Από τότε κυκλοφορούσε στην πιάτσα πως τα προβλήματα του Νίκου Λάσκαρη με τη δικαιοσύνη ήταν πολύ μεγαλύτερα από όσα είχαν όλοι αντιληφθεί και ήταν αναπόφευκτο τις συνέπειες να πληρώσει η ομάδα. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που ούτως ή άλλως επιζητούσε την επιστροφή στο προπονητικό προσκήνιο και σε μια θέση που άρμοζε στο εκτόπισμά του, έβαλε μπροστά το συναίσθημα κι όχι τη λογική. Όπως συνήθιζε να κάνει και ως παίκτης. Μόνο που τότε δικαιωνόταν για το πάθος του, αλλά αυτή τη φορά θα το πληρώσει…

Ο Νίκος Λάσκαρης δεν επέλεξε τυχαία τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Γνώριζε καλά πόσο μπλεγμένος ήταν και παραμένει ο ίδιος και η παρουσία μιας εμβληματικής μορφής στον πάγκο θα του αγόραζε χρόνο. Ο Γιαννάκης ήταν ικανός να συσπειρώσει τον κόσμο, να δώσει το σύνθημα για έναν δυνατό κόντρα στις αντιξοότητες Άρη, αλλά προπαντός να κρύψει στη βαριά σκιά του τη γάγγραινα που κατάτρωγε το σύλλογο από μέσα. Όμως ο «δράκος» δεν είναι… μάγος για να εξαφανίσει τα προβλήματα, που προϊόντος του χρόνου άρχισαν να εξαπλώνονται. Αποχώρησαν οι επαγγελματίες ξένοι, εγκατέλειψαν αγανακτισμένοι αρκετοί πρωτοκλασάτοι Έλληνες, τα χρέη συσσωρεύονταν, οι υπάλληλοι έκαναν επίσχεση εργασίας και η βεβαιότητα πως «Άρης είσαι, δεν γίνεται να υποβιβαστείς», έδωσε τη θέση της στον άμεσο κίνδυνο που διατρέχει πλέον η ομάδα. Γιατί οι φανέλες δεν αρκούν για να σώσουν κανέναν μεγάλο. Ρωτήστε και τους οπαδούς ΑΕΚ, Ηρακλή ή Πανιωνίου, που το βίωσαν πρόσφατα στο πετσί τους…

Ασφαλώς ο Παναγιώτης Γιαννάκης έκανε λάθη, πέρα από το βασικό της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας ενός βαριά άρρωστου συλλόγου. Σε επιλογές παικτών, στο στήσιμο της ομάδας, στο κοουτσάρισμα, ακόμη και σε κάποιες δηλώσεις… Όμως η εικόνα της αποπομπής του από μία εν δυνάμει διοίκηση (ο Νίκος Λάσκαρης δεν ανέλαβε ούτε καν αυτή την ευθύνη) με την ομάδα κοντά στο χείλος του γκρεμού δεν του αξίζει. Θαρρείς και συγκεντρώθηκε όλο το «ανάθεμα» για το κατάντημα της ομάδας, που κάποτε καθήλωνε όλη την Ελλάδα στις τηλεοράσεις στα μέσα της εβδομάδας, σε έναν άνθρωπο αλλά όχι στον πραγματικά υπεύθυνο. Και είναι κρίμα το πέρασμά του από τον πάγκο σε αυτές τις συνθήκες να φθείρει έστω και στο ελάχιστο την εικόνα του ανθρώπου που θα είναι για πάντα συνδεδεμένος με τη χρυσή εποχή του αυτοκράτορα.

Το διαζύγιο Άρη-Γιαννάκη είναι μια γροθιά στο στομάχι. Γιατί όποιος αγαπά το μπάσκετ και είναι ρομαντικός, θα γούσταρε να δει την ομάδα να αναγεννιέται υπό την καθοδήγησή του. Όμως στην παρούσα φάση ίσως είναι καλύτερο για όλους. Για την ομάδα, καθώς ο ικανότατος Βαγγέλης Αγγέλου με περισσότερο καθαρό μυαλό και λιγότερο συναίσθημα μπορεί να συνεφέρει τον Άρη και να σώσει ό,τι σώζεται, αλλά και για τον ίδιο τον «δράκο», που μακριά από την αγαπημένη του ομάδα θα βρει το χρόνο για να επουλώσει τις πληγές του και να αποκαταστήσει την εικόνα που «έχτισε» ως παίκτης. Και-ποιος ξέρει;-ίσως στο μέλλον να επιστρέψει σε καλύτερο περιβάλλον και υπό υγιείς συνθήκες για να προσφέρει όσα πραγματικά μπορεί.

Follow @ChristosRobolis