Από το αδιανόητο στο αυτονόητο

Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε στην επέτειο του έπους του 2006 επί της Dream Team, η Εθνική να ταξιδεύει για το Ευρωμπάσκετ. Δύο διαφορετικές εποχές, δύο διαφορετικές περιστάσεις, αλλά με κοινό σημείο αναφοράς την «επίσημη αγαπημένη» και τους τρεις… επιζήσαντες Ζήση, Σπανούλη και Φώτση να συνδέουν τις δύο στιγμές.

Εκεί και μόνο περιορίζονται οι ομοιότητες. Γιατί τότε μιλούσαμε για έναν αδιανόητο θρίαμβο και τώρα προσμένουμε κάτι καλό, που όμως μοιάζει περίπου αυτονόητο για μία ομάδα με την ποιότητα της ελληνικής.

Η μεγαλύτερη και ανεπανάληπτη

Σύμφωνοι, έπος αυτό του 1987 απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Όπως και αυτό της Πορτογαλίας το 2004. Όμως-επιτρέψτε μας-η νίκη επί των ΗΠΑ είναι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Κι ας μη χάρισε κούπα, παρά μόνο ένα μετάλλιο. Θα τη θυμόμαστε εντονότερα κι από ό,τι οι Ισπανοί τη νίκη τους στον τελικό απέναντι σε μία ελληνική ομάδα που έμοιαζε να έχει αδειάσει ψυχολογικά, πνευματικά, σωματικά…

Η νίκη αυτή στιγμάτισε μια για πάντα την ιστορία του μπάσκετ. Δεν είναι μόνο ότι η Εθνική κέρδισε την ομάδα του Λεμπρόν, του Ουέιντ, του Πολ, του Καρμέλο, του Χάουαρντ, του Μπος, του Τζόνσον και των άλλων αστέρων, που τα συμβόλαιά τους στο ΝΒΑ θα αρκούσαν για να «διαγράψουν» το ελληνικό χρέος… Είναι ότι η Ελλάδα κέρδισε τους Αμερικανούς στο παιχνίδι τους. Μια ματιά στο τελικό σκορ θα σας πείσει: 101-95. Κι όσο σημάδεψε τη δική μας ιστορία, άλλα τόσο… κηλίδωσε κι αυτή των μεγάλων χαμένων, που έκτοτε αποφάσισαν να σοβαρευτούν και δεν έχουν χάσει παιχνίδι.

Από το ανέφικτο, στο απολύτως εφικτό

Φτάνουμε στο σήμερα και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα. Άλλωστε νίκη σαν αυτή επί των ΗΠΑ μάλλον δεν θα ευτυχήσουμε να ξαναζήσουμε. Ας προσγειωθούμε από το σχεδόν ανέφικτο, αδιανόητο και ανεπανάληπτο, σε κάτι που φαντάζει απολύτως δυνατό, εφικτό και πιθανό να επαναληφθεί μετά το 1987 και το 2005. Αν το σύνθημα για κάθε αθλητή ή στην προκειμένη περίπτωση κάθε ομάδα είναι «φτάσε όπου μπορείς», δικαιούμαστε να προσδοκούμε ότι οι βαλίτσες των διεθνών, που σήμερα αναχώρησαν για το Ευρωμπάσκετ, θα είναι στην επιστροφή τους βαρύτερες από κάποιο μέταλλο: χρυσό, ασήμι ή χαλκό.

Τα συστατικά για την επιτυχία υπάρχουν εν αφθονία. Η Εθνική έχει την ποιότητα. Έχει την εμπειρία. Έχει το βάθος, παρά τις απουσίες. Έχει το πάθος μετά το περσινό πάθημα. Έχει τη σοφία που πρόσφεραν οι φιλικές ήττες. Κι επειδή δεν παίζουμε μόνοι μας (αν και τελικά όλα εξαρτώνται από την απόδοσή μας) έχει αντιπάλους «θνητούς».

Αν και όπως αποδείχτηκε και πριν επτά χρόνια, ουδείς είναι ανίκητος…

Follow @ChristosRobolis