Αν σας ρωτήσουν τι ήταν ο Σπανούλης, να πείτε…

Είναι από τα πράγματα που γνωρίζεις πως νομοτελειακά θα έρθουν, αλλά ποτέ δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένος γι’ αυτά. Το «αντίο» του Βασίλη Σπανούλη στο μπάσκετ αναπόφευκτα θα ερχόταν, αν όχι φέτος, το επόμενο καλοκαίρι. Ή κάποιο από τα προηγούμενα.

Οι επόμενες γενιές είναι τυχερές που θα βρουν άφθονο υλικό από τα πεπραγμένα του για να μυηθούν στα του εκ των κορυφαίων Ελλήνων αθλητών όλων των εποχών. Επειδή όμως κάποια «ψυχρά» στατιστικά, κάποια αποσπασματικά βίντεο και κάποια δημοσιεύματα ποτέ δεν είναι αρκετά για να αποδώσουν στην ολότητά της μια τέτοια μορφή, αν αύριο-μεθαύριο κάποιος πιτσιρικάς σάς ρωτήσει «Τι ήταν ο Σπανούλης», εσείς να του πείτε ότι…

-δεν ήταν Freak σαν τον Γιάννη, ούτε καν προικισμένος από τη φύση με το μέγεθος του Παπαλουκά ή τα τεράστια χέρια του Διαμαντίδη, αλλά αυτό αντί για μια εύκολη δικαιολογία τού πρόσφερε έξτρα κίνητρο για να φτάσει εκεί που μπορούσε και πολύ παραπάνω.

-δεν θεωρείτο το μεγαλύτερο ταλέντο της «τάξης» του, που περιλάμβανε prospects όπως τον Ζήση, τον Ταπούτο, τον Καϊμακόγλου και τον Μπουρούση, αλλά τρύπησε το ταβάνι του παρουσιάζοντας εξέλιξη πέρα από κάθε προσδοκία.

-Η εργατικότητά του δεν είχε ταίρι. Όταν η προπόνηση «σχολούσε» και οι περισσότεροι συμπαίκτες του σχεδίαζαν πού θα βγουν, ο ίδιος έμενε για ατελείωτες ώρες δουλεύοντας στο παιχνίδι του ή στο σώμα του σκεπτόμενος πως όσο ο ίδιος δεν προπονείται, κάποιος κάπου αλλού μπορεί να γίνεται καλύτερος και ο ίδιος δεν το ανεχόταν. Κι όλα αυτά χειμώνα-καλοκαίρι, σε φουλ σεζόν αλλά και σε διακοπές.