«Αιώνιοι», έχετε απουσία

Η αποκαρδιωτική εικόνα της Τετάρτης σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ δεν αρμόζει στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Η απουσία του κόσμου τους από το γήπεδο ήταν το ίδιο… ηχηρή κι από την παρουσία των μεν στη φιέστα κατά την άφιξη της αποστολής με το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης από το Λονδίνο και των δε στο επικίνδυνα πλημμυρισμένο κλειστό στα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα. Κι όσο εκκωφαντική ήταν η βουβαμάρα, άλλο τόσο κι ακόμη περισσότερο αδικαιολόγητη ήταν η ελάχιστη προσέλευση του κοινού.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Τι άλλο να προσφέρουν αυτές οι ομάδες στον κόσμο τους; Ο Ολυμπιακός, πριν καν στεγνώσει το νερό και η σαμπάνια στα ρούχα των παικτών από το μπουγέλο των επινίκιων για το θρίαμβο στο Final 4, είδε το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων του να γυρίζει την πλάτη. Η ομάδα που κατέκτησε δύο φορές την κορυφή της Ευρώπης κόντρα στα προγνωστικά, που επιβλήθηκε συντριπτικά των αντιπάλων της και πρόσφερε ολοκληρωτικό μπάσκετ, έπαιξε μπροστά σε συγγενείς, φίλους και ελάχιστους «πιστούς» στα παιχνίδια με τον Απόλλωνα Πάτρας.

Τα ίδια και ο Παναθηναϊκός… Η ομάδα που αποτέλεσε και αποτελεί αποκούμπι όλων των φίλων του «τριφυλλιού» και μόνιμη πηγή χαράς εδώ και κοντά 20 χρόνια, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τμήματα και ειδικά το ποδοσφαιρικό που εσχάτως προσφέρει μόνο πίκρες, έμοιαζε ολομόναχη στο αχανές ΟΑΚΑ απέναντι στον Ίκαρο. Τι κι αν οι «πράσινοι» είχαν να παίξουν τρεις μήνες μπροστά στο κοινό τους για την Α1; Τι κι αν θα έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στο γήπεδο οι νέοι Κάρι και Γκουίν; Ουδείς ή μάλλον ελάχιστοι συγκινήθηκαν.

«Μα, τι να πάει να δει ο κόσμος; Να κερδίζει η ομάδα του 30 πόντους για πλάκα; Αφού δεν υπάρχει ανταγωνισμός στην Α1», θα πει ο δικηγόρος του διαβόλου χρησιμοποιώντας και το μόνιμο άλλοθι της οικονομικής κρίσης. Σεβαστά μεν, τα επιχειρήματα, αλλά μάλλον καταρρίπτονται εύκολα. Γιατί αφενός μεν για τον Ολυμπιακό δεν υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και σίγουρα οι αντίπαλοι είναι πολύ χαμηλού επιπέδου αλλά παρ’ όλα αυτά το «Καραϊσκάκη» δεν είχε ποτέ φέτος λιγότερους από 10-15 χιλιάδες φιλάθλους, αφετέρου δε για τον Παναθηναϊκό είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς πώς κάποιες χιλιάδες θεατών έβρισκαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο αποκρουστικό θέαμα που πρόσφερε στη Σούπερ Λίγκα παλεύοντας να μπει στα play offs.

Κακά τα ψέματα, ο Έλληνας (φίλαθλος) είναι-για να το θέσουμε λαϊκά-πανηγυρτζής: πρώτος στις χαρές και τις φιέστες, έτοιμος να βάλει λυτούς και δεμένους για να του βρουν ένα εισιτήριο ή (συνήθως) να τον βάλουν τσάμπα στο γήπεδο, αλλά απών όλο τον υπόλοιπο καιρό. Κι ασφαλώς, όλοι αυτοί που απέχουν σταθερά από το ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ είναι οι πρώτοι που ασκούν δριμεία κριτική με ύφος χιλίων καρδιναλίων σε κάθε στραβοπάτημα, κάθε επιλογή που δεν τους αρέσει, σε προπονητές και παίκτες. Για να επιδοθούν εν συνεχεία στο εθνικό σπορ της κωλοτούμπας όταν «μυριστούν» πανηγυρισμούς.

Εκείνοι που δεν ανταπέδωσαν με αγάπη και στήριξη τις χαρές που τους έχουν προσφέρει αυτές οι δύο ομάδες ή τα εκατομμύρια ευρώ που δαπανούν Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλοι από την τσέπη τους και δίχως καμία προοπτική κέρδους παρά μόνο μεγάλες ζημίες, ας έχουν υπόψη τους πως όταν έρθει το καλοκαίρι δεν θα δικαιούνται να έχουν την απαίτηση από τις οικογένειες αυτές να χρυσοπληρώσουν τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη, τον Χάινς ή τον Φώτση, τον Λο ή τον Λάσμε, για να υπογράψουν νέα συμβόλαια ή από τους ίδιους τους παίκτες να παίζουν στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν μπροστά σε λίγους περισσότερους ανθρώπους από ό,τι στις προπονήσεις τους.

Follow @ChristosRobolis