Αγγελόπουλοι-Γιαννακόπουλοι: Ζήτω η… τρέλα τους

Δυναστεύουν την Ευρώπη και στην κορυφή της στα 9 από τα τελευταία 17 χρόνια καρφώνουν πότε σημαία πράσινη και πότε ερυθρόλευκη. Το έκαναν στα χρόνια της οικονομικής ακμής και των μεγάλων μπάτζετ, το κάνουν και τα τελευταία χρόνια εν μέσω μνημονίων και τεράστιας κρίσης.

Οι οικογένειες Αγγελόπουλου και Γιαννακόπουλου, περί ων ο λόγος, δείχνουν τη δύναμή τους πλέον όχι μόνο με ευρωκούπες, αλλά και με ανανεώσεις συμβολαίων. Γιατί οι ανανεώσεις συμβολαίων των Σπανούλη και Διαμαντίδη μπορεί μεν να μην είναι από τα γεγονότα που καταγράφει η αθλητική ιστορία και να μην έχουν τη λάμψη των τροπαίων, αλλά αποτελούν μία πολύ γερή βάση για να συνεχίζουν να γράφουν την πρώτη και να… σηκώνουν τα δεύτερα.

Η παραμονή αμφοτέρων συνιστά ακόμη μεγαλύτερη νίκη έναντι των ζάπλουτων ανταγωνιστών τους, γιατί όπως και οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι τίτλοι που έχουν φέρει στην Ελλάδα δεν έχουν έρθει (μόνο) με χρήματα, αλλά (κυρίως) με τρόπο. Όπως ο Ολυμπιακός κατάφερε την τελευταία διετία να κυριαρχήσει στην Ευρωλίγκα απέναντι σε πολύ μεγαλύτερα πορτοφόλια, όπως ο Παναθηναϊκός το είχε πετύχει στο παρελθόν αλλά και φέτος ανανεώθηκε εκ βάθρων μειώνοντας το μπάτζετ του αλλά παρέμεινε σε πολύ ψηλό επίπεδο, έτσι και τώρα οι «αιώνιοι» νίκησαν-εκτός παρκέ αυτή τη φορά-όσους ορέγονταν Σπανούλη και Διαμαντίδη. Και όσων εκ του πονηρού σκέφτηκαν πως ένας καλός τρόπος για να τους φτάσουν δεν είναι μόνο να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι, αλλά και να τους κάνουν… χειρότερους αρπάζοντας τους παίκτες-σημεία αναφοράς τους.

Φυσικά οι δύο ηγέτες δεν έμειναν… τσάμπα. Τα ποσά που θα εισπράξουν μοιάζουν εξωπραγματικά για την πατρίδα τους την ώρα που η ανεργία χτυπά κόκκινο και οι μισθοί πετσοκόβονται. Όμως-από την άλλη-είναι πολύ λιγότερα από όσα θα έβαζαν στους λογαριασμούς τους σκεπτόμενοι σαν στυγνοί επαγγελματίες. Η μαγκιά Αγγελόπουλων και Γιαννακόπουλου έγκειται όχι μόνο στο γεγονός ότι τους πρόσφεραν αρκετά χρήματα για να σκεφτούν λιγότερο την οικονομική «ζημία» που θα είχαν απορρίπτοντας τους θησαυρούς που άπλωναν στα πόδια τους, αλλά κυρίως στο πώς τους έπεισαν να μείνουν: παρέχοντας σε αμφοτέρους την προοπτική κατάκτησης περισσότερων τίτλων, όχι στα λόγια αλλά εμπράκτως.

Αυτό μέτρησε περισσότερο σε παίκτες όπως οι δυο τους, που αποδεικνύεται πως συμβιβάζονται με λιγότερα λεφτά, αλλά αρνούνται να το κάνουν με οτιδήποτε λιγότερο από την πρωτιά και τους έκανε να παραβλέψουν τα περισσότερα χρήματα που θα έπαιρναν ξενιτευόμενοι ή τα χίλια-δυο στραβά του ελληνικού αθλητισμού. Έτσι ο μεν Σπανούλης απάντησε «ευχαριστώ, δεν θα πάρω» σε Ρώσους, Καταλανούς, Τούρκους και λοιπούς μνηστήρες, ο δε Διαμαντίδης ενημέρωσε εγκαίρως πως δεν θέλει καν να ακούσει τις προτάσεις τους.

Χάρη στον… τρόπο, λοιπόν, των δύο οικογενειών, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός κρατούν τους αστέρες τους και θα παραμείνουν στην κορυφή. Ζήτω η τρέλα τους, δηλαδή. Γιατί περί τρέλας πρόκειται όταν συνεχίζουν επί σειρά ετών να ξοδεύουν (κι όχι «επενδύουν» γιατί ο όρος αυτός συνεπάγεται προοπτική ανταπόδοσης και στο μπάσκετ δεν υπάρχει καμία τέτοια) εκατομμύρια ευρώ σε ένα περιβάλλον που-μεταξύ μας-δεν το… αξίζει.

Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλοι έχουν πάρει όλους τους τίτλους κι έχουν βάλει τα γυαλιά σε οικονομικά ισχυρότερους αντιπάλους χάρη στην τεχνογνωσία που έχουν αποκτήσει με την πάροδο των χρόνων. Η επόμενη μεγάλη πρόκλησή γι’ αυτούς, ίσως και η μεγαλύτερη από οποιαδήποτε κούπα, είναι να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός πιο αθλητικού περιβάλλοντος για να απολαμβάνουμε τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης κοιτάζοντας αποκλειστικά στο παρκέ κι όχι δεξιά κι αριστερά μήπως μας πετύχει καμιά αδέσποτη φωτοβολίδα/πέτρα/κεραμίδα. Είναι βέβαιο ότι ευθύνες, λιγότερες ή περισσότερες, έχουν και οι δύο. Όμως επίσης βέβαιο είναι ότι άνθρωποι νέοι, μορφωμένοι και πετυχημένοι επιχειρηματικά όπως αυτοί έχουν τη δυνατότητα να λύσουν το πρόβλημα σε μια νύχτα. Λίγη διάθεση και ακόμη λιγότεροι εγωισμοί χρειάζονται μόνο. Και μετά είναι βέβαιο πως και οι δύο οικογένειες, αλλά πολύ περισσότερο όσο αγαπούν το/τα σπορ θα απολαύσουν τους καρπούς αυτής της μετάλλαξης.

Follow @ChristosRobolis