Αφού δεν έγινε του 2006, ας γίνει του… 2004

Τα «κανονάκια» τελείωσαν για την Εθνική. To win or go home είναι αδιαπραγμάτευτο εν όψει του αγώνα απέναντι στην Τσεχία την Δευτέρα. Κι όχι απλώς απαιτείται νίκη, αλλά και +12. Δύσκολη εξίσωση, αλλά όχι αναίτια. Άλλωστε το «χοντρό» λάθος απέναντι στην Βραζιλία διορθώνεται μόνο με υπέρβαση. Κι αφού δεν έγινε απέναντι στις ΗΠΑ, για να ξαναζήσουμε το 2006, υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία. Ας ζήσουμε, λοιπόν, το… 2004. Κι ας είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ή οποιοσδήποτε άλλος σε ρόλο Δέλλα.

Γράφει από την Σενζέν, ο Χρήστος Ρομπόλης

Αν μας έλεγαν πριν το τουρνουά πως θα χρειαζόταν μια νίκη με +12 επί της Τσεχίας για να κλείσουμε θέση στην οκτάδα, θα το υπογράφαμε με δύο χέρια όλοι ανεξαιρέτως. Πόσω μάλλον μια Τσεχία χωρίς τον Βέσελι που δεν ήρθε καν στην Κίνα και πιθανότατα χωρίς τον λαβωμένο Σιλμπ. Όταν, λοιπόν, αυτό το +12 σού προσφέρεται ως διέξοδος προς τα προημιτελικά μετά από μια απρόσμενη ήττα, τότε απλά λες «ευχαριστώ» και αρπάζεις την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Προς Θεού, ούτε η εικόνα της δικής μας Εθνικής, αλλά ούτε και ως τώρα εξαιρετική πορεία της Τσεχίας επιτρέπουν να πιστέψει κανείς πως θα είναι εύκολο. Είναι όμως εφικτό, αρκεί η ελληνική ομάδα να παίξει σύμφωνα με τις μεγάλες (έστω και συχνά ασύμβατες μεταξύ τους) αρετές των παικτών της και την εμπειρία της. Βάσει της ως τώρα διαδρομής των δύο μονομάχων στο τουρνουά, η Εθνική δεν είναι φαβορί. Κι ας μεταφέρουν τον τίτλο αυτόν με το συνεπαγόμενο βάρος στους παίκτες μας οι αντίπαλοι με περισσή άνεση στις δηλώσεις τους. Όμως θέλουμε να αισιοδοξούμε και υπάρχουν λόγοι…

Η Τσεχία είναι μια ομάδα που ως τώρα αποδίδει πολύ πάνω από το 100% του ατομικού ταλέντου των παικτών της. Αυτοί, δε, πλην μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν ανήκουν καν στο επίπεδο της Ευρωλίγκας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε εμπειρία και δυνατότητα διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων. Επιπροσθέτως, σε αντίθεση με «εξωτικές» ως προς τα δικά μας μπασκετικά ήθη ομάδες, όπως Βραζιλία, Νέα Ζηλανδία ή ακόμη και αυτή η κυνική Team USA, η Τσεχία ταιριάζει πιο πολύ στα χνώτα μας. Δεν διαθέτει κοντούς «διαόλους» όπως οι Άλεξ Γκαρσία, Κόρεϊ Γουέμπστερ ή Κέμπα Γουόκερ που μας έκαναν άνω-κάτω, ούτε ευέλικτους ψηλούς που σουτάρουν τρίποντα. Ματσάρει πολύ καλύτερα με το δικό μας ρόστερ έχοντας έναν δίμετρο γκαρντ, τον Σατοράνσκι, έναν γίγαντα σέντερ, τον Μπάλβιν, καθώς και αρκετούς ετερόφωτους ρολίστες που παίζουν καλά μακριά από την μπάλα και εκμεταλλεύονται την προσοχή που τραβούν οι δύο πρωταγωνιστές.

Τι θα χρειαστεί να κάνει η Εθνική; Μην περιμένετε να διαβάσετε εδώ τακτικές συμβουλές. Μάλλον στην παρούσα φάση προτιμότερο θα ήταν οι παίκτες να απολαύσουν το παιχνίδι. Η ομάδα βγάζει από την αρχή του τουρνουά ή μάλλον από τη στιγμή που φάνηκε να στραβώνει το ματς με την Βραζιλία έναν ανεξήγητο εκνευρισμό και ένα άγχος που κάθε άλλο παρά δημιουργικό είναι. Ουδείς ξέρει αν είναι αποτέλεσμα της τεράστιας επιθυμίας τους για μια διάκριση που προσδοκά όλη η χώρα ή της αντίδρασής τους στα όσα γράφονται και λέγονται σε ΜΜΕ και social media πίσω στην πατρίδα. Ίσως είναι και τα δύο. Σε ένα απομονωμένο περιβάλλον, όπως αυτό κάθε αποστολής σε μια μεγάλη διοργάνωση, πόσω μάλλον στη μακρινή Κίνα, είναι λογικό να επηρεάζονται από την σκληρή και συχνά άδικη κριτική που δέχονται, ακόμη κι από την εύκολη απαξίωση ατόμων που επιδίδονται χρόνια στην καταστροφολογία. Ο «εγκλεισμός» μεγεθύνει τα πάντα, αλλά τέτοιο φορτίο μόνο ευπρόσδεκτο δεν είναι πριν από έναν «τελικό».

Για την ποιότητα, την εμπειρία και την προσωπικότητα των παικτών της Εθνικής δεν (πρέπει να) υπάρχει αμφιβολία. Τώρα είναι η ώρα να βγάλουν όλες αυτές τις αρετές τους στο παρκέ. Όχι για να αποστομώσουν τον καθέναν που εύκολα κρίνει από την άνεση του καναπέ του, αλλά για τους εαυτούς τους και όσους εξακολουθούν να τους πιστεύουν. Και φυσικά για την Εθνική και την Ελλάδα.

Follow @ChristosRobolis