ΑΕΚ, να η ευκαιρία να ξαναγράψεις ιστορία

Το 2018 φάνταζε για την μπασκετική ΑΕΚ μια χρονιά που θα ζούσε ξανά με τις θύμησες του παρελθόντος. Κάτι σαν «… περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Το δίπολο των αιωνίων στο πρωτάθλημα φαντάζει εδώ και χρόνια αδιάσπαστο και στους δύο τρίτους να μη χωρεί, στην Ευρώπη το φινάλε του 2017 τη βρήκε να αγκομαχά για να βγει από τη φάση των ομίλων του Basketball Champions League, η συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου ήταν κάτι για να προσμένει κανείς αλλά με αντίπαλο τον Ολυμπιακό υπήρχε αδιαφιλονίκητο φαβορί, ενώ και στην καθημερινότητα της ομάδας, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, υπήρχε το πήγαινε-έλα προπονητών και ξένων. Κάπως έτσι αυτό που περισσότεροι καρτερούσαν από το νέο έτος ήταν η ταινία «1968», για να διδάξει στους νέους και να θυμίσει στους παλιούς αυτά που το παρόν και το μέλλον της ομάδας φάνταζε ανήμπορο να προσφέρει στους φίλους της ομάδας.

Κι όμως, πόσο λάθος έκαναν όλοι... Με την είσοδο της ΑΕΚ στο πεντηκοστό έτος από το έπος του Καλλιμάρμαρου, θαρρείς και όλο το σύμπαν συνωμότησε για να γίνουν όλα όπως έπρεπε. Η νίκη επί της Μπαϊρόιτ με τα βολικά αποτελέσματα στα άλλα παιχνίδια του ομίλου έφεραν την ανέλπιστη πρόκριση, η «Ένωση» διέψευσε τα προγνωστικά και κατέβαλε στον τελικό του Ηρακλείου των εκ των πρωτοπόρων της Ευρωλίγκας τότε Ολυμπιακό επιστρέφοντας στους τίτλους μετά από 16 χρόνια, το τρίποντου του Πάντερ στην Τσεχία ολοκλήρωσε μια ανέλπιστη ανατροπή στους «16» απέναντι στη Νίμπουρκ και η πρόκριση στο Final 4 επιτεύχθηκε στο Στρασβούργο ανήμερα της επετείου των 50 ετών από την κατάκτηση του Κυπελλούχων. Ακόμη κι αν δεν θες να είσαι προληπτικός σαν τον αείμνηστο Αμερικάνο που έψαχνε για νεκροφόρες ανήμερα των αγώνων για γούρι, βλέποντας τόσα σημάδια σε αυτή τη διαδρομή να επαληθεύονται, δεν μπορείς να το αποφύγεις. Και πόσο παραμυθένιο, σαν σενάριο για μια μελλοντική ταινία με τίτλο «2018», θα ήταν να κατακτήσει η ΑΕΚ ξανά την κορυφή μπροστά σε χιλιάδες φίλους της το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ…

Ασφαλώς δεν αρκούν μόνο οι οιωνοί. Αυτά είναι ωραία για τους δημοσιογράφους ή τους ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά μόνο αποπροσανατολιστικά για τις ομάδες. Για να ολοκληρωθεί αυτό που μοιάζει πεπρωμένο για τη φετινή ΑΕΚ δεν αρκούν τα σημάδια, αλλά πρέπει να παίξει και μπάσκετ. Ουδείς θα της προσφέρει το Κύπελλο, ούτε καν τη θέση στον τελικό, αν δεν σταθεί στο ύψος της μέσα στο γήπεδο. Αν δεν το κάνει, όλοι εκείνοι που αναζητούν μεταφυσικούς λόγους για την επιτυχία της θα μετατραπούν σε μια στιγμή σε αιθεροβάμονες ή απλώς τρελούς.

Η αλήθεια είναι πως το Final 4 δεν βρίσκει την ΑΕΚ στο απόγειο της φόρμας της. Κάπου λογικό, γιατί δεν είναι εύκολο μια ομάδα να ανεβοκατεβάζει ταχύτητα μέσα στη σεζόν με την ίδια επιτυχία, πότε εν όψει του τελικού Κυπέλλου, στη συνέχεια των νοκ άουτ του Basketball Champions League, τώρα για το Final 4 και ακολούθως για τα playoffs της Α1. Συν τοις άλλοις είναι πολύ δύσκολο για παίκτες που δεν έχουν κατακτήσει δα και πολλούς τίτλους να διαχειριστούν το άδειασμα που συνεπάγεται μια μεγάλη επιτυχία και να φορτσάρουν ξανά για νέες. Κακά τα ψέματα, οι τελευταίες εικόνες της ΑΕΚ ήταν προβληματικές, από τις ήττες απέναντι σε ΠΑΟΚ και Προμηθέα στο ΟΑΚΑ μέχρι την ανησηχυτική εμφάνιση στη Λάρισα. Οι τραυματισμοί έπαιξαν κι αυτοί το ρόλο τους, αλλά δεν πρέπει να αποδίδονται όλα σε αυτή την εύκολη δικαιολογία. Είναι ενθαρρυντικό πάντως πως παρά το σχετικό έλλειμμα εμπειρίας της ομάδας (πλην λιγοστών Ελλήνων), όταν η «Ένωση» διεκδικούσε έναν μεγάλο στόχο ή έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο ουδέποτε απογοήτευσε κι απεναντίας θριάμβευσε. Και ο Ντράγκαν Σάκοτα ίσως δεν είχε άδικο δηλώνοντας προ ημερών πως κάποιοι παίκτες του διαλέγουν ματς.

Η Μούρθια, σε αντίθεση με την ΑΕΚ, φτάνει στο Final 4 σε τοπ φόρμα. Οι δύο μονομάχοι της Παρασκευής μοιάζουν αλλά ταυτόχρονα διαφέρουν τόσο πολύ. Αμφότεροι είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, κινδύνεψαν να μην επιβιώσουν καν στη φάση των ομίλων, έχασαν το πρώτο ματς των «16» εντός έδρας και τελικά έφτασαν στην τετράδα με τον ίδιο αριθμό νικών (10). Συν τοις άλλοις, πρόκειται για ομάδες που μοιάζουν ικανές για το καλύτερο και το χειρότερο. Όπως η ΑΕΚ κέρδισε δύο φορές τον Ολυμπιακό, μία τον Παναθηναϊκό αλλά ειδικά στο πρωτάθλημα υπέστη ήττες που θα την κρατήσουν εκτός τετράδας στην κανονική περίοδο, έτσι και η Μούρθια. Η ομάδα που κέρδισε εκτός φέτος την Μπαρτσελόνα και τη Βαλένθια, ενώ έχασε στο νήμα στη Μαδρίτη από τη Ρεάλ και τη Βιτόρια από την Μπασκόνια, είναι η ίδια που έχει ηττηθεί σχεδόν από όλους τους μικρομεσαίους της ACB και γι’ αυτό δύσκολα θα προλάβει το τρένο των playoffs.

Πέρα πάντως από την κοινή τους αστάθεια και το καλό πρόσωπο απέναντι στους ισχυρούς, αγωνιστικά η Μούρθια διαφέρει αρκετά από την ΑΕΚ. Υπερέχει σε αθλητικότητα, σκληράδα και άμυνα, στηρίζεται περισσότερο στο πλάνο και λιγότερο στο ατομικό ταλέντο σε αντίθεση με την «Ένωση» που είναι λιγότερο σφριγηλή, αλλά περισσότερο ντελικάτη και απρόβλεπτη. Το αρνητικό για την οικοδέσποινα είναι πως σε σχέση με τις άλλες δύο πιθανές αντιπάλους διαθέτει τους περισσότερους έμπειρους παίκτες και τους λιγότερο επίφοβους να «μασήσουν» από την ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ και να παρασυρθούν από το κιτρινόμαυρο τσουνάμι.

Η φετινή ΑΕΚ δεν μπορεί να αποτύχει. Έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο και φτάνοντας στο Final 4 έχει ήδη ξεπεράσει κάθε προσδοκία προσφέροντας ήδη με τόκο στον κόσμο της και τον Μάκη Αγγελόπουλο όσα στερήθηκαν στα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν. Ακόμη και στο απευκταίο σενάριο που κάνει δύο ήττες στο προσεχές τριήμερο στο ΟΑΚΑ, αυτό δεν θα συνιστά αποτυχία. Θα είναι όμως σίγουρα μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Και θα είναι κρίμα όλο αυτό το παραμύθι να μην έχει την κατάληξη που του αρμόζει και να μην ολοκληρωθεί ο κύκλος της ιστορίας που άνοιξε 50 χρόνια πριν…

Follow @ChristosRobolis