Who cares?

Ποτέ άλλοτε ο όρος «arena» που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί για τα γήπεδα που παίζεται το ΝΒΑ στη χώρα δεν ήταν πιο αντιπροσωπευτικός. Πολύ απλά γιατί τα υπερσύγχρονα στάδια που φιλοξενούν τους ακριβοπληρωμένους σούπερ σταρ θυμίζουν κάτι από ρωμαϊκές αρένες. Όχι, οι αγωνιζόμενοι πλέον δεν «εξοντώνονται» από μονομάχους σε άρματα ή άγρια θηρία. Η «εξόντωση» έρχεται πιο αργά και βασανιστικά, από την κόπωση.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

«Υπερβολές», θα πείτε. Μπορεί και να έχετε δίκιο. Όμως η απόφαση της λίγκας (μετά την κατά 55 ημέρες καθυστερημένη έναρξη της σεζόν λόγω του lockout) να στριμώξει 66 αγώνες για κάθε ομάδα σε ένα διάστημα 124 ημερών, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η... παύση εργασιών για το All Star Game, είναι τουλάχιστον απάνθρωπη. Κάθε ομάδα, σύμφωνα με το καλεντάρι, θα δώσει μέχρι και τρεις φορές τρία ματς μέσα σε τρεις ημέρες, ενώ τα ξημερώματα της Πέμπτης η Θάντερ συμπλήρωσε πέντε ματς μέσα σε έξι ημέρες. Στη φυσιολογική κούραση από την αγωνιστική δράση, προσθέστε τις συνεχείς μετακινήσεις με αεροπλάνο και συνυπολογίστε πως η συντριπτική πλειονότητα των παικτών δεν έκανε προετοιμασία για περισσότερο από δύο εβδομάδες. Μην αμφιβάλλει κανείς πως μέχρι το τέλος της περιόδου οι τραυματισμοί (μυϊκοί, αλλά και –χτύπα ξύλο-ακόμη πιο σοβαροί) θα είναι στην ημερήσια διάταξη, αφού είναι δεδομένο πως παρά την «υποστήριξη» (ιατρική και όχι μόνο) στους αθλητές ο ανθρώπινος οργανισμός θα... επαναστατήσει.

Στην αρχαία Ρώμη οι μονομαχίες στην αρένα πρόσφεραν στον κόσμο «άρτο και θέαμα» για να ξεχάσει τα προβλήματα της καθημερινότητάς του και να συμβιβάζεται στωικά με το χαμηλό επίπεδο στην ποιότητα ζωής του. Κάτι ανάλογο με το ποδόσφαιρο σε φτωχότερες χώρες ή την τηλεόραση και τα αποβλακωτικά προγράμματά της στο δυτικό κόσμο, δηλαδή. Το ΝΒΑ μάλλον δεν έχει τέτοια «ατζέντα» και απλώς οι εγκέφαλοι που το διοικούν θέλουν πολύ απλά να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Ή για την ακρίβεια-φέτος-για να μη γίνουν πολύ λιγότερο πλούσιοι από όσο θα γίνονταν αν δεν υπήρχε το lockout.

Η βιομηχανία του θεάματος που λέγεται σύγχρονος αθλητισμός έπρεπε κατ’ εντολή τους να αποφέρει τα προβλεπόμενα έσοδα, πάσει θυσία. Ποιος νοιάζεται αν για το σκοπό αυτό θα σακατευτούν μερικοί παίκτες; Το ΝΒΑ πάντως... όχι (κι ας συνεχίζει τις αξιόλογες κατά τα άλλα καμπάνιες κοινωνικής προσφοράς με τίτλο «NBA cares»). «Δουλειά τους είναι και μάλιστα πληρώνονται αδρά γι’ αυτή», υποστηρίζουν τα μεγάλα κεφάλια, στα μάτια των οποίων οι αθλητές είναι πρώτα κράχτες πελατών, μετά διασκεδαστές και στο τέλος αθλητές και άνθρωποι.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com