Μόνο οι παίκτες θα σώσουν το μπάσκετ

Όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει γυρισμός…

Η Ευρωλίγκα δεν δείχνει καμία πρόθεση παραχώρησης στο καλεντάρι της. Έχοντας τη σύμφωνη γνώμη ή έστω τη βουβή συναίνεση των μεγάλων κλαμπ της Ευρώπης, προ πολλού έχει διαφανεί πως ουδόλως νοιάζεται για εθνικές ομάδες, εθνικά πρωταθλήματα ή οτιδήποτε άλλο πέραν των συμφερόντων της δικής της σχεδόν ερμητικά κλειστής λίγκας και των λίγων μελών της.

Η FIBA, από την άλλη, έχοντας χάσει κάθε επιρροή πάνω στην Ευρωλίγκα και τους μεγάλους της Ευρώπης, επιμένει σε ένα πρότζεκτ, αυτό των προκριματικών για τις διεθνείς διοργανώσεις μεσούσης της περιόδου, που όσο αγνές προθέσεις κι αν έχει μοιάζει καταδικασμένο να εξελιχθεί σε φιάσκο, αν μετά τη δεδομένη απουσία των ΝΒΑερ απέχουν και οι σταρ της Ευρωλίγκας.

Ο ψυχρός πόλεμος, που μαίνεται εδώ και καιρό, φτάνει στην κορύφωσή του και μεγαλύτερο θύμα, πέραν φυσικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του. Οι παίκτες! Κι αυτό γιατί βρίσκονται ακριβώς στη μέση αυτής της διαμάχης και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το να τους προστατεύουν από τα διασταυρούμενα πυρά τους. Απεναντίας, μάλλον με τη στάση τους πετούν στους ίδιους την «καυτή πατάτα».

Ούτε η Ευρωλίγκα, αλλά ούτε και η FIBA έχουν εκφράσει πρόθεση να τιμωρήσουν τους παίκτες, η μεν για ενδεχόμενη συμμετοχή τους στις εθνικές ομάδες εν μέσω πλήρους δραστηριότητας στην Ευρωλίγκα, η δε για πιθανή απουσία τους από τα προκριματικά. Αυτό, ωστόσο, φυσικά και δεν αλαφρύνει τη θέση των παικτών, αλλά αντιθέτως την επιβαρύνει, καθώς τους βάζει σε ένα δίλημμα που δεν έχει σωστή επιλογή, παρά μόνο λάθος. Αν επιλέξουν να ενισχύσουν τις εθνικές τους ομάδες, θα τους βγάλουν μεν το καπέλο οι ρομαντικοί και φιλόπατρεις φίλαθλοι, αλλά θα πέσουν στη δυσμένεια των συλλόγων τους που τους χρυσοπληρώνουν και των οπαδών τους που βάζουν την ομαδάρα τους πάνω από πατρίδες, μανάδες και παιδιά. Αν πειθαρχήσουν στα «αφεντικά» τους, θα είναι επαγγελματίες που τιμούν τα λεφτά που παίρνουν αλλά ταυτόχρονα θα χαρακτηριστούν από κάποιους εθνικοί μειοδότες.

Ο μόνος τρόπος να μην κακοκαρδίσουν κανέναν οι παίκτες, είναι να γίνουν οι ίδιοι… λάστιχο και-εφόσον τους το επιτρέπει το πρόγραμμα, να παίζουν στις αρχές της εβδομάδας στα προκριματικά και στα τέλη σε Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα. Απάνθρωπα πράγματα δηλαδή…

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο μηδέν. Και τώρα τι; Φαίνεται πως οι μόνοι που μπορούν να δώσουν τη λύση είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οι παίκτες, χωρίς τους οποίους δεν υπάρχει… μπάσκετ. Τόσο καιρό σιωπηρά υπομένουν ό,τι αποφασίζεται για τους ίδιους από άλλους. Δέχτηκαν την απόφαση της FIBA να παίζουν κάθε καλοκαίρι, μετά (ή μάλλον πριν) από εξαντλητικές σεζόν με τους συλλόγους τους, στις εθνικές τους ομάδες. Δέχτηκαν την απόφαση της Ευρωλίγκας να επιβαρύνει διαρκώς το πρόγραμμά της, με περισσότερα παιχνίδια, αδιάκοπη δράση και διπλές αγωνιστικές. Ρίσκαραν μεγάλα συμβόλαια και τραυματισμούς για να μην απαρνηθούν την πατρίδα τους ή γνώρισαν την κατακραυγή επειδή δεν βαστούσαν τα πόδια τους για να συνεχίσουν να παίζουν αδιάκοπα κατά το «γέλα παλιάτσο». Και μη βιαστεί να πει κανείς «ναι, αλλά αυτοί βγάζουν εκατομμύρια…». Γιατί κανένα συμβόλαιο δεν εξαφανίζει την εξάντληση…

Όπως συμβαίνει και στους απλούς πολίτες, έτσι και οι αθλητές έχουν πολλή περισσότερη δύναμη στα χέρια τους από ό,τι νομίζουν. Και ήρθε η ώρα να τη χρησιμοποιήσουν, όπως έχουν κάνει κατά καιρούς οι συνάδελφοί τους στο ΝΒΑ που έχουν οδηγήσει σε λουκέτο μια τεράστια βιομηχανία θεάματος για να προασπίσουν τα συμφέροντά τους. Προς Θεού, δεν λέμε να κάνουν κατάχρηση πραξικοπηματικά, αλλά απλή χρήση της ισχύος αυτής. Να συμμετέχουν ενεργά στις αποφάσεις και από τη στιγμή που Ευρωλίγκα ή FIBA δεν δείχνουν διάθεση διαλόγου ή συμβιβασμού να τους το επιβάλουν. Όσο υπομένουν στωικά όσα αποφασίζονται ερήμην τους για τις τύχες του σπορ και κατ’ επέκταση τους ίδιους γίνονται περίπου συνένοχοι. Και, πιστέψτε μας, η συντριπτική πλειονότητα των παικτών δεν είναι απλοί μισθοφόροι ή στυγνοί επαγγελματίες, αλλά γουστάρουν να αγωνίζονται με το εθνόσημο στο στήθος.

Είθισται να λέμε πως οι παίκτες πρέπει να μιλάνε στο γήπεδο και μόνο. Μάλλον όμως ήρθε η ώρα να παίξουν μπάλα και εκτός παρκέ, σε έναν αγώνα που είναι πολύ σημαντικός. Για τους ίδιους κι αυτό που υπηρετούν…

Follow @ChristosRobolis