Ο Γκουαρντιόλα, ο Κετσπάγια και τα στιλέτα…

Όταν πριν από λίγο καιρό ο Γκουαρντιόλα αναλάμβανε την πρώτη ομάδα δεν ήταν παρά προπονητής των ακαδημιών της ομάδας. Πάνω – κάτω όπως κι ο Πέπε Σεγούρα πριν από λίγα χρόνια.

Οι Καταλανοί αποφάσισαν να εμπιστευθούν ένα δικό τους παιδί και να το στείλουν για κολύμπι απότομα στα βαθιά. Τη θριαμβευτική συνέχεια, τη γνωρίζουμε όλοι. Ο Πεπ Γκουαρντιόλα καθιερώθηκε και έγινε γρήγορα μύθος πετυχαίνοντας το «τρεμπλ».

Φαντάζομαι πώς όταν καθόταν στον πάγκο η επιφύλαξη και η δυσπιστία θα κυριαρχούσαν. Λογικά πράγματα όταν διανύεται τόσο μεγάλη απόσταση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Τηρουμένων των αναλογιών κάτι τέτοιο έγινε και στην περίπτωση του Τάκη Λεμονή. Από τους μαθητές των εκπαιδευτηρίων «Κώστα Γείτονα» βοηθός στον Ολυμπιακό και σε λίγους μήνες πρώτος προπονητής.

Οι δύο περιπτώσεις έχουν τις αναλογίες τους. Η περίπτωση του Κετσπάγια είναι διαφορετική . Ούτε άκαπνος είναι ούτε στερείται εμπειριών. Έπαιξε ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο (Νιούκαστλ) και στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα (Αγγλία).

Με την ανόρθωση πήρε πρωταθλήματα και πέτυχε σπουδαία πράγματα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τηρουμένων των αναλογιών όσα πέτυχε είναι άθλος. Το να πάρει η Μπαρτσελόνα το Τσάμπιονς Λιγκ είναι σπουδαία υπόθεση, άθλος δεν είναι.

Ο καθένας δικαιούται να έχει τις επιφυλάξεις του για το αν θα «πιάσει» στον Ολυμπιακό, ο Γεωργιανός. Ο καθένας δικαιούται (ως και να οφείλει) να δυσπιστεί ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης εννοεί όσα λέει για συνεργασία μακράς πνοής με τον κόουτς. ‘Ομως– μην γελιόμαστε – λέει την αλήθεια για το Βαλβέρδε. Ο Ισπανός έβλεπε τον Ολυμπιακό σαν ένα καλοπληρωμένο συμβόλαιο μικρής διάρκειας που θα τον έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσει ένα άλλο σε μια καλή ισπανική ομάδα.

Ο Τιμούρ Κετσπάγια θα κριθεί –όπως όλοι – από το έργο και τα αποτελέσματα που θα φέρει. Πριν όμως τα στιλέτα καρφωθούν στην ανυπεράσπιστη πλάτη του ας «μετρήσει» το παράδειγμα του Γκουαρντιόλα. Διότι ο Τιμούρ πάει στον Ολυμπιακό με καλύτερο ατομικό οπλισμό από αυτόν με τον οποίο πήγε ο Πέπε στην «Μπάρτσα».