Δροσιστήκαμε παίζοντας με την φωτιά!

Προτιμώ την γκρίνια μετά από μια αγχωτική νίκη παρά την ικανοποίηση για την απόδοση μετά από μια ήττα. Με ‘άλλα λόγια, καλύτερα να σου βγαίνει η ψυχή και να νικάς παρά να γράφεις για ηρωισμό πάθος και μαχητικότητα ενώ οι αντίπαλοι σου πανηγυρίζουν.

Η Εθνική νίκησε με την ψυχή στο στόμα αλλά νίκησε καθαρά και δίκαια. Αυτή έχασε τις κλασσικές ευκαιρίες για πολύ μεγαλύτερο σκορ. Οι κύπριοι θα έχουν να λένε για την μαχητικότητά τους , την κατοχή της μπάλας αλλά για ατυχία δεν μπορούν να μιλούν. Στριφογύριζαν για πάνω από μισή ώρα έξω από την περιοχή του Καρνέζη αλλά μέσα δεν έβρισκαν τρόπους για να μπουν.

Το διάστημα από την αρχή του δεύτερου ημίχρονου μέχρι το πρώτο τέταρτο ήταν το καλύτερο της Εθνικής. Χανόταν η μια ευκαιρία πίσω από την άλλη κι έπρεπε κάπου εκεί να τελειώσει το ματς. Δεν έγινε γιατί ο Μήτρογλου, ο Μάνταλος και ο Τοροσίδης δεν σημάδευαν σωστά. Υστερα ήρθε ο φόβος και το άγχος.

Η αδυναμία να κρατηθεί η μπάλα στην μεσαία γραμμή.

Ετσι η κυπριακή ομάδα έφτανε συνέχεια στα δέκα πέντε μέτρα έξω από την περιοχή του Καρνέζη και προσπαθούσε να την πατήσει χωρίς να το καταφέρνει. Ετσι έμεινε το τελικό 2-1 υπέρ της Εθνικής και η ανακούφιση. Διότι αυτό ήταν στο τέλος το συναίσθημα και όχι τα πανηγύρια για την δεύτερη θέση. Και πώς να πανηγυρίσεις δηλαδή όταν όλα θα κριθούν την Δευτέρα και τότε θα ξέρουμε αν είμαστε μέσα στους οχτώ δεύτερους που θα πάνε στα μπαράζ κι όχι ένατοι και καταϊδρωμένοι.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η Εθνική έκανε ανατροπή κάτι που δεν της συμβαίνει συχνά δεν της συμβαίνει καθόλου κι αυτό από μόνο του συνιστά ποιοτική εξέλιξη αξιοσημείωτη. Βλέποντας το κεφάτο Μήτρογλου στο γήπεδο με αυτό το απίστευτο ρολάρισμα στο κορμί του Λαίφη και το άπιαστο πλασέ, δικαιολογημένα σκεφτόμαστε ότι θα είχαμε αποφύγει το άγχος αν τον είχαμε στο ματς με την Εσθονία. Αυτός είναι που δίνει την όποια επιθετική οντότητα έχει η ομάδα μας. Αυτός θα ξεμπουκώσει ακόμα περισσότερο το βράδυ της Τρίτης κόντρα στο αδύναμο Γιβλαρτάρ...