Τέρμα τα αστεία για τον Παναθηναϊκό

Ακριβώς τη στιγμή που οι πραγματικά καλές ομάδες καλούνται να ξεχωρίσουν από τις υπόλοιπες, ο Παναθηναϊκός έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Όχι αυτό που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων παρουσίασε στην πρώτη φάση, αλλά τέτοιο που να αρμόζει σε έναν πρωταθλητή Ευρώπης και του επιτρέπει να κάνει όνειρα πως θα παλέψει μέχρι εσχάτων για να υπερασπιστεί το στέμμα του απέναντι σε όσους φιλοδοξούν να τον εκθρονίσουν.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η Εμπόριο Αρμάνι Μιλάνο δεν ήταν υψηλό εμπόδιο για τον Παναθηναϊκό. Ομάδα με κάποιες καλές μονάδες, αλλά με τη χημεία να αποτελεί άγνωστη λέξη, δίχως σχέδιο και με περιορισμένες λύσεις από τον πάγκο, δύσκολα θα μπορούσε να τον απειλήσει... Μήπως όμως ήταν πολύ καλύτερες των Ιταλών η Μπάμπεργκ ή η Ουνικάχα Μάλαγα, που στην πρώτη φάση προβλημάτισαν αρκετά τους «πράσινους»;

Η ομάδα του Σέρτζιο Σκαριόλο είναι κακή-δεν χωρά καμία αμφιβολία επ’ αυτού-αλλά ο καλός Παναθηναϊκός φρόντισε να την κάνει να φαίνεται τραγική έως... αποκρουστική. Με ύψιστο βαθμό συγκέντρωσης, άριστη αμυντική συμπεριφορά και ορθολογική λειτουργία στην επίθεση, οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς έστειλαν από το πρώτο λεπτό το μήνυμα για το ποιος είναι το αφεντικό του αγώνα. Αλλά και του ομίλου. Μπατίστ και Διαμαντίδης δεν χρειάστηκε να φορτσάρουν παρά μόνο στο ξεκίνημα, Σάτο και Περπέρογλου έκαναν άριστη-αν κι όχι πάντα... θορυβώδη-δουλειά στις δύο μεριές του παρκέ και όσοι κλήθηκαν να βοηθήσουν πρόσφεραν τον οβολό τους σε μία νίκη που αποτελεί ένα γερό θεμέλιο για να έρθει η πρώτη θέση στον όμιλο.

Η νίκη του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο αποτελεί τον οδηγό του για τη συνέχεια. Όχι μόνο για τους προφανείς λόγους, αλλά και για τον τρόπο που ήρθε. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην πρώτη φάση, οι «πράσινοι» δεν κέρδισαν από την επίθεση, αλλά από την άμυνα. Όσο προχωρά η Ευρωλίγκα, δεν κερδίζει αυτός που πετυχαίνει περισσότερους πόντους, αλλά περισσότερο εκείνος που... δέχεται λιγότερους. Αυτή η φιλοσοφία οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της περσινής Ευρωλίγκας, αλλά και στις άλλες επιτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος. Αυτή-μας αρέσει δεν μας αρέσει-είναι η πραγματικότητα του σύγχρονου ευρωπαϊκού (αν όχι παγκόσμιου) μπάσκετ. Η ομάδα που στην πρώτη φάση δεχόταν 73,9 πόντους ανά αγώνα, κράτησε την αντίπαλό της στους 57, δεχόμενη μάλιστα 24 εξ αυτών στο τέταρτο δεκάλεπτο, όταν η χαλάρωση ήρθε ως φυσική συνέπεια της έκτασης της διαφοράς.

Η καλύτερη (όχι ακόμη όμως άριστη) προσαρμογή των Σμιθ και Λόγκαν στα «θέλω» του Ομπράντοβιτς, αλλά κυρίως η επάνοδος των Τσαρτσαρή και Περπέρογλου-δύο κομβικών παικτών για τη συνολική λειτουργία της «πράσινης μηχανής»-είναι οι προφανείς αιτίες της βελτίωσης των πρωταθλητών. Πάνω από όλα, ωστόσο, είναι σαφές πως για τον Παναθηναϊκό τα... ψέματα τελείωσαν το Δεκέμβριο και πλέον δεν αστειεύεται.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com