Στους πιο συμπαθείς και τους πιο αντιπαθείς του μπάσκετ… άπειρα respect

Στο μπάσκετ απονέμεται δικαιοσύνη 99 στις 100 φορές και ο καλύτερος κερδίζει εκτός αν υπάρχουν… άλλες παρεμβάσεις. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας παρά την ανεπαρκέστατη διαιτησία, που έκανε την εμφάνισή της ακόμη και στα ημιτελικά, έφτασαν να διεκδικούν τον τίτλο οι ομάδες που το δικαιούντο περισσότερο από τις άλλες. Όχι επειδή απαραίτητα επειδή είναι οι πιο ταλαντούχες, αλλά επειδή παρουσίασαν τον υψηλότερο βαθμό συνοχής, ενέργειας και προσωπικότητας.

Από τη μία η Αργεντινή, την ομάδα που αδυνατείς να μην λατρέψεις. Το τέλος της χρυσής γενιάς, που πολλοί είχαν προαναγγείλει βλέποντας το ένα μετά το άλλο τα αστέρια της χώρας να αποσύρονται μετά δόξας και τιμής, πρακτικά δεν ήρθε ποτέ. Απεναντίας, οι «γκαούτσος» με συνδετικό κρίκο τον 39 years young Λουίς Σκόλα βαδίζουν σε μια νέα εποχή που δεν στερείται επιτυχιών και δείχνουν έτοιμοι και ικανοί να πετύχουν αυτό που ούτε ο Τζινόμπιλι, ο Ντελφίνο, ο Σάντσες, ο Νοτσιόνι, ο Χέρμαν, ο Ομπέρτο και τα άλλα παιδιά δεν κατάφεραν στην ακμή τους. Η σύγχρονη βερσιόν μπορεί να στερείται ατομικού ταλέντου σε σύγκριση με την προγενέστερη, αλλά διαθέτει τα ίδια, ου μην και μεγαλύτερα cojones! Ένα ρόστερ που καταστρατηγεί κάθε μπασκετικό θέσφατο, καθώς διαθέτει πλέι μέικερ κάτω του 1,80μ., κανέναν πραγματικά μεγάλο σουτέρ, έναν 39χρονο σε μια θέση που τα αθλητικά προσόντα παίζουν πλέον πρωτεύοντα ρόλο και κανέναν σέντερ επιπέδου.

Ε, και; Ο Σέρχιο Ερνάντες έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που ξεχειλίζει από ενέργεια, η οποία πηγάζει από την απαράμιλλη αγάπη στο εθνόσημο. Τρανότερο παράδειγμα δεν υπάρχει από τον Λουίς Σκόλα, που στα 39 του και παρότι έχει ήδη κατακτήσει τα πάντα με την πατρίδα του, μαντρώθηκε σε μια φάρμα για τρεις μήνες προκειμένου να παρουσιαστεί πανέτοιμος για έναν ακόμη χορό. Που θα ήταν τελευταίος ή τουλάχιστον… προτελευταίος (εν όψει και Ολυμπιακών Αγώνων), αλλά με δαύτον ας αποφύγουμε τις προβλέψεις, γιατί κάθε φορά διαψεύδει αυτές και την λογική. Δίπλα στον σχεδόν 40άρη ηγέτη της ομάδας ευδοκίμησε ο Φακούντο Καμπάτσο, που από την εποχή που έμπαινε στο παρκέ απλώς για να προβοκάρει τον αντίπαλο (έχει βγάλει από τα ρούχα τους από Διαμαντίδη μέχρι και Ζήση) έχει διανύσει τεράστια απόσταση και ανελίχθηκε στο επίπεδο των κορυφαίων γκαρντ του πλανήτη. Δίπλα στην σταθερά ενοχλητική του άμυνα, έχει προσθέσει πλέον δημιουργία που συνδυάζει ουσία και θέαμα, αλλά και σκοράρισμα ενσαρκώνοντας κάτι σαν το «η θεωρία καταρρέει, οι κοντοί είναι ωραίοι». Καθυστερημένα ανθίζει και ο Νικολάς Λαπροβίτολα, δίπλα τους μαθαίνει ο Λούκα Βιλντόσα, ενώ Ντεκ, Γκαρίνο, Ντελία, Μπρουσίνο και ο… λασπωτήρας Γκαλίτσι καταθέτουν και την ψυχή τους στους δεύτερους ρόλους. Μοιάζει σαν όση προσωπικότητα λείπει στην ποδοσφαιρική Αργεντινή ολάκερου Μέσι να τρέχει από τα μπατζάκια της διαχρονικά ωραιότερης παρέας στο παγκόσμιο μπάσκετ.

Απέναντι στην συμπαθέστερη εθνική ομάδα βρίσκεται η… αντιπαθέστερη, Ισπανία. Αυτή που αγαπάμε να μισούμε, τόσο για τα χουνέρια που μας κάνει εδώ και μια εικοσαετία, όσο και για την κακιά συνήθεια των επιρροών της από το θέατρο. Όμως μην αυταπατάστε! Τα 14 μετάλλια που έχει κατακτήσει η Ισπανία από το 1999 είναι αυταπόδεικτα. Είναι η συνεπέστερη υπερδύναμη στον χώρο του μπάσκετ, ανώτερη ακόμη και από τις ΗΠΑ καθώς σε αντίθεση με τους Αμερικανούς που παρατάσσουν διαφορετικές ομάδες ανά διοργάνωση, οι Ισπανοί πορεύονται με μία σύνθεση και κάποιες αναγκαίες προσθαφαιρέσεις κάθε χρονιά. Ακόμη κι αν βγαίνεις από τα ρούχα σου βλέποντας τους άξιους συνεχιστές του Ναβάρο να παθαίνουν ηλεκτροπληξία ή να παίρνουν σφυρίγματα όπως το χθεσινό «δώρο» στο φινάλε της κανονικής διάρκειας κόντρα στην Αυστραλία, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στη συνέπεια της Ισπανίας. Πολλώ δε μάλλον όταν αυτή συνεχίζεται χωρίς «Λα Μπόμπα», Πάου, Ροντρίγκεθ, Ιμπάκα, Μίροτιτς και Καλδερόν. Αλήθεια, ποια άλλη ομάδα (πλην ΗΠΑ) όχι απλώς θα άντεχε με τέτοιες απουσίες αλλά θα μεγαλουργούσε κιόλας;

Ο Σέρτζιο Σκαριόλο έχει μεν αποδειχτεί ανεπαρκής για την Ευρωλίγκα, αλλά μοιάζει ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Κι όποιος τον κρίνει απλώς ως… διαχειριστή κι όχι προπονητή, ας θυμηθεί απλώς πώς απέτυχε το πείραμα Ορένγκα το 2013-2014. Την δουλειά του Ιταλού κάνουν ευκολότερη φυσικά οι παίκτες/προσωπικότητες που διαθέτει. Μαρκ Γκασόλ και Ρίκι Ρούμπιο έκαναν πολλά βήματα μπροστά λόγω των απουσιών και πιστοποίησαν την τρομερή τους πρόοδο χρόνο με το χρόνο. Το άλλοτε «παιδοβούβαλο» και «βύσμα του Πάου» έκανε τον μεγάλο του αδερφό να… ξεχαστεί ως απουσία συμπληρώνοντας ήδη 115 ματς σε μια σεζόν που είχε αρχίσει με τον ίδιο σε σκάφος στη Μεσόγειο να σώζει προσφυγόπουλα από πνιγμό και δεν ολοκληρώθηκε ούτε με το πρωτάθλημα του ΝΒΑ στις 14 Ιουνίου. Ο δε άλλοτε ακίνδυνος σουτέρ και μετριότατος σκόρερ Ρούμπιο είναι πλέον ο πρώτος σε «παραγωγή» παιχνιδιού στην ομάδα του και με 37,9% πίσω από τα 6,75μ. Δίπλα τους ξεχωρίζουν αλλά σε διαφορετικό ρόλο, λόγω ηλικίας και τραυματισμών, Γιουλ και Ρούντι, που έμαθαν να υποβιβάζουν το εγώ τους προς όφελος της ομάδας, όπως και πολύτιμοι ρολίστες όπως οι Κλαβέρ, Ρίμπας και οι αφοί Ερνανγκόμεθ που σύντομα θα κληθούν να περάσουν σε πρώτο ρόλο.

Ας απολαύσουμε όλοι τον τελικό της Κυριακής. Κι ας πάρουμε όλοι, παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, τα διδάγματα που πάντα προσφέρει ένα τουρνουά σαν κι αυτό. Γιατί όποιος δεν μαθαίνει, συνεχίζει να παθαίνει και συχνά… πεθαίνει.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis