Ο Καλάθης αδικεί τον Νέλσον

Είναι νόμος της ζωής. Αν ξεκινήσεις την πρότασή σου με το «ακούστε κάτι αστείο», συνήθως κανείς δεν θα γελάσει, τουλάχιστον όσο θα περίμενες. Αν σου τάξουν διακοπές στη Χαβάη και τελικά πας στη Μαγιόρκα, θα απογοητευτείς. Αν σου υποσχεθούν πάρα πολλά και τελικά πάρεις έστω… πολλά, θα σου κακοφανεί.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην περίπτωση του Ντεμάρκους Νέλσον. Πρόκειται (στα χαρτιά και μέχρι να επαληθευτεί ή να διαψευστεί στο παρκέ) για εξαιρετική προσθήκη που όμως αδικείται από τον… Νικ Καλάθη. Όχι ότι φταίει αυτός, αλλά όταν επί ένα μήνα και πλέον οι φίλοι του Παναθηναϊκού ακούνε για τον ομογενή γκαρντ και τελικά δεν είναι εφικτό να αποκτηθεί, η εναλλακτική του είναι φυσικό να μην ενθουσιάζει. Γιατί-καλώς ή κακώς-άλλη η αίγλη ενός ΝΒΑερ που παράλληλα είναι Έλληνας και γνωρίζει άριστα τα κατατόπια κι άλλο ένας άγνωστος στους μη μυημένους Αμερικανός που αγωνιζόταν στον Ερυθρό Αστέρα.

Κι όμως, η εξέλιξη της υπόθεσης Καλάθη ίσως αποδειχτεί κρυμμένη ευλογία για τον Παναθηναϊκό. Όχι φυσικά γιατί θα περίσσευε ένας παίκτης της αξίας του (κάθε άλλο), αλλά γιατί το κόστος της απόκτησής του, που θα ήταν υπερβολικό, πιθανώς να εμπόδιζε την ΚΑΕ να διαθέσει περισσότερα χρήματα για τις υπόλοιπες μεταγραφές που χρειάζεται η ομάδα.

Ο Ντεμάρκους Νέλσον είναι ένας παίκτης που λείπει από τον Παναθηναϊκό. Πολύ δυναμικός, με ηγετικά προσόντα, σούπερ αθλητής και σε αντίθεση με τους περισσότερους γκαρντ συμπατριώτες του καλός οργανωτής και αμυντικός. Του λείπει συνεπές μακρινό σουτ, αλλά μήπως του Καλάθη ή του Ούκιτς (τον οποίο στην ουσία αντικαθιστά) ήταν καλύτερο; Έχει όλες τις προδιαγραφές να αποτελέσει ένα εξαιρετικό στήριγμα του Διαμαντίδη συμπληρώνοντας με τα δικά του προσόντα αυτά που χρόνο με το χρόνο μοιάζουν να λείπουν-τουλάχιστον σε διάρκεια-από τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Κι όλα αυτά σε μια πολύ πιο οικονομική συσκευασία από του Καλάθη.

Ασφαλώς ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ακόμη πολλά για να γίνει πλήρης. Τουλάχιστον έναν ακόμη έτοιμο γκαρντ (με δύο δεν… βγαίνει), πιθανότατα έναν έμπειρο φόργουορντ (θα είναι ρίσκο να επιχειρήσει να βγάλει τη χρονιά με Γιάνκοβιτς και Χαραλαμπόπουλο) και έναν πιο αθλητικό σέντερ (αφού Μπατίστα και Μαυροκεφαλίδης είναι ευάλωτοι στην άμυνα και οι Παπαγιάννης-Διαμαντάκος «άγουροι»). Και μέσα σε όλα πολλή δουλειά για να «δέσει» (και γρήγορα, αφού ο όμιλος στην Ευρωλίγκα δεν σηκώνει… αστεία) αφού θα πρόκειται για μια διαφορετική ομάδα.

ΥΓ: Καλή αρχή στην Εθνική Ανδρών. Δύο πράγματα «άρεσαν» από την έναρξη της προετοιμασίας. Η απουσία μεγάλων λόγων αφενός, αφού καλύτερα η όποια επιτυχία να έρθει ως ευχάριστη έκπληξη παρά να γεννηθούν προσδοκίες που ίσως να είναι αδύνατο να εκπληρωθούν σε μία τόσο ανταγωνιστική διοργάνωση. Και τα λόγια των παικτών αφετέρου, που έστειλαν προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα ότι η Εθνική χρειάζεται πιστούς στρατιώτες που γουστάρουν να παίζουν με το εθνόσημο κι όχι «αστέρες» που πριν προσφέρουν σε αυτή αρχίζουν να βαρυγκωμούν.

Follow @ChristosRobolis