Μην ξεγράφετε την Εθνική

Το μάγουλο παραμένει κόκκινο και το κεφάλι ζαλισμένο από τη σβουριχτή σφαλιάρα της Βραζιλίας. Η Εθνική έμπλεξε σε λάθος μονοπάτια, τη στιγμή που ο δρόμος προς τους «16» και κατόπιν τα προημιτελικά φάνταζε κάτι σαν λεωφόρος. Όμως όσο υπάρχει ελπίδα και πίστη, ουδείς πρέπει να ξεγράφει αυτή την ομάδα, με αυτές τις προσωπικότητες.

Γράφει από τη Ναντζίνγκ, ο Χρήστος Ρομπόλης

Ακόμη και στη μακρινή Κίνα, παρά τα συχνά ανυπέρβλητα εμπόδια που υψώνει το Great Wall of China (που μπλοκάρει Facebook, Twitter, Instagram, Google και λοιπές… αναγκαιότητες της σύγχρονης καθημερινότητας και της δουλειάς), έφτασαν οι κραυγές μετά το στραπάτσο. Τα social media (και όχι μόνο) που μπορούν να σε αποθεώσουν και να σε κατακεραυνώσουν εν μια νυκτί δεν είχαν κανένα πρόβλημα να απαξιώσουν από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο «… που δεν κάνει για ηγέτης της Εθνικής», μέχρι τον Νικ Καλάθη «που πήγε για το θέαμα ενώ κρινόταν το παιχνίδι» και τον Κώστα Σλούκα «που έτρεμε το χέρι του και δεν έβαλε… ασάλιωτη και την τρίτη βολή». Καλά, για τον Θανάση Σκουρτόπουλο δεν συζητάμε καν. Εξ αρχής ήταν δεδομένο πως στην πρώτη στραβή θα ήταν ο εύκολος στόχος…

Ασφαλώς και υπάρχουν ευθύνες για την γκέλα, που μπορεί να υποθηκεύσει το μέλλον της Εθνικής σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Όμως από το σημείο της καλόπιστης κριτικής μέχρι την απαξίωση μιας ολόκληρης ομάδας και κυρίως προσωπικοτήτων που δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν υπάρχει χαώδης απόσταση. Όταν, δε, η κατακραυγή αυτή έρχεται πριν καν τραγουδήσει η χοντρή, τα σχόλια περιττεύουν.

Η Εθνική ΔΕΝ έχει αποκλειστεί ακόμη. Όχι από την πρώτη φάση, ούτε από τη δεύτερη. Ασφαλώς περιέπλεξε τον δικό της βίο, φυσικά φλερτάρει πλέον ανοιχτά με μια αναμφισβήτητη αποτυχία, αλλά υπάρχει ακόμη ελπίδα. Κι όσο υπάρχει τέτοια, αλλά και όποιος πιστεύει ακόμη-έστω κι αν όχι ακλόνητα πλέον μετά το κάζο από τη Βραζιλία-στις δυνατότητες αυτής της ομάδας ας αποφύγει καλύτερα τους πρόωρους επικήδειους ή τα μαύρα κουτιά μιας ακόμη συντριβής.

Κόντρα στην καταστροφολογία και τα λαϊκά δικαστήρια, ο υπογράφων αλλά κι αρκετοί ακόμη πραγματικοί φίλοι της Εθνικής (γιατί οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα) προτιμά την πίστη. Πίστη στην ποιότητα των παικτών, στο κλίμα που παραμένει καλό παρά τους κραδασμούς μιας τέτοιας ήττας, αλλά προπαντός στις προσωπικότητες των παικτών και στην ικανότητά τους να αντιδρούν σε δύσκολες συνθήκες. Ο καθένας προσωπικά και όλοι με τις ομάδες τους έχουν αντιπαρέλθει αρκετές φορές ανάλογες καταστάσεις. Ώρα να το κάνουν και με την Εθνική.

Το πρώτο βήμα είναι η πρόκριση που μέχρι το μεσημέρι της Τρίτης έμοιαζε αυτονόητη. Η Εθνική καλείται να ξεπεράσει το εμπόδιο της Νέας Ζηλανδίας και μετά… έχει ο Θεός. Οι Tall Blacks χορεύουν «Χάκα» αλλά δεν είναι να τους παίρνεις στην πλάκα. Παίζουν ένα θεότρελο μπάσκετ, με τις μισές επιθέσεις τους εκδηλωμένες στο 6-7 δευτερόλεπτα, σουτάρουν τρίποντα χωρίς αύριο, διαθέτουν 3-4 παίκτες ποιότητας (οι δύο Γουέμπστερ, ο Φοτού και ο Λόου ξεχωρίζουν) αλλά όχι μεγάλο βάθος και προπαντός παίζουν χωρίς άγχος, έστω κι αν με νίκη προκρίνονται και γράφουν ιστορία. Η ελληνική ομάδα καλείται να διαχειριστεί τη δική της αφόρητη πίεση και κυρίως να πιστέψει στον εαυτό της. Οι σκασμένοι από το βράδυ της Τρίτης παίκτες είναι οι πρώτοι που έκαναν αυτοκριτική και οι πρώτοι που το πιστεύουν. Μαζί τους κι εμείς. Όχι στα εύκολα, αλλά τώρα, στα δύσκολα.

Follow @ChristosRobolis