Μην κλαις για το τρίποντο που δεν έχεις…

Η κουβέντα περί έλλειψης σουτέρ στο ελληνικό μπάσκετ είναι σχεδόν… διαχρονική. Πράγματι, η ελληνική σχολή μπορεί να έχει αναδείξει δεκάδες «αποφοίτους» που διέπρεψαν στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά είναι ελάχιστοι αυτοί που είχαν αυτό ως βασικό χαρακτηριστικό του ταλέντου τους. Μάλιστα οι περισσότεροι εκ των σπουδαίων της παραγωγής μας είχαν μάλλον ως μειονέκτημα την απειλή από μακριά. Από τον Γκάλη και τον Παπαλουκά, μέχρι τώρα τον Αντετοκούνμπο.

Αποστολή στην Κίνα, Χρήστος Ρομπόλης

Φυσικά ουδείς υποτιμά τη σημασία του μακρινού σουτ. Σήμερα, δε, είναι μεγαλύτερη από ποτέ, καθώς η αυξημένη αθλητικότητα των παικτών «μικραίνει» το γήπεδο και το τρίποντο μοιάζει ως η καλύτερη λύση για να το «μεγαλώσει». Η καλύτερη, αλλά όχι η μόνη…

Η Εθνική, που μετρά πλέον ώρες για τις πρώτες μάχες της στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έχει εξ αρχής σημαδευτεί ως ομάδα των… άσουτων υιών. Ίσως υπερβολικά, αλλά φυσικά όχι παντελώς άδικα. Κανείς παίκτης του ρόστερ δεν κερδίζει συμβόλαια προβαλλόμενος ως σουτέρ. Ούτε καν ο Σλούκας, που θεωρείται ο καλύτερος εκτελεστής από μακριά στην ελληνική δωδεκάδα. Την ίδια ώρα, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού Έλληνες «φονιάδες» από την περιφέρεια δεν κλήθηκαν καν στην προετοιμασία, προφανώς επειδή ο κόουτς Σκουρτόπουλος θεωρεί πως με έναν Βασιλειάδη ή Σάκοτα λόγου χάρη θα έχανε περισσότερα σε σφρίγος και αθλητικότητα παρά θα κέρδιζε σε μακρινή απειλή.

Στα εννιά φιλικά της σε Ηράκλειο, ΟΑΚΑ και Σουτσόου η Εθνική σούταρε με 34,5% πίσω από τα 6,75μ. (συγκεκριμένα… 67/194). Not great, not terrible… που λένε και στα χωριά μας. Επιβεβαίωσε την αστάθειά της και έδωσε τροφή σε όσους ανησυχούν για ταμπούρωμα των αντιπάλων που θα παίξουν με το μυαλό του Νικ, του Γιάννη και των άλλων μη σταθερών σουτέρ της ομάδας μας.



Προσωπική άποψη (με την οποία καθείς είναι ελεύθερος να διαφωνήσει) είναι πως παραγίνεται λόγος για την τρίποντη αδυναμία της Εθνικής. Όχι, φυσικά, επειδή δεν είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και ειδικά απέναντι σε ζόρικους αντιπάλους την πορεία της στο Παγκόσμιο, αλλά επειδή είναι μάταιο να κλαις για κάτι που δεν έχεις και δεν προλαβαίνεις να αποκτήσεις.

Η γκρίνια για την έλλειψη σουτέρ δεν θα διορθώσει το πρόβλημα. Μήτε φυσικά η έξτρα προπόνηση στο κομμάτι αυτό μπορεί να επιφέρει ουσιαστική βελτίωση αν δεν γίνεται με επιμονή και διάρκεια. Ακόμη κι ο μέγας δάσκαλος του μπάσκετ, Ρικ Πιτίνο, έπεσε σε αυτή τη λούμπα όταν πρωτοήρθε στον Παναθηναϊκό. Στο πρώτο στάδιο διέγνωσε την έλλειψη σουτέρ και διαρκώς μουρμούριζε γι’ αυτή. Στο δεύτερο έβαλε τους παίκτες του να κάνουν έξτρα προπόνηση με τις ώρες για να βελτιωθούν κινδυνεύοντας ακόμη και να τους «χάσει» με ένα τέτοιο… καψώνι. Όταν κατάλαβε πως δεν έχει νόημα ούτε η γκρίνια ούτε το «φροντιστήριο» σε επαγγελματίες παίκτες, έκανε αυτό που οφείλει να κάνει πρωτίστως η Εθνική κι ακολούθως όλοι όσοι την παρακολουθούμε…

Αποφάσισε να κόψει την κουβέντα για τη βασική αδυναμία της ομάδας του, περιόρισε στο μικρότερο δυνατό επίπεδο την εξάρτηση του παιχνιδιού της από αυτό το στοιχείο και αναζήτησε άλλους τρόπους για να την κάνει αποτελεσματική. Ουσιαστικά, δηλαδή, σταμάτησε να «κλαίει» πάνω από ένα αδιόρθωτο κουσούρι και προσπάθησε να φωτίσει τα ατού της ομάδας που είναι πολλά περισσότερα. Το αυτό καλείται να πράξει και η Εθνική μας.

Το «ταμπούρι» των αντιπάλων απέναντι στον Γιάννη, η άμυνα στα δύο μέτρα ή τα under στον Καλάθη και οι διάφορες ζώνες που θα βρει σίγουρα απέναντί της η Εθνική στο Παγκόσμιο δεν αντιμετωπίζονται μόνο με τρίποντο. Και σίγουρα δεν αντιμετωπίζονται έτσι όταν βλέπεις πως μειονεκτείς στο κομμάτι αυτό. Όταν η ελληνική ομάδα δεν θα μπορεί να τρέξει και όταν δεν θα αισθάνεται ασφαλής να εκτελέσει από μακριά (που είναι και θέμα μέρας), υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να σπάσει ο τοίχος ή να περάσεις από πάνω ή δίπλα του. Απαιτείται διαρκής κίνηση, γρήγορη κυκλοφορία, σωστό διάβασμα, υπομονή, καλά σκριν, «χτύπημα» στα miss match και άλλα πολλά που ασφαλώς έχει δουλέψει η Εθνική στην προετοιμασία της. Άλλωστε εξ αρχής ουδείς προσπάθησε να υποβαθμίσει το μειονέκτημα της ομάδας και ως γνωστόν το πρώτο στάδιο για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος είναι η παραδοχή του.

Εν κατακλείδι, ένα αξιοπρεπές ως καλό ποσοστό στα τρίποντα θα ήταν βάλσαμο για την υλοποίηση των ονείρων της Εθνικής σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Όμως αν πετύχει δεν θα είναι παρά τη συγκεκριμένη αδυναμία, ούτε αν αποτύχει θα είναι αυτός ο αποκλειστικός λόγος. Σημαντικό, συνεπώς, το καλό μακρινό σουτ στην Κίνα, αλλά όχι απολύτως καθοριστικό για την πορεία της. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, σάμπως οι ομάδες του 1987 ή του 2005, που φόρεσαν χρυσό στο στήθος, στηρίζονταν σε σουτέρ και δεν το ξέρουμε;

YΓ: Η επιλογή του Μάντζαρη στην δωδεκάδα επιβραβεύει τον ίδιο όχι μόνο για την αποδοχή της δεύτερης κλήσης στην Εθνική λίγες μέρες αφού είχε κοπεί αλλά και για την παρουσία του στο τελευταίο κομμάτι προετοιμασίας. Έχοντας ακούσει μετά από καιρό και έναν καλό λόγο εμφανίστηκε απελευθερωμένος θυμίζοντας κάτι από τον... πραγματικό εαυτό του κι όχι το φοβισμένο παιδί που επηρεαζόταν πότε από μάχες αιωνίων για την υπογραφή του και πότε από τις συζητήσεις για το ύψος του συμβολαίου του. Ο Σκουρτόπουλος δεν είχε κανένα πρόβλημα να αλλάξει την πρότερη απόφασή του αποφασίζοντας για το καλό της ομάδας. Ο δε Κόνιαρης βιώνει την πικρή γεύση του τελευταίου κοψίματος και της μοναχικής επιστροφής από την Κίνα. Έχει όμως περάσει και χειρότερα και έφτασε μια ανάσα από τη δωδεκάδα στα 22 του. Κάτι μας λέει πως στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση θα επιστρέψει με όλη την ομάδα.