Λόγος αισιοδοξίας, όχι ενθουσιασμού

Οποιαδήποτε υποδοχή της νίκης επί της Ιορδανίας με διθυράμβους και ύμνους θα ήταν το λιγότερο… γραφική. Το επίπεδο του αντιπάλου έδειξε πως το… Jordan είναι απλή συνωνυμία με τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών και ασφαλώς η επικράτηση-ακόμη και με διαφορά που πενηντάρισε-δεν ήταν επιτυχία, παρά μόνο υποχρέωση.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο ενθουσιασμός, συνεπώς, δεν έχει θέση στη συζήτηση. Τα χαμόγελα αισιοδοξίας, όμως, επιτρέπονται. Η Εθνική έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν πολύ περισσότερα προβλήματα και πιο σθεναρή αντίσταση απέναντι σε ομάδες ανάλογου βεληνεκούς. Αυτή τη φορά δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης και αμφισβήτησης και κυριάρχησε από άκρη σε άκρη στο παρκέ, για 40 λεπτά.

Τι κρατάμε, πέρα από τη σοβαρότητα και συγκέντρωση που έδειξε η Εθνική;

-τον αναβαθμισμένο Κώστα Παπανικολάου, που δεν είναι πλέον ο ταλαντούχος μικρός που… έρχεται, αλλά ένας έτοιμος (και με πολλά περιθώρια εξέλιξης ακόμη) παίκτης, ικανός να επωμιστεί ρόλο πρωταγωνιστή στην Εθνική. Αν και ακόμη στα 22 του, παίζει ήδη σαν πραγματικός πρωταθλητής Ευρώπης και επίδοξος ΝΒΑερ. Σχεδόν τα ίδια, αλλά σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία ισχύουν και για τον Γιώργο Πρίντεζη.

-το γεγονός ότι η εν λόγω Εθνική είναι η πιο αθλητική που έχουμε δει ποτέ. Δεν ξέρουμε αν είναι το ίδιο ποιοτική ή θα είναι ανάλογα πετυχημένη, αλλά είναι πλήρως προσαρμοσμένη στις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ: με παίκτες ταχύτατους, αλτικούς, ευέλικτους, ικανούς να προσφέρουν σε άμυνα και ριμπάουντ, να τρέξουν το γήπεδο και να προσφέρουν θέαμα.

-την ποικιλία επιλογών που δίνει στον Ηλία Ζούρο το υπάρχον ρόστερ. Όχι μόνο σε βάθος πάγκου, αφού δεν υπάρχουν-ίσως για πρώτη φορά-παίκτες με διακοσμητικό ρόλο, αλλά και σε δυνατότητα επιλογής σχημάτων. Έχοντας παίκτες που μπορούν να προσαρμοστούν κάλλιστα σε περισσότερες από μία θέσης, ο ομοσπονδιακός τεχνικός μπορεί να παρατάξει από συμβατικές πεντάδες, μέχρι σχήματα με τρεις κοντούς (Ζήση, Σπανούλη, Καλάθη), τέσσερις ψηλούς (με Παπανικολάου ακόμη και στο «2» και Καϊμακόγλου στο «3») ή και χωρίς σέντερ (και τους Μπουρούση-Μαυροειδή στον πάγκο), ανάλογα με τις ανάγκες της αναμέτρησης και τις ιδιαιτερότητες του αντιπάλου.

Κι όλα αυτά, έχοντας υπόψη πως η Εθνική θα μπορούσε να παρουσιάσει μία ομάδα… απόντων που θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει κι αυτή θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλήθεια, πόσα εθνικά συγκροτήματα έχουν την πολυτέλεια να παρουσιάζουν ένα τόσο καλό ρόστερ με απουσίες τύπου Διαμαντίδη, Σλούκα, Βουγιούκα, Περπέρογλου, Σχορτσανίτη, Κουφού, Καββαδά και πάει λέγοντας…

Τα δύσκολα έρχονται όμως… Αρχικά τα ξημερώματα της Πέμπτης απέναντι στην ταλαντούχα, ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο και αποφασισμένη για ρεβάνς ομάδα του Πουέρτο Ρίκο που έχει το αβαντάζ της γειτνίασης με τη Βενεζουέλα. Και εν συνεχεία στον προημιτελικό της Παρασκευής, όπου κρίνονται τα πάντα. Εκεί που ο χαμένος χάνεται, ενώ ο νικητής αποκτά δύο ευκαιρίες στο όνειρο της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ελλάς, μπορείς!