Κράζεις, αλλά (οφείλεις να) θαυμάζεις την Ισπανία

Σύμφωνοι... Ποιος εξ ημών δεν είχε αναθεματίσει στη «σφαγή» του ημιτελικού του 2007 και ποιος δεν έχει βγει από τα ρούχα του βλέποντας τον Ναβάρο να ηλεκτρίζεται ή τον Ρούντι να προβοκάρει απροκάλυπτα; Όμως αυτό δεν στερεί παρά απειροελάχιστα από την πραγματική δόξα και τιμή που αξίζει στην εθνική Ισπανίας, που επέστρεψε στην κορυφή του κόσμου.

Δεκτό ότι επωφελήθηκε ξανά από την «απουσία» της Team USA, που το 2006 είχε φροντίσει να βγάλει από τη μέση η Ελλάδα και στην Κίνα κατέβηκε με… ό,τι είχε περισσέψει. Δεκτό και ότι στον ημιτελικό με την Αυστραλία επιβίωσε χάρη σε σφύριγμα-ανακάλυψη για φάουλ του Μπόγκουτ στον Γκασόλ. Όποιος, ωστόσο, επιμένει να αποδίδει τις επιτυχίες των Ισπανών σε ρέντα, θεωρίες συνομωσίας και διαιτησία απλώς αρνείται να δει κατάματα την πραγματικότητα. Τι λέει αυτή για την Ισπανία;

-Κατέκτησε το 14ο μετάλλιο στις τελευταίες 20 διοργανώσεις που συμμετέχει. Μάλιστα τα πέντε χρυσά σε αυτό το διάστημα, τρία Ευρωμπάσκετ και δύο σε Παγκόσμιο, ήρθαν με επιβλητικές νίκες στους τελικούς: 70-47 επί της Ελλάδας το 2006 στη Σαϊτάμα, 85-63 το 2009 επί της Σερβίας στο Κατοβίτσε, 98-85 επί της Γαλλίας το 2011 στο Κάουνας, 80-63 επί της Λιθουανίας στο Λιλ το 2015 και 95-75 επί της Αργεντινής φέτος στο Πεκίνο.

-Έφτασε στην κορυφή παρατάσσοντας το ίσως λιγότερο «λαμπερό» ρόστερ από ποτέ άλλοτε την τελευταία 20ετία και έχοντας τις περισσότερες «ηχηρές» απουσίες πλην ΗΠΑ (ίσως και Καναδά) από κάθε άλλη ομάδα. Χωρίς τον κορυφαίο παίκτη αυτής της χρυσής εποχής, Πάου Γκασόλ, χωρίς τον πρωταθλητή του ΝΒΑ, Σερζ Ιμπάκα, χωρίς το μεγαλύτερο με διαφορά από το δεύτερο συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα, Νίκολα Μίροτιτς, χωρίς τον εκ των κορυφαίων πλέι μέικερ στην Ευρώπη, Σέρχιο Ροντρίγκεθ και χωρίς εδώ και λίγα χρόνια παλιοσειρές όπως οι Χουάν Κάρλος Ναβάρο και Φελίπε Ρέγες.

-Κυριάρχησε αναδεικνύοντας νέους πρωταγωνιστές σε σχέση με το παρελθόν. Ο Ρίκι Ρούμπιο από συμπληρωματικό γκαρντ εξελίχθηκε σε ηγέτη της ομάδας και MVP της διοργάνωσης. Ο δε Μαρκ Γκασόλ έκανε την απουσία του αδερφού του να ξεχαστεί και δίχως back up που να πλησιάζει στην κλάση του οδήγησε την Ισπανία στο χρυσό. Ταυτόχρονα, παίκτες που άλλοτε πρωταγωνιστούσαν, όπως οι Γιουλ και Ρούντι, έλαμψαν σε δεύτερους ρόλους βάζοντας το εγώ τους κάτω από το συμφέρον της ομάδας.

-Έχει διαγράψει από το λεξιλόγιό της την έννοια του κορεσμού. Ο Μαρκ Γκασόλ στα 34, μετά από ήδη οκτώ μετάλλια (αυτό που φόρεσε ήταν το ένατο) με το εθνόσημο, ένα πρωτάθλημα στο ΝΒΑ και πάνω από 100 ματς τους προηγούμενους δέκα μήνες ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας. Ομοίως ο επίσης 34χρονος Ρούντι Φερνάντεθ των δέκα (πλέον) μεταλλίων και ο 32χρονος Σέρχιο Γιουλ που παρά τους σοβαρούς τραυματισμούς που τους ταλαιπώρησαν τα προηγούμενα χρόνια δεν λένε να λείψουν. Ή ο Ρίκι Ρούμπιο που είναι από τα 18 του μέλος της ομάδας και άφησε πίσω του την κατάθλιψη από την πρόσφατη απώλεια της αγαπημένης του μητέρας για να είναι δίπλα στους συνοδοιπόρους του…

-Έφτασε στον θρίαμβο εμπιστευόμενη έναν προπονητή που έφτασε να χλευάζεται στην Ευρωλίγκα, αλλά αποδεικνύεται μετρ τέτοιων διοργανώσεων. Ο Σέρτζιο Σκαριόλο στον έβδομο χρόνο του στη «φούρια ρόχα» μπορεί να μην είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, ούτε καν της Ευρώπης ή της Ισπανίας, αλλά δείχνει ο κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση. Τα αποτελέσματα το λένε, όχι εμείς…

Δεν είναι όμως μόνο όλα τα παραπάνω… Η Ισπανία διαθέτει εδώ και χρόνια το καλύτερο με διαφορά από το δεύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Μια λίγκα στην οποία μεν κυριαρχούν η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, αλλά την οποία την τελευταία 15ετία έχουν κατακτήσει, έστω και υπό τη μορφή «πυροτεχνήματος», η Μάλαγα, η Μπασκόνια και η Βαλένθια. Είναι ένα πρωτάθλημα που έχει γεμάτα γήπεδα, χιλιάδες διαρκείας και έχει αποβάλει κάθε μορφή βίας επιδεικνύοντας τον αθλητικό πολιτισμό κάθε χρόνο στα Final 8, όπου συνυπάρχουν αρμονικά σε μια υπέροχη μπασκετική γιορτή όχι απλώς φίλοι διαφορετικών ομάδων, αλλά και με εθνικο-πολιτικές διαφορές (Μαδριλένοι, Καταλανοί, Βάσκοι και άλλοι) που όμως δεν εκφράζονται ποτέ στα γήπεδα της χώρας.

Θέλετε να πάμε και παρακάτω; Η Ισπανία δεν καμαρώνει φέτος μόνο επειδή έχει την παγκόσμια πρωταθλήτρια στους Άνδρες. Διαθέτει ακόμη και την πρωταθλήτρια Ευρώπης στις Γυναίκες (κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ Γυναικών μέσα στη Σερβία), ενώ κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης σε Παίδες (U16), Εφήβους (U18) και τη δεύτερη θέση στους Νέους (U20) χάνοντας στον τελικό από τη διοργανώτρια ομάδα του Ισραήλ.

Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα δεν είναι αποτέλεσμα ούτε τύχης, ούτε «σπρωξίματος», ούτε τίποτε άλλο πέρα από σωστής δουλειάς. Όσο, λοιπόν, εσύ, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές συνεχίζεις να τους κράζεις, παραδέξου το, πως-έστω και κατά βάθος-τους θαυμάζεις.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis