Η Τετάρτη έκανε κακό στον Παναθηναϊκό...

Είναι παράδοξο αλλά συμβαίνει: Η εικόνα του πρώτου αγώνα μιας σειράς συνήθως έχει ελάχιστη ομοιότητα με τον δεύτερο και πιο συχνό είναι το φαινόμενο να σε παρασύρει παρά να σε επιβεβαιώσει για την… πρώτη εντύπωση. Υπό αυτό το πρίσμα, είδαμε Μπασκόνια και Ζαλγκίρις, που διασύρθηκαν στο Game 1 και ελάχιστοι τούς έδιναν τύχη στη δεύτερη ευκαιρία για break, να τα καταφέρνουν δύο μέρες μετά με εμφατικό τρόπο, ενώ ο Παναθηναϊκός που είχε φτάσει πιο κοντά από κάθε άλλη ομάδα στο να κλέψει το πλεονέκτημα έδρας πλέον απέμεινε ο μοναδικός φιλοξενούμενος που γυρίζει με άδεια χέρια στη βάση του.

Ο Παναθηναϊκός παρασύρθηκε κι έμεινε στην Τετάρτη… Φαίνεται πως το γεγονός ότι τότε έχασε ένα δικό του παιχνίδι λόγω των διαιτητικών αλλά και δικών του λαθών, δημιούργησε έναν συνδυασμό αντιπερισπασμού συγκέντρωσης και όχι απόλυτα ρεαλιστικής πεποίθησης πως «με πενηνταρίσια διαιτησία δεν μας γλιτώνουν». Όχι το ιδανικό mindset για να κερδίσεις την πρωταθλήτρια Ευρώπης στο «σπίτι» της, πόσω μάλλον όταν αυτή εμφανίζεται πολύ πιο υποψιασμένη σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι.

Η βάσιμη διαιτητοκουβέντα δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό δεν σταμάτησε το βράδυ της Τετάρτης. Συνεχίστηκε το πρωί της Πέμπτης με τον ορισμό του Πουκλ, το απόγευμα της ίδιας μέρας με τις δηλώσεις Πιτίνο και Λάνγκφορντ, αλλά ακόμη και ανήμερα του Game 2 με τις κλήσεις των δύο παραπάνω σε απολογία. Οι «πράσινοι» έμοιαζαν να μην έχουν το μάτι που γυάλιζε στο πρώτο ματς, αλλά την ψευδαίσθηση πως ο αντίπαλος είναι του χεριού τους.

Αυτή η έλλειψη στοχοπροσήλωσης μεταφράστηκε σε αναρίθμητα και αβίαστα λάθη. Η ομάδα με τα λιγότερα σφάλματα στη regular season ολοκλήρωσε τον αγώνα με 17, τα περισσότερα εκ των οποίων στην πρώτη και τρίτη περίοδο. Η Ρεάλ βρήκε από αυτά σχεδόν το 1/4 των πόντων της (19), αλλά-το κυριότερο-βρήκε αυτοπεποίθηση που τόσο της έλειψε στο πρώτο παιχνίδι με αποτέλεσμα να εκτελεί με 13/27 στα τρίποντα. Συνέβαλε, ασφαλώς, σε αυτό το τέμπο κι ο Παναθηναϊκός που ολοκλήρωσε το ματς έχοντας κάνει μόλις 14 φάουλ, τα περισσότερα εκ των οποίων ξόδεψε όχι σωστά.

Είναι προφανές πως ο Παναθηναϊκός για τρίτο σερί ματς δεν έχασε από τη Ρεάλ από την άμυνά του, αλλά από την επίθεσή του. Οι Μαδριλένοι παρότι σούταραν με 54,8% στα δίποντα και 48,1% στα τρίποντα και παρότι σέρβιραν 22 ασίστ έμειναν ξανά κάτω από τους 80 πόντους, που αποτελούσε a priori «στόχο» της άμυνας του Ρικ Πιτίνο. Όμως με τέτοια δυσλειτουργία στην επίθεση, δεν μπορείς να κερδίσεις κανέναν. Ο Παναθηναϊκός έκανε λάθος στο 20,2% των κατοχών του (!), πράγμα καταστροφικό για τον όποιο ρυθμό του, είχε λιγότερες ασίστ (15) από λάθη κι αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα στο παιχνίδι του μισού γηπέδου. Είναι ενδεικτικό πως από τους 63 πόντους του οι 11 ήρθαν στο ανοιχτό γήπεδο, οι 12 σε «νεκρό» χρόνο (βολές) και οι 21 από τρίποντο (όπου ήταν ξανά αξιοπρεπής με 7/20). Σύνολο δηλαδή 44 από τη συνολική παραγωγή του, άρα μόλις 19 πόντοι ήρθαν από το παιχνίδι που του αρέσει να παίζει και τον οδήγησε στα playoffs. Κι όλα αυτά σε ένα ακόμη ματς που είχε περισσότερες κατοχές από τη Ρεάλ (79-84), παρότι έκανε τόσα λάθη.

Ο Πάμπλο Λάσο πήρε άριστα εξουδετερώνοντας για δεύτερο σερί ματς, αυτή τη φορά ολοκληρωτικά, τον Καλάθη. Οι δύο MVP της σειράς, ο προφανής Καμπάτσο και ο αφανής Τέιλορ, ταλαιπώρησαν ξανά αφάνταστα τον επιρρεπή στο «θόλωμα» αρχηγό του Παναθηναϊκού, ο οποίος στις λιγοστές περιπτώσεις που έβρισκε μια χαραμάδα για να πλησιάσει στο καλάθι έβλεπε είτε τις χερούκλες του Ρούντι ή του Ράντολφ να παρεμβάλλονται, είτε το σκιάχτρο Ταβάρες να υψώνει απαγορευτικό. Με τον αρχηγό τους στα δύο πρώτα ματς με 3/18 δίποντα, 3/12 τρίποντα και μόλις 11 ασίστ για 6 λάθη, οι υπερβολικά εξαρτημένοι από τις ορέξεις του «πράσινοι» δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα περισσότερο. Όχι όταν η υποστήριξή του στα γκαρντ είναι πενιχρή, με τα παιχνίδια απομόνωσης του Λάνγκφορντ εύκολα αντιμετωπίσιμα στο τοπ επίπεδο, τον ανεξήγητα διστακτικό Κιλπάτρικ και τους άρρυθμους από την αχρηστία Λοτζέσκι και Λεκαβίτσιους να αδυνατούν να βρουν ρυθμό ερχόμενοι από την άκρη του πάγκου. Χαρακτηριστικά, δε, ο Παναθηναϊκός πήρε μόλις το 54% των πόντων του από ασίστ, ενώ η Ρεάλ δημιούργησε το 66,7% του δικού της σκορ.

Ο Ρικ Πιτίνο, με όλο το σεβασμό στη διαδρομή και τα γαλόνια του, δεν απέφυγε τα λάθη. Ξέχωρα από τη συντήρηση της διαιτητοκουβέντας που πρώτος ο ίδιος έπρεπε να είχε ξεκόψει μέσα στις τάξεις της ομάδας, εξαφάνισε ανεξήγητα τον Θανάση Αντετοκούνμπο που έδωσε νεύρο και πίστη στο πέρασμά του από το παρκέ στη δεύτερη περίοδο. Ταυτόχρονα, δεν φρόντισε να βοηθήσει στο ξεμπλοκάρισμα του Καλάθη δοκιμάζοντας ίσως και την ταυτόχρονη συνύπαρξή του με τον Λεκαβίτσιους για κάποια λεπτά στο παρκέ. Είναι προφανές πως ενώ το αμυντικό του πλάνο λειτουργεί αρκετά ως πολύ καλά, το αντίστοιχο επιθετικό χρήζει αναθεώρησης, γιατί αν δεν βρεθεί φόρμουλα να αναπνεύσει ο Καλάθης και να κυκλοφορήσει καλύτερα η μπάλα στην επίθεση, η τρίτη ήττα μοιάζει αναπόφευκτη και μάλιστα στο ΟΑΚΑ.

Το 2-0 μοιάζει βουνό και στην πραγματικότητα είναι. Όμως αντίστοιχο, ου μην και μεγαλύτερο, ήταν αυτό που είχε να ανέβει ο Παναθηναϊκός όταν οκτώ αγωνιστικές πριν το τέλος της regular season είχε ελάχιστες πιθανότητες πρόκρισης στα playoffs και σχεδόν μηδαμινά περιθώρια λάθους. Η συνταγή και τώρα είναι ίδια: One game at a time, που θα’ λεγε και ο ίδιος ο Πιτίνο. Οι «πράσινοι» πρέπει πρωτίστως να στοχεύσουν στο παιχνίδι της Τρίτης, αν το πάρουν να δουν το αμέσως επόμενο και ούτω καθεξής. Όταν στέκεσαι μπροστά στο βουνό και αντικρίζεις κατευθείαν την κορυφή, σε πιάνει ίλιγγος και η πτώση από τα πρώτα κιόλας μέτρα ανάβασης είναι δεδομένη. Αν όμως το προσπαθήσεις στρατηγικά, με σωστά και προσεκτικά βήματα, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Από το 0-2 δεν έχει επιστρέψει κανείς στα playoffs της Ευρωλίγκας. Ούτε όμως πολλοί έφτασαν ποτέ μέχρι εκεί ενώ όλοι τους είχαν αποκλεισμένους το Φλεβάρη. Είτε πετύχει είτε αποτύχει, ο Παναθηναϊκός οφείλει να το παλέψει.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis