Η μεγάλη δικαίωση των Ράπτορς και η παγκόσμια «συνωμοσία»

Στο απόφθεγμα του Πάουλο Κοέλιο «Όταν θέλεις να πετύχεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις» έχει γίνει τέτοια κατάχρηση από τον κάθε… πικραμένο, που κατάντησε μια γραφικότητα για να δίνει θάρρος σε όσους κυνηγούν ανεμόμυλους. Να όμως που η φετινή ιστορία των Ράπτορς ήρθε να επιβεβαιώσει το αληθές του λόγου του Βραζιλιάνου συγγραφέα. Γιατί συχνά δεν αρκεί το όραμα και η προσπάθεια για να φτάσεις σε έναν στόχο που για κάποιους φαντάζει ανέφικτος, αλλά απαιτείται και μια παγκόσμια «συνωμοσία» για να το πετύχεις.

Το Τορόντο είχε φτάσει σε σημείο να γίνει ανέκδοτο και χαρακτηριστικό παράδειγμα underachieving έχοντας από το 2014 σταθερά ένα από τα καλύτερα ρεκόρ στην κανονική περίοδο, αλλά χύνοντας κάθε φορά την καρδάρα με το γάλα στα playoffs, συνήθως όταν έπεφτε στα νύχια του Λεμπρόν Τζέιμς. Ο Μασάι Ουτζίρι αντιλήφθηκε πως για να βγουν οι Ράπτορς από αυτή τη χρυσή μετριότητα απαιτούνταν γενναίες όσο και δύσκολες αποφάσεις. Η πρώτη αφορούσε στην απομάκρυνση του Ντουέιν Κέισι, που μετρούσε ήδη επτά σεζόν στον πάγκο της ομάδας και προερχόταν από μια περίοδο στην οποία κατέγραψε ρεκόρ νικών στην ιστορία της κερδίζοντας και το βραβείο του προπονητή της χρονιάς. Η επιλογή του Ουτζίρι προκάλεσε αρκετή κριτική και ακόμη περισσότερες αμφιβολίες έφερε η απόφαση να προαχθεί σε head coach ο πρωτάρης στο ρόλο αυτό Νικ Νερς.

Η δεύτερη και ίσως δυσκολότερη απόφαση του «εγκεφάλου» της ομάδας ήταν να… θυσιάσει τον παίκτη-σύμβολο της ομάδας, που έφτασε να ξεπεράσει τα κατορθώματα και τη δόξα ακόμη και του Air Canada Βινς Κάρτερ, του ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν, για να φέρει στο Τορόντο τον Κογουάι Λέοναρντ. Όχι όμως τον Λέοναρντ που ήταν ο ηγέτης των Σπερς στο τελευταίο τους πρωτάθλημα, αλλά αυτόν που είχε να παίξει μπάσκετ έναν χρόνο λόγω σοβαρότατου τραυματισμού και που είχε έρθει σε πλήρη ρήξη με το Σαν Αντόνιο… Εδώ η κριτική ήταν ακόμη πιο σκληρή, ενώ η επιλογή αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία ή και ως άδικη από τον Διόσκουρο και «κολλητό» του αποπεμφθέντα, Κάιλ Λάουρι.

Δίχως άλλες σημαντικές προσθαφαιρέσεις σε ένα ρόστερ που τα προηγούμενα χρόνια είχε αποδειχτεί επαρκές στη regular season αλλά με χαμηλό ταβάνι στα playoffs και με τον Λέοναρντ να παίζει δύο-μία σαν το στρατό αφού σωματικά δεν ήταν στα παλιά του στάνταρ, όλοι είχαν προετοιμαστεί ξανά για το μοιραίο στα playoffs. Η κίνηση, δε, να ανταλλαγεί ο 27χρονος και αγαπημένος του κοινού Γιόνας Βαλαντσιούνας με τον 34χρονο και σε πτώση Μαρκ Γκασόλ ενίσχυε το κύμα απαισιοδοξίας.

Εκεί όμως που οι υπόλοιποι έβλεπαν… σκοτάδι και ένα νέο κάζο στα playoffs, ο Ουτζίρι είχε δει τις ευκαιρίες και δικαιώθηκε πανηγυρικά για όλες τις επιλογές του. Ο Νερς έδωσε νέα πνοή σε μια ομάδα με σχεδόν ίδιους παίκτες, ο Λέοναρντ φτάνοντας στα playoffs πιστοποίησε πως είναι ο πληρέστερος σύγχρονος ΝΒΑερ και ο κορυφαίος two-way player της λίγκας ηγούμενος όλης της ομάδας, ο Γκασόλ δεν απέδειξε πως είναι ανώτερος ή πιο φρέσκος του Βαλαντσιούνας αλλά σίγουρα καταλληλότερο κομμάτι στο παζλ του Τορόντο και ο Λάουρι σταμάτησε να νοσταλγεί τον κολλητό του βλέποντας πως έχει μια ιστορική ευκαιρία να φορέσει δαχτυλίδι. Ο Σιάκαμ που είχε επιλεγεί στο 27 του ντραφτ και πάσχιζε για 1-2 χρόνια να βρει θέση στο ρόστερ ανέβηκε σε superstar level, ενώ μέχρι και ο κοντός και στρουμπουλός ΒανΒλίτ, που θεωρείτο ακατάλληλος σωματοδοκιμά για το ΝΒΑ, απέδειξε την… πολυτιμότητά του.

Είπαμε, όμως, συχνά δεν αρκεί να κάνεις εσύ τα πάντα σωστά για να κερδίσεις. Πολλές φορές απαιτείται να ευθυγραμμιστούν όλα τα αστέρια και οι πλανήτες για να σε σπρώξουν σε αυτό που λίγους μήνες πριν έμοιαζε με θαύμα. Και η πορεία των Ράπτορς προς το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους είχε πολλά τέτοια σημάδια. Η ορειβατική αναπήδηση και κατάληξη της μπάλας στο καλάθι των Σίξερς στο buzzer beater του Λέοναρντ στο Game 7 του πρώτου γύρου ήταν ο πρώτος οιωνός. Η νίκη σε διπλή παράταση απέναντι στους Μπακς, που απέτρεψε το 0-3 ήταν η συνέχεια. Και ο… περονόσπορος που χτύπησε τους Γουόριορς στους τελικούς το φινάλε.

Ο Στιβ Κερ είδε τον Κάζινς να χάνει μεγάλο μέρος της σειράς και όταν επιστρέφει να είναι σκιά του εαυτού του όντας εμφανώς ανέτοιμος. Είδε τον Τόμπσον να χάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του αγώνα playoffs, να επιστρέφει δριμύτερος αλλά στο καλύτερο παιχνίδι του να παθαίνει ρήξη χιαστού. Είδε τον Ντουράντ να γυρίζει άρον-άρον από θλάση στη γάμπα και μετά από μια εξαιρετική εκκίνηση στο Game 5 να σωριάζεται με ρήξη αχιλλείου. Είδε τον υπεραθλητή Ιγκουοντάλα να χωλαίνει αλλά να σφίγγει τα δόντια και να συνεχίζει. Μέχρι και ο αναλώσιμος πλην όμως απαραίτητος σε ένα αποδεκατισμένο ρόστερ Λούνεϊ αντιμετώπισε πρόβλημα στους τελικούς.

Οι χτυπημένοι από τις δέκα πληγές του Φαραώ Γουόριορς πάλεψαν ηρωικά, σε σημείο που να κερδίσουν ακόμη και τη συμπάθεια όσων τους θεωρούσαν αλαζόνες ή ανυπομονούσαν για την εκθρόνιση της ομάδας που είχε συγκεντρώσει τους περισσότερους σταρ «καταστρατηγώντας»-κατά πολλούς-την έννοια του ανταγωνισμού. Όμως όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν εξαιρετικό αντίπαλο, που έχει τέτοιον ούριο άνεμο στα πανιά του, ενώ εσύ είσαι καραβοτσακισμένος, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι διαφορετικό.

Σίγουρα, οι Γουόριορς μπορούν να νιώθουν αδικημένοι από τη μοίρα για την έκβαση των τελικών. Αυτό όμως δεν στερεί τίποτα από το δίκαιο της στέψης των νέων πρωταθλητών.

Το επόμενο πρωτάθλημα του ΝΒΑ θα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον όλων των εποχών. Η πληθώρα αστέρων που ετοιμάζονται για τη free agency και οι ανταλλαγές που βρίσκονται στα σκαριά θα επιφέρουν σίγουρα ανακατανομή ισχύος στη λίγκα. Οι ομάδες που θα φροντίσουν να διατηρήσουν τον κορμό τους και να τον ενισχύσουν με προσεγμένες κι όχι απαραίτητα εντυπωσιακές κινήσεις θα έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως έδειξε το φετινό παράδειγμα των Ράπτορς.

ΥΓ: Τριάντα δύο χρόνια σήμερα από τη μέρα που άλλαξε τις ζωές μας. Αν δεν υπήρχε το έπος 1987, ο υπογράφων πιθανότατα θα έκανε άλλη δουλειά κι η γνώση όλων μας για το μπάσκετ δεν θα διέφερε πολύ από αυτή που έχουμε για το κέρλινγκ. Παντοτινά ευγνώμονες σε εκείνη την ομάδα...

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis