Δεν θέλει τρόπο, θέλει κόπο ο Ιβάνοβιτς

Έχουν γραφτεί κι ακουστεί ήδη πάρα πολλά για τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Τον έχουν αποκαλέσει από εργασιομανή μέχρι αυταρχικό και από απαιτητικό με τους παίκτες του μέχρι… σατράπη. Πολλοί, μάλιστα, έχουν εκφράσει αμφιβολίες για το αν αυτό είναι το προφίλ που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός από το νέο προπονητή του.

Αν θα πετύχει ή όχι στο έργο του, θα φανεί στον «έλεγχό» του, που δεν θα είναι απαραίτητα στο τέλος της πρώτης του χρονιάς, αλλά μπορεί και στο πρώτο τρίμηνο. Είναι, ωστόσο, λάθος να προκαταβάλουμε ότι ένας τόσο σκληρός προπονητής θα βγάλει τους παίκτες από τη ρουτίνα τους και θα τους… χάσει γρήγορα.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν έρχεται ούτε για να βγάλει μαστίγια, ούτε να υποβάλει σε αγγαρείες τους παίκτες, ούτε να τους κάνει καψώνια. Ότι σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους του που επιλέγουν ένα χαλαρό μοντέλο διακυβέρνησης των
«καραβιών» τους, εκείνος υιοθετεί ένα διαφορετικό τρόπο δουλειάς, είναι αλήθεια. Όμως ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι κανένας προπονητής που λούφαρε, έκανε χαβαλέ με τους παίκτες του και τους χαριζόταν δεν πέτυχε ποτέ και πουθενά. Γιατί οι παίκτες είναι μεν επαγγελματίες και οι περισσότεροι σε αυτό το επίπεδο εκατομμυριούχοι πολύ νωρίς (ίσως και πρόωρα), αλλά δεν παύουν να είναι… παιδιά, που χρειάζονται καθοδήγηση κι όταν το απαιτούν οι συνθήκες «μπινελίκια» και βούρδουλα.

Και μιας και μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, μεγαλύτερος λάτρης της δουλειάς και της πειθαρχίας από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν έχει περάσει από την Ελλάδα. Ο «Ζοτς» εφάρμοσε το «My way or the highway» και δεν δίστασε να παραγκωνίσει παίκτες με τεράστια ονόματα και συμβόλαια αν δεν έκαναν τα πράγματα όπως ήθελε αυτός. Και είναι αλήθεια, θα το παραδεχτούν και παίκτες που έχουν συνεργαστεί μαζί του, πως υπήρχαν στιγμές που τον βλασφημούσαν μέσα τους για τα μαρτύρια στα οποία τους υπέβαλλε, αλλά αργά ή γρήγορα όλοι αντιλαμβάνονταν πως ο τρόπος του ήταν προς όφελος της ομάδας και κατ’ επέκταση των ιδίων.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει για τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Όλοι οι παίκτες που πέρασαν από τα χέρια του θα περιγράψουν τις ατέλειωτες ώρες προπόνησης σαν καταναγκαστικά έργα. Αλλά και όλοι τους (άντε να υπάρχουν λιγοστές εξαιρέσεις, όπως σε κάθε κανόνα) θα είναι οι πρώτοι που θα παραδεχτούν πως μέσα από τη συνεργασία τους βγήκαν καλύτεροι παίκτες. Κι αφού άντεξαν εκείνον, μπορούν να αντέξουν τα πάντα.

Νομίζει κανείς πως ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης ή ο Σπανούλης έγιναν αυτοί που έγιναν επειδή τους «χάιδευαν» οι εκάστοτε προπονητές τους; Όχι δα! Έχυσαν λίτρα ιδρώτα στα παρκέ, έτρεξαν αμέτρητα χιλιόμετρα στα βουνά, εκτέλεσαν χιλιάδες σουτ, άκουσαν πολλά «γαλλικά» και έφτασαν εδώ που είναι σήμερα. Πέρα από το ταλέντο, την εργατικότητα και την επιμονή τους, απογείωσαν τις καριέρες τους γιατί είχαν έναν αντίστοιχο Ιβάνοβιτς (που όλως τυχαίως και για τους τρεις προαναφερθέντες λεγόταν… Ομπράντοβιτς) να τους πιέζει να γίνουν οι καλύτεροι που μπορούν.

Ο Παππάς, ο Γιάνκοβιτς, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Διαμαντάκος, δεν πρέπει να βαρυγκωμούν που θα περάσουν από το… στίβο μάχης του Ιβάνοβιτς, αλλά να χαίρονται που κάποιος θα τους φτάσει στα όριά τους και από τον οποίο αν κερδίσουν πράγματα, σε λίγα χρόνια θα μνημονεύουν, όπως κάνουν ακόμη όσοι πέρασαν από το «σχολείο» του Ομπράντοβιτς ή αστέρες όπως ο Σκόλα, ο Πριγκιόνι και άλλοι για τον Ιβάνοβιτς.

Με απλά λόγια, όποιος φοβάται τη δουλειά, δεν έχει θέση στον Παναθηναϊκό ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα τέτοιου επιπέδου και τόσο μεγάλων απαιτήσεων.

Follow @ChristosRobolis