Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης - Part1 (Santa tv)

«Υπήρχε γραπτή συμφωνία, την οποία είχε υπογράψει ο παίκτης, ο μάνατζερ και οι δύο ομάδες για τον πρώτο χρόνο, έτσι ώστε να μην είναι στις αποστολές για τα δύο φετινά παιχνίδια» ήταν το τελευταίο πράγμα που διάβασα πριν κατεβάσω ρολά για τα Χριστούγεννα. «Για να το λέει ο Βατσινάς έτσι θα είναι» σκέφτηκα και πάτησα «αποστολή» στο δελτίο τύπου.

Μάζεψα τα σκουπίδια, έκλεισα τα φώτα και κάλεσα το ασανσέρ, που αν και το κτίριο ήταν άδειο, πρώτα έκανε βόλτα σε όλους τους ορόφους και μετά ήρθε στο δεύτερο. «Αν άρχισαν τα μηχανήματα να παίρνουν πρωτοβουλίες την πατήσαμε» είπε μέσα στο κεφάλι μου η φωνή του Κιάνου Ριβς, προετοιμάζοντας το έδαφος για την τέταρτη ταινία του MATRIX. Η στολισμένη Δαβάκη ήταν άδεια και τα μαγαζιά κλειστά από ώρα, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μου έκανε ο εντύπωση ο τύπος που έκανε βόλτες φορώντας μόνο έναν μανδύα. Κρατούσε ένα καμπανάκι στο χέρι του και το κουνούσε στον αέρα. «Τσάι Κεϋλάνης» φώναζε. Τον πλησίασα διστακτικά. «Τι εννοείς φιλαράκι» του είπα. «Τσάι Κεϋλάνης φίλε μου» μου απάντησε.

«Ε και λοιπόν;»

«Τσάι Κεϋλάνης. Το καλύτερο ρόφημα στον κόσμο».

«Το πουλάς;» ήταν η απόλυτα φυσιολογική ερώτηση που του έκανα.

«Όχι. Αλλά θα σου χρειαστεί και να το θυμηθείς» μου είπε και διαπίστωσα ότι έχασα δυο λεπτά από τη ζωή μου που δεν γυρίζουν πίσω. «Οκ φιλαράκι θα το θυμάμαι. Χρόνια πολλά» του είπα και έφυγα με γοργό βήμα. Αμάξι δεν περνούσε ούτε για δείγμα από το δρόμο όποτε για Ταξί ούτε λόγος. Ερημιά… «Ωραία πάλι μόνος μου είμαι στην Αθήνα Χριστουγεννιάτικα» μονολόγησα την ώρα που ένα ελάφι πέρασε τρέχοντας από μπροστά μου. «Τρέξε, Ρούντολφ, τρέξε» φώναξα αλλά αμέσως προβληματίστηκα. «Τι στο διάολο έκανε ένα ελάφι στην Καλλιθέα;». Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα όταν ένα ακόμη ελάφι πέρασε τρέχοντας. Αμέσως μετά άλλο ένα. Τώρα έβλεπα καμιά εικοσαριά ελάφια να κλείνουν τη Δαβάκη. Κρύφτηκα πίσω μια στάση λεωφορείων και άρχισα να τα παρατηρώ. Είχαν μαζευτεί σε ένα σημείο και έβγαζαν περίεργους ήχους. «Δεν πάμε καθόλου καλά» μουρμούρισα. Υπήρχε πρόβλημα. Αυτοκίνητα δεν υπήρχαν στους δρόμους, κόσμος δεν κυκλοφορούσε και το μόνο που έβλεπες ήταν ελάφια. Αποφάσισα να φύγω αλλά δεν ήθελα να κινήσω την προσοχή των ελαφιών. Ένα από αυτά είχε έρθει μπροστά από τα άλλα και ανοιγόκλεινε το στόμα του. Πρέπει να ήταν ο αρχηγός τους. Δεν μπορούσα φυσικά να καταλάβω τι τους έλεγε αφού η μόνη ξένη γλώσσα που ήξερα ήταν τα γερμανικά που υπάρχουν σε τραγούδια των Rammstein. Και φυσικά δεν ήταν ενδεδειγμένη λύση να αρχίσω να τραγουδάω το ρεφραίν του «Du hast» στα ελάφια.

Βγήκα στη Θησέως και άρχισα να περπατάω προς Αθήνα με την ελπίδα ότι κάποιο Ταξί θα περάσει. Τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν κι άλλα ελάφια. Μπήκα στα στενά και απέφυγα το περπάτημα στη Θησέως. Μέχρι να φτάσω στην Κυψέλη δεν είχα συναντήσει άνθρωπο ούτε για δείγμα. Αντίθετα είδα ελάφια, στο Σύνταγμα, στη Χαριλάου Τρικούπη και στη Αλεξάνδρας. Το αστείο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι κοιμόμουν και ξύπνησα στην Ελαφόνησο, αλλά το απέρριψα κατευθείαν γιατί ούτε ο Σεφερλής δεν θα γέλαγε με αυτό.

Μετά από 2 ώρες περπάτημα και λίγο πριν φτάσω σπίτι είδα στα είκοσι μέτρα έναν τύπο στη μέση του δρόμου. Κράταγε ένα φτυάρι και κοπανούσε με αυτό την άσφαλτο σε ένα σημείο που φαινόταν ότι υπήρχε λίγο χώμα. «Τι κάνεις εκεί ρε φίλε;» τον ρώτησα. «Προετοιμάζω το έδαφος» μου είπε. «Αυτό το κατάλαβα. Αλλά για ποιόν προετοιμάζεις το έδαφος;». «Θα μάθεις πολύ σύντομα» απάντησε και έφυγε τρέχοντας σφυρίζοντας το Jingle Bells.

Έφτασα σπίτι και ανέβηκα με τις σκάλες γιατί το ασανσέρ δεν λειτουργούσε. Μπήκα μέσα και κλείδωσα την πόρτα. Άνοιξα αμέσως την τηλεόραση μπας και δω κανένα έκτακτό δελτίο. Το μόνο που είδα σε όλα τα κανάλια ήταν ένα σήμα με το κεφάλι ενός ελαφιού που από κάτω έγραφε Santa tv. Από πίσω υπήρχε ζωντανή σύνδεση με το σύνταγμα που ήταν γεμάτο τώρα από ελάφια. Πρέπει να ήταν χιλιάδες. Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο, το άφησα να χτυπήσει 2-3 φορές και το σήκωσα μετά. «Παρακαλώ;». «Είσαι το νούμερο 6» μου είπε μια μυστήρια φωνή. «Αν μου δώσεις το 10 το ξανασυζητάμε φιλαράκι» ήταν η απάντηση μου, που φάνηκε ότι τον τάραξε λίγο. «Δεν έχεις δικαίωμα επιλογής. Είσαι το νούμερο 6» είπε μετά από λίγα δευτερόλεπτα και έκλεισε το τηλέφωνο. «Αγενέστατός» σκέφτηκα και πήρα μια μπύρα από το ψυγείο.

Έπεσα στην πολυθρόνα και άρχισα να σκέφτομαι ότι μάλλον κάποιος μου κάνει πλάκα. Και που βρήκε τόσα ελάφια; Και που έστειλε τον υπόλοιπο κόσμο; Και τι σκατά σήμα ήταν αυτό στην τηλεόραση; «Santa tv» μουρμούρισα για μια ακόμη φορά. Εκείνη τη στιγμή άρχισε να ακούγεται στο δρόμο ένας εκκωφαντικός θόρυβός. Όταν τα μπάσα χαλάρωσαν κατάλαβα ότι ήταν μουσική. Ήταν το «Άγια νύχτα». Έπαιξε ολόκληρο προφανώς από κάποια μικροφωνική εγκατάσταση που ήταν εγκατεστημένη στη γειτονία. Γύρισα προς την τηλεόραση και την δυνάμωσα. Ο ίδιος ήχος. Όταν το τραγούδι σταμάτησε υπήρξε μια παύση λίγων δευτερολέπτων ενώ ταυτόχρονα ακουγόταν ένας ήχος που έμοιαζε με το γρατζούνισμα βελόνας στο πικάπ. Τότε άκουσα την ίδια φωνή που μου μίλησε και στο τηλέφωνο. «Προσοχή, προσοχή. Θέλατε Χριστούγεννα ολόκληρο το χρόνο. Τώρα τα έχετε. Ο Άγιος Βασίλης έχει αναλάβει την εξουσία. Θα σας δοθούν περεταίρω οδηγίες. Μέχρι τότε να θυμάστε τα νούμερα που σας δόθηκαν και να αποφεύγετε την επαφή με τα ελάφια στους δρόμους» μόλις η μυστήρια φωνή σταμάτησε το διάγγελμα της ακούστηκε και πάλι από τα μεγάφωνα η «Άγια Νύχτα».

«Σκατά» σκέφτηκα. «Αυτό μας έλειπε να γεμίσουμε με ελαφάκια και τάρανδους». Το τηλέφωνο μου χτύπησε και πάλι. «Έλα, άκουσες το μήνυμα;». «Ποιος είναι;» ρώτησα. «Δεν έχει σημασία. Άκουσες το μήνυμα;». «Ναι το άκουσα». «Κάτι θα πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό» μου είπε πάλι η φωνή που έμοιαζε αμυδρά με έναν συμμαθητή μου από το δημοτικό. «Είσαι μαζί μας;» με ρώτησε. Εκείνη τη στιγμή γύρισα και πάλι προς την τηλεόραση. Μια κάμερα έδειχνε τώρα το Ολυμπιακό στάδιο και πάνω στην εικόνα ένα χρονόμετρο μετρούσε αντίστροφα. «10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1». Μια τεράστια έκρηξη κατάστρεψε το ΟΑΚΑ. Κατευθείαν έπεσε το σήμα του Santa tv. Από κάτω έγραφε. «Αυτό ήταν μόνο η αρχή».
«Είμαι μαζί σας» είπα στον τύπο που μου είχε τηλεφωνήσει. «Ωραία. Έχουμε δουλειά να κάνουμε» μου είπε…

Η ιστορία θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη. Αυριο το δευτερο μέρος.

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.