Ναδάλ vs Φέντερερ...

O Ράφα Ναδάλ μόνο για λίγο ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά… Ο Ισπανός επέστρεψε θριαμβευτής στο «δικό» του τουρνουά, το Ρολάν Γκαρός, το κατέκτησε για πέμπτη φορά τα έξι τελευταία χρόνια, δίχως μάλιστα να χάσει σετ, όπως το 2008 και θέλει ένα ακόμα τρόπαιο για να φτάσει τον «θρύλο» του παγκόσμιου τένις, Μπγιορν Μποργκ. Ο 24χρονος «βασιλιάς του χώματος» θα ανέβει ξανά σήμερα στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, εκθρονίζοντας τον Ρότζερ Φέντερερ και για ακόμα μία φορά το ερώτημα που τίθεται είναι το εξή: Ποιος είναι τελικά ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη;

Αν το δει κανείς από πλευρά τίτλων, δεν τίθεται θέμα, ο Ελβετός υπερτερεί κατά κράτος. Δεκαέξι τουρνουά Γκραν Σλαμ είναι η κορυφαία επίδοση όλων των εποχών απέναντι στα επτά του Ράφα. Αλλά το ερώτημα παραμένει. Ποιος είναι καλύτερος στα κορτς; Ποιος έχει τα καλύτερα χτυπήματα; Ποιος έχει πιο πολύ... τένις στο μυαλό του; Για να ριξουμε μια ματιά λοιπόν:

Σερβίς:

Αποτελούσε ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα του Ναδάλ στην αρχή της καριέρας του, αλλά η σκληρή δουλειά στο πέρασμα των χρόνων το έχει καταστήσει τουλάχιστον αξιοπρεπές. Υστερεί σε δύναμη, αλλά η ακρίβεια του και η ποικιλία του μπορεί να δημιουργήσουν πονοκέφαλο στον αντίπαλο. Αντιθέτως, ο Φέντερερ το έχει σαν όπλο του κατορθώνοντας να σερβίρει με πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τον Ισπανό και να το τοποθετεί εξίσου καλά στην απέναντι πλευρά.

Φόρχαντ:

Εδώ αρχίζουν κιόλας τα δύσκολα… Του Ελβετού μοιάζει να είναι εδώ και χρόνια το καλύτερο και σταθερότερο σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει μία απίστευτη ικανότητα να μετατρέπει την αμυντική θέση, στην οποία ενδεχομένως να βρεθεί, σε επιθετική, κάνοντας winners εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Χρησιμοποιεί συχνότερα από οποιονδήποτε άλλον flat, drive, βαθιά χτυπήματα, δίχως φάλτσο, που αναπηδούν πολύ κοντά στην μπέιζλάιν, πιέζοντας ασφυκτικά τον αντίπαλο. Το ρίσκο που παίρνει είναι μεγάλο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις του «βγαίνει».
Το φόρχαντ του Ναδάλ είναι πολύ κοντά. Έχει έναν ιδιότυπο τρόπο να χτυπάει τη μπάλα, βάζοντας topspin και sidespin, μπροστινό και πλάγιο φάλτσο δηλαδή, ταυτόχρονα αναγκάζοντας τον αντίπαλο του να περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή για να δει που θα καταλήξει η μπάλα. Χαρακτηριστικό είναι το «τελείωμα» της ρακέτας πάνω από το κεφάλι του κι όχι δίπλα στον κορμό ή τον αυχένα. Αποφεύγει το ρίσκο των drive χτυπημάτων, άρα εξ ορισμού χάνει σε δύναμη, αλλά το ψηλό γκελ της μπάλας εξ αιτίας του υπερβολικού topspin και η πλάγια καμπύλη της κρατάει τον αντίπαλο πολύ πίσω από την μπέιζλαϊν και δεν του δίνει τη δυνατότητα να επιτεθεί. Σε μετρήσεις που έχουν γίνει, σ’ ένα topspin φόρχαντ του Ναδάλ, η μπάλα παίρνει σχεδόν διπλάσιες στροφές το λεπτό από ανάλογα χτυπήματα άλλων αθλητών.

Μπάκχαντ:

Εδώ έχουμε ξεκάθαρο νικητή και είναι ο Ράφα Ναδάλ. Το μπάκχαντ με τα δύο χέρια, κυρίως το διαγώνιο πάνω στην κίνηση, είναι από τις «σπεσιαλιτέ» του Ισπανού. Ο Φέντερερ διαθέτει ένα από τα πιο «καθαρά» μπάκχαντ με το ένα χέρι, εξαιρετικό από πλευράς τεχνικής, με ποικιλία όσον αφορά στα φάλτσα και απίστευτα όμορφο στο μάτι, αλλά από την άλλη, ασταθέστατο όταν βρίσκεται υπό πίεση.

Βολέ:

Κι εδώ υπάρχει ξεκάθαρος νικητής και είναι ο Ελβετός. Νοιώθει πολύ πιο άνετα κοντά στο φιλέ κι αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τη ποιότητα των χτυπημάτων του και λιγότερο με την χρονική στιγμή που επιλέγει να ανέβει. Το σωστό timing είναι προνόμιο του Ναδάλ, που μ’ αυτό τον τρόπο ξεπερνά τις τεχνικές του αδυναμίες ανεβάζοντας σε αρκετά υψηλά επίπεδα το ποσοστό επιτυχίας του. Το παιχνίδι στο φιλέ δεν αποτελεί την αγαπημένη του επιλογή και δεν το βλέπουμε συχνά. Προτιμά να χτυπά δυνατά από πίσω.

Φυσική κατάσταση:

Ναδάλ ασυζητητί! Είναι ίσως ο πλέον αθλητικός τενίστας όλων των εποχών. Πολύ γρήγορος στα πόδια, μπορεί και καλύπτει εύκολα μεγάλες επιφάνειες του γηπέδου, διαθέτοντας παράλληλα εξαιρετική φυσική κατάσταση. Το πολύ αθλητικό παιχνίδι του, από την άλλη, καταπονεί πολύ τον οργανισμό του, φέρνει επιπλέον προβλήματα στα ήδη ταλαιπωρημένα γόνατα του και πιθανώς να του στερήσει κάποια χρόνια καλού τένις σε υψηλό επίπεδο στο μέλλον. Ήδη έχει αρχίσει να περιορίζει τις συμμετοχές του σε τουρνουά, που διεξάγονται σε σκληρές επιφάνειες για να αποφύγει τους ανεπιθύμητους κραδασμούς.
Το physical game δεν ήταν ποτέ το χαρακτηριστικό του Φέντερερ, που σ αυτό τον τομέα, ειδικά φέτος στο Ρολάν Γκαρός, παρουσιάστηκε σε χειρότερη κατάσταση από οποιαδήποτε άλλη τα τελευταία χρόνια. Η οικογενειακή ζωή και το γεγονός πως πρόσφατα έγινε πατέρας του στέρησε ώρες προπόνησης κι αυτό ήταν άμεσα αντιληπτό.

Συμπέρασμα:

Αν βάλει κανείς κάτω αυτά τα δεδομένα, βγάζει μάλλον ένα συμπέρασμα. Αν δε, αναλογιστεί, την δυνατότητα του Φέντερερ να προσαρμόζεται πιο εύκολα σε κάθε είδους επιφάνεια, την ώρα που ο Ναδάλ ξεκάθαρα προτιμά το χώμα, το «μυαλό» και τη στρατηγική του Ελβετού, που μπορεί να αξιολογεί καλύτερα καταστάσεις στην διάρκεια ενός πόντου, όντας συνήθως ένα χτύπημα πιο μπροστά, αλλά και την ποικιλία των φάλτσων που χρησιμοποιεί στα χτυπήματα του και κυρίως αυτά τα απίθανα drop shots, τότε… the winner is Roger Federer! Τουλάχιστον εγώ αυτόν προτιμώ να παρακολουθώ….