Η επιστροφή των... τριών στην άμυνα

Σ’ αυτό το άνοστο παγκόσμιο Κύπελλο της άγνωστης μέχρι πρότινος βουβουζέλας και της απαράδεκτης Τζαμπουλάνι υπάρχουν και στοιχεία που μπορεί κανείς να απομονώσει αν έχει διάθεση να δει τα πράγματα από την θετική πλευρά. Μπορεί ακόμα να μην έχει ολοκληρωθεί η φάση των ομίλων, αλλά συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς με σχετική ασφάλεια.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι από πλευράς τακτικής που έχουμε δει μέχρι τώρα είναι διαφοροποίηση μεταξύ Ευρωπαίων και αρκετών Λατινοαμερικάνων και Βορειαμερικανών ως προς τη διάταξη στον αγωνιστικό χώρο. Η τάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στα γήπεδα της Γηραιάς Ηπείρου θέλει τις ομάδες να χρησιμοποιούν ένα επιθετικό στην κορυφή και δύο επιθετικογενείς πλάγιους χαφ να τον στηρίζουν, τρεις στον άξονα της μεσαίας γραμμής και τέσσερις στην άμυνα. Είδαμε τη Ιταλία να το χρησιμοποιεί. Την Γαλλία επίσης, σε διάφορες παραλλαγές. Και οι δύο πήγαν σπίτια τους αντιμετωπίζοντας απίστευτες δυσκολίες να προσαρμόσουν το σύστημα και την τακτική τους στα χαρακτηριστικά του αντιπάλου. Όποιον κι αν είχαν απέναντι τους δεν άλλαζε το παραμικρό.

Από την άλλη, Ουρουγουάη, Μεξικό, Παραγουάη και Χιλή αποτελούν μέχρι τώρα τις ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης κι αυτό το οφείλουν κατά κύριο λόγο στους λάτιν προπονητές τους και την φιλοσοφία τους. Χεράρδο Μαρτίνο, Οσκαρ Ταμπάρες, Μαρσέλο Μπιέλσα κα Χαβιέ Αγκίρε μοιάζουν να έχουν πειραματιστεί περισσότερο κατά τη διάρκεια των προκριματικών και της προετοιμασίας με τα συστήματα και να κατέληξαν στην ίδια τολμηρή συνταγή. Ποια είναι αυτή; Επιστροφή στο… μέλλον και… επαναφορά των τριών κεντρικών αμυντικών. Άραγε μετά την επιτυχία που έχει μέχρι τώρα θα γίνει ξανά μόδα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο;

Μπορεί να ακούγεται συντηρητικό, αλλά κάθε άλλο παρά είναι. Για αρχή κι οι τέσσερις προπονητές έχουν επιλέξει κατά κύριο λόγο, για την συγκρότηση της αμυντικής γραμμής, ποδοσφαιριστές που μπορούν κάλλιστα να λειτουργήσουν και σαν χαφ ή έχουν παίξει στη μέση στο παρελθόν. Αυτό, από τη μία τους δίνει την δυνατότητα να βλέπουν την ομάδα τους να ξεκινά την ανάπτυξη σωστά από πίσω κι από την άλλη να αλλάζουν την διάταξη ανά πάσα ώρα και στιγμή εκμεταλλευόμενοι και τους πλάγιους μπακ χαφ, που παίζουν όλοι την πλευρά. Χωρίς να σπαταλούν αλλαγή δηλαδή, αναπροσαρμόζουν πολύ εύκολα τα πλάνα τους.

Βλέπουμε το Μεξικό να χρησιμοποιεί σε ρόλο οργανωτή τον Ράφαελ Μάρκες, το ένα από τα σέντερ μπακ του δηλαδή. Ο κεντρικός αμυντικός της Μπαρσελόνα «δίνει» το συνήθως μοναδικό αντίπαλο φορ περιοχής ή δύο, αν υπάρχουν, σ’ έναν από τους άλλους δύο ή και στους δύο για το μαρκάρισμα και ο ίδιος κάνει παιχνίδι από πίσω. Θυμόσαστε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1996 και τον θρίαμβο της Γερμανίας; Τη συγκεκριμένη δουλειά την έκανε τότε ο Ματίας Ζάμερ, πιθανότατα ο πιο πολύτιμος ποδοσφαιριστής του τουρνουά τότε. Το κάνει και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα στην Βραζιλία, αλλά εδώ έχουμε μία περίπτωση χαφ, που γυρίζει στο κέντρο τα άμυνας για να πάρει μπάλα κι όχι ενός τρίτου κεντρικού αμυντικού.

Ίδια περίπτωση είναι αυτή του Γκάρι Μεδέλ της Χιλής, που στην Μπόκα Τζούνιορς παίζει αμυντικό χαφ και στην εθνική φτιάχνει το παιχνίδι από θέση κεντρικού αμυντικού.

Στην Ουρουγουάη τέτοιο παίκτη δεν διαθέτουν, αλλά η επιλογή των τριών κεντρικών αμυντικών δίνει την ευκαιρία στους δύο εξαιρετικούς μπακ χαφ, Μασιμιλιάνο και Αλβάρο Περέιρα να ανεβαίνουν ψηλά και να γίνονται απειλητικοί για την αντίπαλη εστία.

Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής, για την ώρα τουλάχιστον, δικαιώνουν τους «εμπνευστές» της. Αν μη τι άλλο όμως, οι τέσσερις αυτοί τεχνικοί δείχνουν να είναι οι πλέον «ξύπνιοι» στον πάγκο και ίσως στρώσουν τον δρόμο και για μία νέα τάση στην Ευρώπη από πλευράς τακτικής.