Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Ακούγοντας και διαβάζοντας διάφορα σχόλια μέρες πριν από την αναμέτρηση με τη Νότιο Κορέα, πραγματικά απορούσα με την αισιοδοξία ορισμένων. Φαβορί η Ελλάδα έλεγε ο ένας, λογικά θα νικήσουμε ο άλλος, είμαστε πιο έμπειροι ξεστόμιζε ο τρίτος…

Στον αθλητισμό επιβάλλεται να είναι κανείς αισιόδοξος, αλλιώς δεν κερδίζει απολύτως τίποτα. Αυτό όμως ισχύει για το εσωτερικό μιας ομάδας ή για τον ψυχισμό του αθλητή στην περίπτωση των ατομικών αθλημάτων. Όχι των υπολοίπων που μπορούν με αντικειμενικό τρόπο να καταγράψουν τα δεδομένα…
Πως προέκυπτε δηλαδή αυτή η υπεροχή στην εμπειρία, όταν απέναντι μας βρισκόταν μια ομάδα, που μετρά ήδη επτά διαδοχικές συμμετοχές σε Παγκόσμια Κύπελλα και έχει να επιδείξει και μια παρουσία στα ημιτελικά πριν από μερικά χρόνια; Κι αυτό, την ώρα που εμείς αγνοούμαι ακόμα και το… γκολ.

Πριν από το εναρκτήριο παιχνίδι της Εθνικής είχαμε αναφερθεί στους Ασιάτες ως «το πιο ψηλό εμπόδιο» που καλείται να ξεπεράσει η ομάδα. Αυτό αποτελεί όμως ήδη παρελθόν. Ήδη έχει αρχίσει μία τιτάνια προσπάθεια, εσωτερικά στην ομάδα, προκειμένου να μην διαλυθεί, παρά το όσα ακούγονται από διάφορες πλευρές τα τελευταία 24άωρα. Το ματς με την Κορέα δεν χάθηκε από τους παίκτες. Χάθηκε από τον Ρεχάγκελ και τις πραγματικά ακατανόητες επιλογές του. Ακατανόητες ακόμα και για ανθρώπους, που σε κάθε περίπτωση έψαχναν να του βρουν δίκιο σε όλα, μόνο και μόνο για την τεράστια προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η κριτική και μάλιστα η σκληρή είναι αποδεκτή για τον Γερμανό, αλλά όχι τα κακόβουλα σχόλια. Τη ευθύνη του την έχει καταλάβει και γι’ αυτό είναι ο πρώτος που έχει βαλθεί να κρατήσει ενωμένη την ομάδα.

Ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι της πρόκρισης έχει χαθεί, αλλά θεωρητικά ακόμα ελπίδες υπάρχουν και οι διεθνείς είναι υποχρεωμένοι να τις κυνηγήσουν. Η Νιγηρία αποτελεί πιο εύκολο αντίπαλο για την Εθνική. Όχι γιατί διαθέτει χειρότερους ποδοσφαιριστές από την Κορέα, αλλά γιατί τα δικά της χαρακτηριστικά ταιριάζουν περισσότερο στα δικά μας. Είναι ομάδα που βασίζεται περισσότερο στη δύναμη, λιγότερο στην τεχνική και σχεδόν καθόλου στην ταχύτητα, που αποτελεί και το τεράστιο δικό μας μειονέκτημα. Εκτός των άλλων, η αγωνιστική πειθαρχία δεν είναι και το καλύτερο τους, σε αντίθεση με τους Ασιάτες, που θεωρούν σχεδόν ατιμωτικό να παρακούσουν εντολή του προπονητή.

Ναι, η εμφάνιση με την Κορέα ήταν ίσως η χειρότερη των τελευταίων χρόνων για την Εθνική, αλλά σαφώς και υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Αρκεί ο Ρεχάγκελ να αξιοποιήσει τις δεδομένες ικανότητες και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των διεθνών, που μακριά από τις θέσεις τους οι περισσότεροι, στα πρώτο ματς παρέπαιαν. Απέναντι στους ταχυκίνητους Ασιάτες, ο πιο γρήγορος ποδοσφαιριστής μας, ο Σαλπιγγίδης καθόταν στον πάγκο. Το μοναδικό πλεονέκτημα που είχαμε πριν το ματς, το ύψος δηλαδή, φροντίσαμε να το αποδυναμώσουμε εξοστρακίζοντας από την ενδεκάδα τον ικανότερο απ’ όλους στον αέρα, Σωτήρη Κυργιάκο. Κόντρα στους «αέρινους» Ασιάτες ο Τοροσίδης έπρεπε να βρει χρόνο και για να φέρει τη μπάλα από το δεξί στο αριστερό για να σεντράρει. Και για να ενισχύσουμε την επίθεση μας χρησιμοποιήσαμε τον Καπετάνο αφήνοντας έξω τον πιο δημιουργικό ποδοσφαιριστή που διαθέτουμε, τον Σωτήρη Νίνη…. Πόσο χειρότερος άραγε θα ήταν ο Σπυρόπουλος στο αριστερό άκρος της άμυνας, για να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε την ταχύτητα του Τοροσίδη στον άξονα της μεσαίας γραμμής; Εκεί δηλαδή που μπορεί να αποδώσει καλύτερα, έστω κι αν ο ίδιος προτιμά να παίζει πιο πίσω…