Γκοβού, δύο ποδοσφαιριστές σε... συσκευασία ενός!

Στον Παναθηναϊκό μπορεί η διοικητική αναταραχή να πήγε ανησυχητικά πίσω τον σχεδιασμό της νέας χρονιάς, αλλά το πρώτο βήμα όσον αφορά στην μετεγγραφική ενίσχυση μοιάζει με… άλμα. Ο Σιντνέ Γκοβού είναι ο αντικαταστάτης του Δημήτρη Σαλπιγγίδη για το δεξί άκρο της επίθεσης και η επιλογή μοιάζει να είναι… σχεδόν ιδανική. Κι αυτό ανεξαρτήτως ονόματος. Άλλωστε, οι υποδοχές στα αεροδρόμια είναι αστείες ιστορίες. Τα «ονόματα» από μόνα τους δεν παίζουν μπάλα. Τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά είναι αυτά που μετρούν και κατά πόσο «δένουν» με το σύνολο. Αλλιώς κάνεις μια τρύπα στο νερό και τέτοια παραδείγματα, μετεγγραφών αεροδρομίου δηλαδή, που έφυγαν «νύχτα», υπάρχουν άπειρα.

Πέρσι λοιπόν, περίπου τέτοια εποχή, γράφαμε για την επιλογή του Σεμπάστιαν Λέτο με τον τίτλο… «Επιτέλους, ένας κλασικός ακραίος στον Παναθηναϊκό». Τώρα, ασφαλώς δεν μπορούμε να γράψουμε το ίδιο για τον Γάλλο. Πρώτον διότι υπάρχει ήδη ο Αργεντινός και δεύτερον γιατί ο πρώην πλέον ποδοσφαιριστής της Λιόν δεν είναι τέτοιος. Αν οι πράσινοι έψαχναν έναν δεύτερο Λέτο για δεξιά, τότε έκαναν λάθος επιλογή. Ο Ντένις Ρόμενταλ θα έπρεπε να φοράει ήδη «πράσινα»…

Έχω την αίσθηση όμως πως ο Παναθηναϊκός αυτή τη φορά αναζητούσε δύο ποδοσφαιριστές σε συσκευασία ενός. Ο Γκοβού μπορεί πρωτίστως να θεωρεί τον εαυτό του σέντερ φορ, αλλά η χρόνια αδυναμία του μπροστά στην αντίπαλη εστία και ιδιαίτερα κάτω από συνθήκες μεγάλης πίεσης (σ.σ. πρόσφατο παράδειγμα η πρώτη μεγάλη ευκαιρία της Γαλλίας σ΄ αυτό του Μουντιάλ κόντρα στην Ουρουγουάη, που χάθηκε από τα πόδια του) ανάγκασαν τους κατά καιρούς προπονητές του στη Λιόν, αλλά κυρίως τον Ρεμόν Ντομενέκ στην Εθνική, να του αναθέτουν ρόλο στο δεξί άκρο της επίθεσης. Παίζοντας εκεί λοιπόν τόσα χρόνια, πολύ περισσότερα ασφαλώς από τον Σαλπιγγίδη στη συγκεκριμένη θέση, έχει μάθει να κάνει σχεδόν τα πάντα σωστά πάνω στη γραμμή. Ανάμεσα σ΄ αυτά, να δίνει πλάτος όταν χρειάζεται πατώντας τον «ασβέστη», να γίνεται δεύτερος σέντερ φορ όταν βγαίνει επίθεση από την απέναντι πλευρά… Τα βασικά δηλαδή, που αγνοούσαν επιδεικτικά, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, όσοι ανέλαβαν τέτοιο ρόλο στην ομάδα τα τελευταία χρόνια.

Εκτός των άλλων, ο Γκοβού μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύκολα και ως δεύτερος, περιφερειακός επιθετικός σε περίπτωση που ο Νίκος Νιόπλιας αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το 4-4-2 αντί για το 4-3-3 η ακόμα και πίσω από τον σέντερ φορ σε ακραίες συνθήκες. Μπορεί να κάνει δηλαδή ακριβώς ότι και ο Σαλπιγγίδης στο χορτάρι, με τη διαφορά όμως πως θεωρητικά τουλάχιστον, είναι ικανός να το κάνει καλύτερα. Είναι πολύ πιο αθλητικός, έχει πολύ καλύτερη τεχνική κατάρτιση, μετρά πάνω από 300 συμμετοχές στο απαιτητικό και ανταγωνιστικό γαλλικό πρωτάθλημα και πέρα απ’ αυτά διαθέτει και την εμπειρία της κατάκτησης επτά διαδοχικών πρωταθλημάτων με τη Λιόν. Στα συν μπορεί να προσθέσει κανείς την γνωριμία του με τον Τζιμπρίλ Σισέ, γεγονός που θα διευκολύνει τη συνεργασία τους στο γήπεδο και στα μείον το γεγονός πως προέρχεται από μία πολύ μέτρια χρονιά.

Οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού λοιπόν, που προβληματίζονταν για το αν θα έπρεπε να δαπανήσουν έξτρα χρήματα για την απόκτηση κι ενός επιθετικού, φαίνεται να βρήκαν τη λύση στο πρόσωπο του Γκοβού. Δύο… σ΄ έναν! Kαι μοιάζει σωστό.