Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από τον στιγμιαίο θάνατο του Μπόουνς Χάιλαντ και την αναγέννηση του υπό την αιγίδα του μπάσκετ. Μία ιστορία βγαλμένη από τα λιθόστρωτα δρομάκια, ώστε να μας υπενθυμίζει ότι ο χρόνος είναι μία ψευδαίσθηση. O ρούκι που διαπρέπει με τους Νάγκετς βίωσε τον εφιάλτη, αλλά πλέον βιώνει το όνειρο.
Το γνωρίζει όσο λίγοι. Αμούστακο παιδαρέλι πήγαινε γυμνάσιο εκείνη την περίοδο, όταν το σπίτι του στο Γουίλμινγκτον τυλίχθηκε στις φλόγες . Στο δωμάτιο του αποκομμένος από την γιαγιά του και τα δύο ξαδέρφια του (11 μηνών και τριών εβδομάδων), φώναξε αλλά η κάψα της φωτιάς υπερκάλυπτε τα πάντα. Σκέφτηκε άπειρες ιδέες για τον τρόπο που θα τους πλησιάσει, όμως εις μάτην. Το αίσθημα της επιβίωσης βγήκε στην επιφάνεια ως η μόνη διέξοδος, η μοναδική λύση: σάλτο από τον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας, από το οποίο αποκόμισε τραυματισμό στο δεξί γόνατο, πταίσμα αναλογικά με τα χειρότερα σενάρια. Τόσο η 11 μηνών ξαδέρφη του, όσο και η γιαγιά του δεν τα κατάφεραν.
Χρόνια αργότερα ο Χάιλαντ κοσμεί τη φανέλα των Ντένβερ Νάγκετς, σκαρφάλωσε τα αναχώματα και αναπνέει – επιτέλους – καθαρό αέρα. Στην εκτός έδρας αναμέτρηση με τους Φιλαδέλφεια Σίξερς (15/3), οι «σβόλοι» επικράτησαν με 114-110, σε μία βραδιά που ο αθλητής από το κολέγιο της Βιρτζίνια είχε την τιμητική του.
Αντάμωσε στις κερκίδες τους πυροσβέστες και τους διασώστες που ήταν ανάμεσα στις φλόγες τότε, δίνοντας του ένα αναμνηστικό τζάκετ του πυροσβεστικού σώματος.
Σε ερώτηση σχετικά με το τι σημαίνει για εκείνον ο δεσμός που δημιουργήθηκε με τους ανθρώπους από την πυροσβεστική του Γουίλμινγκτον, αλλά και με την υπόλοιπη γειτονία… κάτι έσπασε.
Και οι δυνατοί υποκύπτουν, όσο και αν κράτησε μέσα του τα δάκρυα και την συγκίνηση που περιέβαλλε την αίθουσα… τελικώς λύγισε και ξέσπασε με την ανάκληση των γεγονότων να πέφτουν σαν παλιό φιλμ μπροστά στα μάτια του.
«Σημαίνει τα πάντα για μένα, το να παίζω μπροστά σε τόσους φίλους και μέλη της οικογένειάς μου. Επέστρεψα στην πόλη μου και έπαιξα καλά, είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για εμένα», δήλωσε ο εκρηκτικός γκαρντ.
Ένα όνειρο που παραλίγο να μείνει στη σφαίρα της φαντασίας, αφού η απόδραση από το κατακλυσμένο από φλόγες, κάπνα και κραυγές έφερε αντίκτυπο το σακατεμένο δεξί γόνατό του.
Οι γιατροί κατευθείαν έπιασαν την λίστα των "10 πραγμάτων που θέλω να κάνω" μέσα από τα χέρια του Χάιλαντ και βάρεσαν μία έντονη κόκκινη γραμμή στο μπάσκετ. Το σωτήριο άλμα από τον δεύτερο όροφο ήρθε με τιμή αγοράς. Σοβαρός τραυματισμός στο δεξί γόνατο, εικόνες που γεμίζουν μαυρίλα σαν τον καπνό που ανέπνευσε εκείνη τη δύσμοιρη μέρα και τέλος ενασχόλησης με το άθλημα που καθημερινά τον καθοδηγούσε να βελτιώνεται.
Μόνοι τους τα είπαν, μόνοι τους τα άκουσαν… ο Χάιλαντ δεν θα παρατούσε έτσι απλά την υπόθεση, μίλησε κατ΄ ιδίαν με τον εαυτό του και η απόφαση πάρθηκε: οφείλουμε να συνεχίσουμε με τα ολίγα που έχουμε και να δώσουμε τον δικό μας αγώνα, διότι τίποτα δεν απαιτείται αλλά όλα κερδίζονται.
«Κάθε φορά που μπαίνω στον αγώνα πάντα κάνω τον σταυρό μου, είμαι στην πλεονεκτική θέση ακόμα να παίζω μπάσκετ επειδή οι γιατροί μερικά χρόνια νωρίτερα μου υπογράμμισαν πως δεν θα έπαιζα ξανά», τόνισε ο Χάιλαντ στην συνέντευξη Τύπου έπειτα από την αναμέτρηση με τους Σίξερς.
Ο γκαρντ των Νάγκετς ουδέποτε ξέχασε τον σκοπό του και ούτε παραστράτησε από το δρομάκι των πολλών εμποδίων που τελειώνει στην ψυχική νιρβάνα ή τουλάχιστον εκείνη ευελπιστεί να ανταμώσει στο τέλος.
«Για αυτούς αγωνίζομαι»
Σηκώνοντας ελαφρά την μπλούζα από τον αριστερό ώμο δύο φιγούρες ξεπροβάλλουν, τους φέρει υποχρέωση και με το μελάνι σηματοδότησε ένα αέναο συμβόλαιο. Οι φλόγες τους χώρισαν από προσώπου γης, όμως ο Αμερικανός γκαρντ δεν μπορεί ούτε θέλει να ξεχάσει την στιγμή που το σύμπαν γύρω του κατέρρευσε.
Θέμα οπτικής όλα: το κλισέ πως η ζωή είναι ωραία και αξίζει να κοπανάς τον τοίχο για να περάσεις μέσα του… υπάρχουν και ενστάσεις με σοβαρότατα πειστήρια!
Ξυπνάει, πορεύεται με την ανάμνηση αυτή, περπατάει και κάθε λεπτό αναρωτιέται ποια μοίρα τον καταράστηκε. Στιγμές που μένουν χαραγμένες μέσα σου και αδυνατείς να τις αγνοήσεις. Όλος ο θυμός, η αγανάκτηση και η ανάγκη μετατρέπεται σε αγωνιστική φιλοδοξία με σκοπό να καλύψει την μεγαλύτερη επιθυμία όλων.
Να νιώθουν περήφανοι για την εξέλιξη του οι παρόντες… και οι απόντες!
Από τα αποκαΐδια του δευτέρου ορόφου στο Γουίλμινγκτον και τους φόβους που του στοίχειωσαν το μυαλό, στην φυγή της πολυαγαπημένης του γιαγιάς και της ξαδέρφης του. Ο Μπόουνς Χάιλαντ πήρε τζούρα από τα δύο άκρα της ζωής, ώστε σήμερα να πορεύεται στα αστραφτερά παρκέ, χαζεύοντας τον θαυμασμό του κόσμου Όχι, για προσωπική ευχαρίστηση αλλά ως καθήκον για εκείνους που χαιρέτησαν άδοξα. Αν μπορούσε να αλλάξει το ρου της ιστορίας θα το έπραττε άνευ όρων και θα παρατούσε την «πορτοκαλί θεά» στις αποθήκες των ονείρων του.
Δύο ψυχές τον κοιτούν περήφανα και τον παροτρύνουν να εξακολουθήσει να ιδρώνει τα προπονητικά φανελάκια, συστατικές επιστολές άνωθεν κουβαλάει ο Χάιλαντ στο μακρινάρι που ονομάζεται NBΑ. Βαρίδι για άλλους… για εκείνον ευλογία!
