Το έπος του Γουέμπλεϊ αποτέλεσε την αφετηρία για τα δοξασμένα ευρωπαϊκά χρόνια

50 χρόνια Γουέμπλεϊ, λοιπόν. Μισός αιώνας. Από τη μεγαλύτερη επιτυχία ελληνικού συλλόγου. Από τη μοναδική- μέχρι και σήμερα- συμμετοχή ομάδας της χώρας μας σε τελικό ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Τότε, που όλη η Ελλάδα είχε ντυθεί στα πράσινα. Τότε, που άπαντες τραγουδούσαν το περίφημο «Έχω στο Λονδίνο μια δουλειά».

Τότε που η «μικρή» ποδοσφαιρικά πατρίδα μας κοίταξε στα μάτια γίγαντες της Ευρώπης. Τότε, που η ομάδα του καλπάζοντα συνταγματάρχη Φέρεντς Πούσκας με δόγμα «11 εμείς, 11 αυτοί» έκανε το ακατόρθωτο και έφτασε μια ανάσα από το μεγάλο όνειρο, όταν ηττήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (2-0) από τον πανίσχυρο Άγιαξ στο επιβλητικό Γουέμπλεϊ. Τότε που οι Δομάζος, Αντωνιάδης, Καμάρας, Σούρπης, Οικονομόπουλος, Ελευθεράκης, Τομαράς, Καψής, Βλάχος, Γραμμός, Κωνστατίνου, Φυλακούρης και οι υπόλοιποι έγιναν ότι πιο περιζήτητο κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Σήμερα θα το λέγαμε viral. Τότε, που ο Παναθηναϊκός έφτασε στο απόγειό του…

Τα όσα έκανε εκείνη η ομάδα, σε μια τελείως διαφορετική εποχή, δεν ήταν απλώς μια τεράστια επιτυχία της στιγμής. Ήταν η αρχή και η κληρονομία για όσα θα ακολουθούσαν μετά από τον ίδιο Σύλλογο. Έναν Σύλλογο που μπορεί να διανύει μια τρομερή κρίση τα τελευταία χρόνια, αλλά που παραμένει ο πιο επιτυχημένος στα Κύπελλα Ευρώπης. Το Γουέμπλεϊ και ο τελικός είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα. Είναι η ύψιστη τιμή. Είναι το έπος που άρχισε να κάνει γνωστό στη γηραιά Ήπειρο τον Παναθηναϊκό, ο οποίος με την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκε σε… Panathinaikos. Τι ακολούθησε; Αμέτρητα ταξίδια, φοβερά και τρομερά «διπλά», μεγάλες πορείες. Χρόνια Παναθηναϊκά και δοξασμένα.

Συμμετοχή στον τελικό του Διηπειρωτικού την ίδια χρονιά. Κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου Συλλόγων το 1977. Πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1985 και στην ίδια φάση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1996. Συμμετοχή στα προημιτελικά της ίδιας διοργάνωσης πρώτα στο «πειραματικό» του 1992, αλλά και το 2002, έπειτα από μια φανταστική ευρωπαϊκή παρουσία. Παρουσία μέχρι τα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1988 και το 2003. Το «εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ», έγινε… μόνιμο σύνθημα στα χείλη των οπαδών του Παναθηναϊκού που μέχρι και την περασμένη δεκαετία είχαν να υπερηφανεύονται για όσα έκανε αυτή η ομάδα στα γήπεδα της Ευρώπης. Το επίσης διαχρονικό σύνθημα «Η ομαδάρα του ‘71…» ακουγόταν ανά δεκαετίες με τον κόσμο να βλέπει ότι ο τελικός εκείνης της περιόδου ήταν η αρχή. Άλλωστε, δεν ήθελε και πολύ να επαναληφθεί. Δε συνέβη ποτέ, αλλά και μόνο ότι οι «πράσινοι» έφταναν τόσο κοντά και έκαναν αντιπάλους προπονητές όπως ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και ο Ζοσέ Μουρίνιο να τους αποθεώνουν, ήταν ύψιστη τιμή και υπερηφάνεια.

Όλα αυτά φαίνονται μακρινά. Το «σήμερα» είναι τελείως διαφορετικό για έναν Σύλλογο που παλεύει να ξαναβρεί τη χαμένη του ταυτότητα. Προσπαθεί να μπει ξανά στο κάδρο της διεκδίκησης των τίτλων και φυσικά να ξαναχτίσει το ευρωπαϊκό του προφίλ. Στοιχεία που είναι υποχρεωτικά για τον Παναθηναϊκό. Το τριφύλλι πρέπει να ανθίσει ξανά στα γήπεδα της Ευρώπης (και όχι μόνο) και αυτή τη βαριά ευθύνη την έχουν όλοι όσοι ασχολούνται με το κλαμπ και πρωτίστως η διοίκηση.

Το sportfm.gr δημιούργησε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό για το μοναδικό επίτευγμα του Παναθηναϊκού το 1971. Ένα αφιέρωμα με την πορεία και το μεγάλο παιχνίδι, με συνεντεύξεις, με ρετρό ιστορίες, με πλάνα από εκπομπές της εποχής, με βίντεο από το Λονδίνο τη μέρα του τελικού, με το Θούριο του Γουέμπλεϊ, με αρθρογραφίες, με τη φρενίτιδα του κόσμου εκείνες τις μέρες.

Διαβάστε το, περιηγηθείτε, θυμηθείτε, συγκινηθείτε με το μοναδικό επίτευγμα του Παναθηναϊκού που ακόμα συζητιέται, ακόμα κάνει τον κόσμο να ανατριχιάζει. Ένα ηλεκτρονικό περιοδικό για τη χρονιά εκείνη που ήταν η αφετηρία, ώστε να γίνουν συνήθεια τα… κοντομάνικα. Για να γεμίσει αυτή η ομάδα με ευρωπαϊκή ακτινοβολία, γεγονός που την κάνει να διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη στην Ελλάδα. Και να θυμάστε: Ο, τι γράφει, δεν ξεγράφει.

«Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε», που λέει και το τραγούδι. Διότι παρά την κρίση, παρά τη χαμένη ταυτότητα, παρά τα όσα έχουν συμβεί σε αυτό τον Σύλλογο, το μεγαλείο δε σβήνει. Το παρελθόν είναι πολλές φορές οδηγός για το μέλλον. Αρκεί, να επανέλθει σε αυτή την τεράστια ομάδα αυτό το «μαγικό φίλτρο», αυτό το πνεύμα που «πέρασαν» από γενιά σε γενιά ο Δομάζος με τον Αντωνιάδη, ο Σαραβάκος με τον Βαζέχα, ο Καραγκούνης με τον Μπασινά και οι υπόλοιποι…



Υ.Γ: Το ντοκιμαντέρ της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για τα 50 χρόνια από το Γουέμπλεϊ, όπως και το ψηφιακό μουσείο, είναι δουλειές υψηλού επιπέδου. Πρόκειται για κάτι το εξαιρετικό και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτό που δημιούργησαν. Ένα μοναδικό ταξίδι στον χρόνο, με ψηφιακή επεξεργασία των πλάνων της εποχής, με σπάνιες ιστορίες και με πολλή συγκίνηση. Συντονιστείτε απόψε στις 20:00 στην ΕΡΤ3 ή δείτε το στο ERTFLIX και θα το διαπιστώσετε...