Όταν γεννήθηκε ο Panathinaikos!

Πάντα σαν σκέψη αποτελούσε κάτι μακρινό. Για τους γεννημένους μετά τις 2 Ιουνίου 1971 ο άθλος της ομάδας του Φέρεντς Πούσκας και των 22 Ελλήνων ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού έχει αποκτήσει μια διάσταση περισσότερη μυθιστορηματική και λιγότερο απτή.

Είναι μια συλλογή ιστοριών, ένα σύνολο διηγήσεων που αποκτούν μυθικές διαστάσεις όχι μόνο λόγω της βαρύτητας των επιτευγμάτων που περιγράφουν αλλά και επειδή δεν τις ζήσαμε. Για να το πω καλύτερα, όλοι εμείς οι γεννημένοι μετά τις 2 Ιουνίου 1971, ζήσαμε και ζούμε τον άθλο του Γουέμπλει σε rewind και όχι σε ζωντανή μετάδοση.

Μπορεί να έχει εντυπωθεί για τα καλά η φωτογραφία με τον Μίμη Δομάζο να οδηγεί τους συμπαίκτες του στον αγωνιστικό χώρο του εμβληματικού γηπέδου αλλά δεν βιώσαμε την ανατριχίλα της στιγμής.

Μπορεί να έχουμε δει χιλιάδες φορές από βίντεο της εποχής το μυθικό σουτ του Καμάρα που έριξε στο καναβάτσο τον Ερυθρό Αστέρα αλλά δεν βραχνιάσαμε από τους πανηγυρισμούς την ώρα του γκολ.

Μπορεί να έχουμε διαβάσει απίστευτα κατεβατά για το ιστορικό γκολ του Αντωνιάδη στο «Γκούντισον Παρκ» κόντρα στην Έβερτον αλλά δεν ξενυχτήσαμε την προηγούμενη προσμένοντας το ραντεβού με το αγγλικό μεγαθήριο.

Όλοι οι γεννημένοι μετά τις 2 Ιουνίου του 1971 «βίωσαν» το Γουέμπλει διαφορετικά. Και – κυρίως – μέσω της παρακαταθήκης που άφησε στον Παναθηναϊκό. Μέσω της σφοδρής μετάλλαξης που επέφερε στο dna του συλλόγου.

Ήταν τα χρόνια κατά τα οποία το έπος του Γουέμπλει έγινε πιο προσιτό. Έχασε μπόλικη από την αστερόσκονη που το κάλυπτε επειδή ο ίδιο σύλλογος, η ίδια ομάδα έφτασε πολύ κοντά στην επανάληψή του. Ήταν τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο πάρτι των μεγάλων ως ισχυρός της παρέας.

Πρώτα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και μετέπειτα στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Παναθηναϊκός κατάφερε να χαρίσει σε όλους εμάς, τους γεννημένους μετά τον άθλο της 2ης Ιούνη 1971, συναισθήματα που μπορούσαν να βιώσουν μόνο οι αυτόπτες μάρτυρες της εποποιίας του Γουέμπλει.

Οι θρίαμβοι απέναντι στη Φέγενορντ του Γκούλιτ ή τη σπουδαία Γκέτεμποργκ τη σεζόν 1984-1985 μέχρι το συναπάντημα με τη Λίβερπουλ – φωτιά της δεκαετίας του 80’ στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ήταν η αρχή. Ή, μάλλον, η συνέχεια εκείνης της ηρωικής πορείας των 22 Ελλήνων ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού μέχρι το φινάλε με τον μεγάλο Άγιαξ που τότε βρισκόταν στο ξεκίνημα της δικής του αυτοκρατορίας.

Ξέρεις τι είναι να σκας για τον αποκλεισμό της ομάδας σου από την εστεμμένη πρωταθλήτρια Ευρώπης; Ξέρεις πώς είναι να στεναχωριέσαι που δεν κατάφερες να κάνεις τη μεγάλη Λίβερπουλ να χάσει το (μοιραίο όπως αποδείχθηκε) ραντεβού με τη Γιουβέντους του Πλατινί στις Βρυξέλλες στον τελικό του 1985;

Τότε, λοιπόν, όλα αυτά ήταν συναισθήματα απόλυτα φυσιολογικά για έναν οπαδό του Παναθηναϊκού. Η ομάδα αυτή δεν κυνηγούσε ένα θαύμα, κάτι ουτοπικό, μια επίδοση που ανήκε στη σφαίρα της φαντασίας. Κυνηγούσε κάτι που είχε πετύχει και στο παρελθόν.

Το ίδιο συνέβη και λίγα χρόνια αργότερα. Από το μουντό Αυγουστιάτικο ξεκίνημα στο άδειο λόγω τιμωρίας Ολυμπιακό Στάδιο απέναντι στη Χάιντουκ μέχρι την κούρσα του Δώνη και το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ χαράχτηκε μια διαδρομή που συνέδεσε όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού με εκείνο το θαύμα που είχε συντελεστεί τη σεζόν 1970-1971.

Δεν είναι δα και μια ζωή πίσω εκείνη η μέρα που ξύπνησαν οι Παναθηναϊκοί σκασμένοι (ξανά) που η ομάδα τους λύγισε στον επαναληπτικό από τον Άγιαξ του Λιτμάνεν κι έχασε άλλη μια ευκαιρία να ζευγαρώσει τις συμμετοχές της σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών ή Τσάμπιονς Λιγκ.

Υπήρξαν μεγάλες νίκες και στο μεσοδιάστημα των δύο αυτών «αποτυχημένων» αποπειρών, υπήρξαν μεγάλες νίκες και μετά το εμβληματικό «πράσινο» 0-1 στην Ολλανδική πρωτεύουσα.

Ο Παναθηναϊκός έχει λυγίσει την Οσέρ του Καντονά και το Γιουβέντους του Καμπρίνι στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της σεζόν 1987-1988. Έχει αναγκάσει τον τότε προπονητή του (Άγγελο Αναστασιάδη) να ζητεί από τους παίκτες του να κόψουν ρυθμό κόντρα στη «Μεγάλη Κυρία» με το σκορ υπέρ τους στο 3-1. Έχει πανηγυρίσει μεγάλες νίκες στο Αμβούργο, τη Βρέμη, το Γκεζελκίρχεν, το Μιλάνο. Έχει φτάσει στο απροχώρητο την Μπαρτσελόνα του Ριβάλντο, έχει διαλύσει τη Ρόμα και έχει αναγκάσει τον Μουρίνιο σε μία από τις σπάνιες εντός έδρας ήττες του στο ξεκίνημα της καριέρας του στο Οπόρτο.

Ο Παναθηναϊκός οπαδός μπορεί να μην έζησε ξανά όλα αυτά τα σπάνια συναισθήματα που χάρισε απλόχερα η πορεία των παικτών του Πούσκας ως τον τελικό του Γουέμπλει. Βίωσε, όμως, τα αποτελέσματα της επίδρασης που είχε εκείνο το απόγευμα στο dna της λατρεμένης του ομάδας για πολλά χρόνια.

Στο Γουέμπλει ο Παναθηναϊκός δεν έχασε, λοιπόν. Ακόμα και αν ο πίνακας του σκορ έλεγε το αντίθετο, η ομάδα με το τριφύλλι στο στήθος εκείνο το απόγευμα ξέφυγε από τα σύνορα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μπήκε στην παρέα των πανίσχυρων παικτών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κι έμεινε εκεί για χρόνια. Εκείνη η πορεία των 22 Ελλήνων παικτών (17 εκ των οποίων Αθηναίοι) υπό τις οδηγίες του Φέρεντς Πούσκας ήταν η αιτία για όσα ακολούθησαν. Ήταν η αιτία που για πολλά χρόνια – ακόμα και εντός συνόρων – το όνομα της ομάδας γραφόταν με λατινικούς χαρακτήρες…