Το Γουέμπλεϊ είναι η περηφάνια μας και μας έκανε Panathinaikos

50 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη μεγαλύτερη στιγμή ελληνικής ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Μισός αιώνας από την ημέρα, που ο Παναθηναϊκός μπήκε στο Γουέμπλεϊ, για να κοντραριστεί με την κορυφαία -τότε- ομάδα του πλανήτη, τον Άγιαξ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Γράφει ο Τάσος Νικολογιαννης

Τελικός στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Σήμερα μας μοιάζει με… ανέκδοτο. Και αν ποτέ το πετύχει κάποτε και πάλι ελληνική ομάδα, μόνο ο Παναθηναϊκό θα είναι. Διότι, μόνο ο Παναθηναϊκός έχει το DNA το ευρωπαϊκό, που όσα χρόνια και αν περάσουν θα το διατηρεί.

Μπορεί η ομάδα να έχει να παίξει πολλά χρόνια στην Ευρώπη και να είναι σε κακή κατάσταση, αλλά το ευρωπαϊκό DNA θα το έχει μόνο ο Παναθηναϊκός.

Η συμμετοχή του στο Γουέμπλεϊ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στις 2 Ιουνίου 1971 τον έκανε Panathinaikos.

Από τότε άρχισαν όλα και τα επόμενα χρόνια είδαμε τον Παναθηναϊκό σε ημιτελικά Τσαμπιονς Λιγκ, σε προημιτελικά Κυπέλλου UEFA. Μεγάλες στιγμές που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν σβήνουν.

Το 1971 ήμουνα πολύ μικρός και δεν θυμάμαι την πορεία προς τον τελικό, ούτε καν τον τελικό. Νιώθω ευλογημένος όμως, διότι, έζησα όλες τις μεγάλες πορείες του Panathinaikos τα χρόνια που ακολούθησαν. Όλες από την αρχή μέχρι το τέλος. Πορείες που με την αναλογία της δυσκολίας έμοιαζαν με την τεράστια πορεία στον τελικό.

Το Γουέμπλεϊ είναι η κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο και όσα και να λένε οι… απέναντι, που ούτε στα όνειρά τους δεν μπορούν να το ζήσουν, η ιστορία γράφει.

Τα παιδιά του Παναθηναϊκού τότε έκαναν υπερήφανο όλο τον κόσμο της ομάδας και έφτιαξε νέους Παναθηναϊκούς. Ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης, ο Ελευθεράκης, ο Φυλακούρης, ο Οικονομόπουλος, ο Καμάρας, ο Γράμμος, ο Σούρπης και τα άλλα παιδιά εκείνη την εποχή έβγαλαν όλη την Ελλάδα στους δρόμους.

Το τρόπαιο δεν το σήκωσε ο Παναθηναϊκός, αλλά μόνο και μόνο, που έπαιξε τελικό και με βάση τη διαφορά του από εκείνο τον Άγιαξ, είναι σαν να το πήρε. Διότι, και τον τελικό στις λεπτομέρειες τον έχασε, στάθηκε σαν ίσος προς ίσο.

Μισός αιώνας, λοιπόν, από τον τελικό του Γουέμπλεϊ, και ακόμα τον μνημονεύουμε σαν να ήταν χθες για την ομάδα του Πούσκας. Και ένα αιώνας να περάσει το Γουέμπλεϊ θα είναι η περηφάνια όλων των γενεών των Παναθηναϊκών. Είναι η αρχή της πορείας της κορυφαίας ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ευρώπη.

Όσα χρόνια και αν περάσουν ο τελικός, οι ημιτελικοί, οι προημιτελική δεν ξεχνιούνται, δεν σβήνουν. Και εάν κάποια ελληνική ομάδα μπορεί κάποια στιγμή να φτάσει τόσο ψηλά στην Ευρώπη, ο Παναθηναϊκός θα είναι, κανείς άλλος δεν μπορεί.

Μόνο περηφάνια και τίποτα άλλο και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους παικταράδες εκείνης της εποχής, που έφτασαν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης. Και το μεγάλο «ευχαριστώ» είναι το λιγότερο, που μπορούμε να πούμε, όπως και στα παιδιά, που στη συνέχεια και τις επόμενες δεκαετίες έγραψαν τη δική τους «χρυσή» ιστορία στα ευρωπαϊκά γήπεδα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.