Ο Καμάρας θυμάται το Γουέμπλεϊ:«Ο Πούσκας έδωσε αυτό που χρειαζόταν & χρειάζεται μια ελληνική ομάδα»

Συμπληρώνονται 50 χρόνια από την παρουσία στον τελικό του Γουέμπλεϊ και ο Αριστείδης Καμάρας ακόμη θυμάται τα πάντα ξεκάθαρα.

Μιλώντας στο sportfm.gr ο εκ των βασικών στελεχών της μεγάλης επιτυχίας του τριφυλλιού ανατρέχει στην πορεία της ομάδας μέχρι τον τελικό, τον «διάδρομο» που βρήκε μπροστά του για να σκοράρει κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα μέχρι και την «σφαγή» του Λινενμάγερ στο ματς του Βελιγραδίου.

Συνέντευξη στην Αναστασία Βοσνάκη

Αυτό που ξεχωρίζει; Μα, φυσικά, την παρουσία του Φέρεντς Πούσκας, τον εκρηκτικό του χαρακτήρα, και την «αύρα» του η οποία ήταν και η πραγματική προσφορά του στην ομάδα. «Ο Πούσκας είχε έναν τρόπο να μας δίνει μια αυτοπεποίθηση μεγάλη. Έδωσε κύρος με την τεράστια προσωπικότητα που είχε. Πηγαίναμε στα ταξίδια μας στην Ευρώπη για τα παιχνίδια και αισθανόμασταν ότι είχαμε έναν άνθρωπο τρομακτικής εμβέλειας. Ήταν ένα πρόσωπο που τον λάτρευαν και όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και σε άλλες πόλεις. Ήταν ο άνθρωπος που μας έδωσε το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν και χρειάζεται μια ελληνική ομάδα», αναφέρει.

Αναλυτικά ο Αριστείδης Καμάρας θυμάται...

«Είναι πολύ έντονες και δυνατές οι μνήμες. Ήταν μία πρωτότυπη ιστορία γιατί δεν την είχε βιώσει άλλη ελληνική ομάδα. Και όταν λέμε ελληνική το εννοώ, αμιγώς ελληνική, με δύο στοιχεία τα οποία δεν έχουν πλέον οι ελληνικές ομάδες. Πρώτον ήταν ερασιτεχνικό το ποδόσφαιρο και το δεύτερο ότι όλοι οι παίκτες ήμασταν Έλληνες. Τώρα με μεγάλη λύπη μου βλέπουμε ελληνικές ομάδες στις οποίες οι Έλληνες παίκτες έχουν μείνει σαν δείγμα στις ομάδες. Το χειρότερο είναι πως βλέπουμε ότι πλήττεται και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο καθώς υπάρχει μια εισροή ξένων ποδοσφαιριστών ιδίως από τα Βαλκάνια και στις μικρές κατηγορίες ακόμη. Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν πολύ σημαντικά σε συνάρτηση πάντοτε και με τη μεγάλη ψαλίδα που υπήρχε ανάμεσα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και το ξένο επαγγελματικό. Η δικιά μας η γενιά βέβαια είχε δώσει ήδη μια υπόσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο και την Εθνική. Με κορυφαίο επίτευγμα τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Η ομάδα αυτή ξεκίνησε από την εποχή του Πετρόπουλου που είχε γίνει μια σημαντική ανανέωση. Μία ομάδα που είχε υπερπροπονηθεί τότε με τον Πετρόπουλο αργότερα να φεύγει και να πηγαίνει στην Εθνική. Και ήρθε ο Πούσκας που απελευθέρωσε τα δεσμά των παικτών. Η ομάδα αυτή τηρούσε ένα αυστηρό, πιστό πρόγραμμα και ήρθε ο Πούσκας που ελευθέρωσε την ομάδα. Της έδωσε φρόνιμα και μια αυτοπεποίθηση από τις πρώτες κιόλας ημέρες. Ξεκίνησε από την προετοιμασία στην Ισπανία και την ισοπαλία 1-1 στο πρώτο ματς της περιόδου της Ρεάλ Μαδρίτης. Σιγά - σιγά αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε το κάτι περισσότερο. Και αυτό φάνηκε στα παιχνίδια, με τον αποκλεισμό της Σλόβαν Μπρατισλάβας που ήταν και η ομάδα που είχε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά το Κυπελλούχων, και στη συνέχεια με την πορεία, και τα ματς με την Έβερτον, τον Αστέρα κτλ.



Υπήρχε μια σταδιακή άνοδος και αυτό τόνωσε το ηθικό μας, την αυτοπεποίθηση μας. Και ο Παναθηναϊκός όταν κατέβηκε στο Γουέμπλεϊ κατέβηκε με αξιώσεις για να διεκδικήσει, το τρόπαιο, με το έκανε μέχρι ένα σημείο.

Ήταν κάτι το ξεχωριστό και ο τρόπος που προετοιμάστηκε η ομάδα, και ο τρόπος με τον οποίο ο Πούσκας έδωσε κύρος με την τεράστια προσωπικότητα που είχε. Πηγαίναμε στα ταξίδια μας στην Ευρώπη για τα παιχνίδια και αισθανόμασταν ότι είχαμε έναν άνθρωπο τρομακτικής εμβέλειας. Ήταν ένα πρόσωπο που τον λάτρευαν και όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και σε άλλες πόλεις. Ήταν ο άνθρωπος που μας έδωσε το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν και χρειάζεται μια ελληνική ομάδα.

Συνήθως επικεντρώνουμε το βλέμμα μας στον τελικό, αλλά σε όλους τους αγώνες είχαμε απρόοπτα. Ήταν μια εξαιρετικά περιπετειώδης πορεία.

Όταν φύγαμε από τη Μαδρίτη για να πάμε στο Λουξεμβούργο για το πρώτο παιχνίδι με την Ζενές Ες κάναμε αναγκαστική προσγείωση στο Μπουρζέα, αντί να προσγειωθούμε στο Ορλι. Στην Μπρατισλάβα είχαμε τον δικό μου τραυματισμό και την αποχώρηση. Με την Έβερτον μας πήραν την νίκη στο 92’ με φάουλ που έκαναν στον Οικονομόπουλο, και βέβαια η καταστροφή, το 4-1 στο Βελιγράδι που είχαμε την ατυχία να μας διαιτητεύει ο Λινενμάγερ ο οποίος μας... κρέμασε. Ήταν μια διαιτησία που προκάλεσε μέχρι και την έκρηξη του Πούσκας, ο οποίος θυμάμαι μπήκε στο γήπεδο και τον έπιασε από τα πέτα και του φώναζε, χωρίς να γράψει τίποτα. Την άλλη μέρα στο αεροδρόμιο του επιτέθηκε ο Παναθηναϊκός ολόκληρος. Μετά από αυτή την περιπέτεια ήρθε το 3-0 της Λεωφόρου. Σε ένα παιχνίδι που εκτός της αυτοπεποίθησης που είχαμε, είχαμε και οργή. Η ομάδα αυτή είχε τα κότσια να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε ομάδα.



Στο ματς με τον Αγιαξ τώρα… Ο Πούσκας το είχε σχεδιάσει, είχε δει δύο φορές τον Άγιαξ σε προηγούμενα παιχνίδια. Ο Άγιαξ τότε ήταν σε εκπληκτική φόρμα αλλά έπαιξε στο 1/3 του παιχνιδιού. Δηλαδή στα πρώτα 25 λεπτά ήταν θύελλα και ό,τι πετύχαινε το πετύχαινε στα πρώτα λεπτά. Μετά ήταν μια ομάδα, που ενδεχομένως λόγω κόπωσης, έχανε τον ρυθμό της. Είχαμε την ατυχία σε αυτό το παιχνίδι, σε μια ατμόσφαιρα μαγική βέβαια. Θυμάμαι, ότι ο Πούσκας μας είχε αφήσει να είμαστε μαζί με τον κόσμο. Ερχόντουσαν από τα απέραντα του κόσμου για να μας δουν και να μας μιλήσουν. Είχαν έρθει ακόμη και φουστανελάδες. Μας είχε ήδη δημιουργηθεί μια πίεση συναισθηματικά, ψυχολογικά, μια ένταση η οποία μας επηρέασε στο παιχνίδι. Δεχθήκαμε ένα γκολ, στο πεντάλεπτο. Αντέξαμε κρατήσαμε και μετά τα 25 λεπτά είχαμε την κυριαρχία του ματς. Είχαμε χάσει τρεις ευκαιρίες, για να ισοφαρίσουμε και να προηγηθούμε. Στο δεύτερο μέρος, δεν είχαμε σωστή ανάπτυξη στην ομάδα, γιατί παίζαμε μόνο από τον άξονα και αριστερά, παρά το γεγονός ότι δύναμη πυρός ήταν δεξιά με τον Γραμμό, ο οποίος είχε πάρει την ταυτότητα όλων των αντιπάλων του. Χάσαμε 2-3 ευκαιρίες σημαντικές αλλά δεχθήκαμε άλλο ένα γκολ άδικο, καθώς η μπάλα χτύπησε στην πλάτη του Καψή και η μπάλα πέρασε πάνω από τον Οικονομόπουλο. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε πάρα πολύ καλά στο Γουέμπλεϊ και μπορούσε να έχει μια πάρα πολύ καλή τύχη.

Η παρουσία του κόσμου μας τόνωσε το ηθικό. Ο Πούσκας είχε έναν τρόπο να μας δίνει μια αυτοπεποίθηση μεγάλη. Δύσκολα θα βρεθεί μια ομάδα, -ελληνική αμιγώς σίγουρα δεν θα βρεθεί- που θα μπορεί να προχωρήσει. Ακόμη και έτσι δεν θα είναι μια άκρως ελληνική νίκη.

Ο Παναθηναϊκός άνοιξε τον δρόμο. Μετά από αυτό ο Παναθηναϊκός έφτασε στους τέσσερις και άλλες ομάδες διακρίθηκαν και γενικότερα ανέβασε επίπεδο το ελληνικό ποδόσφαιρο».