Δομάζος: «Δεν χάσαμε τίποτα εκείνη την ημέρα, αντιθέτως μόνο κερδίσαμε»

Η φετινή χρονιά αποτελεί ορόσημο για τον Παναθηναϊκό, αλλά και κατ' επέκταση για το ελληνικό ποδόσφαιρο, με τους εορτασμούς για τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το έπος του «Γουέμπλεϊ» και τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τον Άγιαξ.

Στις 2 Ιουνίου συμπληρώνεται μισός αιώνας από τη μεγαλύτερη ελληνική επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο, μια επιτυχία που όμοιά της δεν έχει υπάρξει μέχρι και σήμερα, ενώ η μοναδική ομάδα που έφτασε μια... ανάσα από το να την επαναλάβει ήταν και πάλι το «τριφύλλι» τη σεζόν 1995/96.

Αρχιτέκτονες εκείνης της ονειρικής πορείας προς τον τελικό του «Γουέμπλεϊ» δεν ήταν άλλοι από τον καλπάζων συνταγματάρχη εκτός των τεσσάρων γραμμών, Φέρεντς Πούσκας, αλλά και τον μεγάλο «συνταγματάρχη» του ελληνικού ποδοσφαίρου, Μίμη Δομάζο, που ηγούταν των «πρασίνων» στον αγωνιστικό χώρο.

Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, που αγωνίστηκε για 19 συναπτά έτη στον σύλλογο (1959/78), ολοκληρώνοντας δύο χρόνια αργότερα την πλούσια καριέρα του με την αγαπημένη του φανέλα, μίλησε στον bwinΣΠΟΡ FM για τα όσα έζησε εκείνη την ιστορική νύχτα στο Λονδίνο, τονίζοντας πως και μόνο το γεγονός πως έφτασαν μέχρι τον τελικό ήταν σαν να έχουν κατακτήσει το τρόπαιο.

Ο Μίμης Δομάζος αναφέρθηκε και στην παρακαταθήκη που άφησε αυτή η επιτυχία στον Παναθηναϊκό, αλλά και εν γένει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, βγάζοντας τη χώρας μας από την ποδοσφαιρική... αφάνεια.

Αναλυτικά οι δηλώσεις του Μίμη Δομάζου:

Για την πορεία του Παναθηναϊκού προς τον τελικό «Γουέμπλεϊ»:
«Δεν ήταν μόνο ο τελικός. Ήταν η μεγάλη πορεία που κάναμε για να φτάσουμε στον τελικό. Ήταν πολύ δύσκολη, καθώς δεν ήμασταν επαγγελματίες, ήμασταν είκοσι ελληνόπουλα με μοναδικό ξένο τον προπονητή μας, Φέρεντς Πούσκας. Αποκλείσαμε τη Σλόβαν Μπρατισλάβας, την Έβερτον, τον Ερυθρό Αστέρα για να φτάσουμε στον τελικό. Όλοι μας η πορεία μας ήταν σαν να το πήραμε το Κύπελλο. Δεν μας γνώριζε κανείς. Πραγματικά κανείς δεν ήξερε το ελληνικό ποδόσφαιρο και το ποιος είναι ο πρωταθλητής της χώρας. Το ελληνικό πρωτάθλημα το έμαθαν από τότε που ο Παναθηναϊκός πήγε στο Γουέμπλεϊ. Τότε έμαθε η Ευρώπη ότι υπάρχουν και ελληνικές ομάδες. Είναι πάρα πολύ ωραίο στο μέλλον μια ελληνική ομάδα να καταφέρει να σπάσει τα 50χρόνια που γιορτάζουμε τώρα, καθώς δεν θα ακουστεί μόνο το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα».

Αν η πορεία του 1971 αποτέλεσε αφετηρία για μεταγενέστερες επιτυχίες του «τριφυλλιού»:

«Ο Παναθηναϊκός είχε ξαναφτάσει μέχρι τον ημιτελικό και έχασε πάλι από τον Άγιαξ. Παραλίγο να έβγαινε για δεύτερη φορά σε έναν ευρώπαϊκό τελικό. Έκτοτε δεν μπόρεσε κάποια άλλη ομάδα να παίξει σε έναν ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός θεωρώ ότι πήρε από τη γενιά μας αυτό το μεγάλο όνομα. Στο Γουέμπλεϊ, ακόμα και τώρα κυματίζεται η σημαία του συλλόγου. Είναι μεγάλο πράγμα να βλέπεις να συμβαίνει αυτό μέσα στον «ναό» του ποδοσφαίρου. Οι παλαίμαχοι στεναχωριόμαστε που ο Παναθηναϊκός δέκα χρόνια τώρα δεν έχει πάρει έναν τίτλο. Δεν είχαμε μάθει έτσι στην εποχή μας. Μπορεί να χάναμε το πρωτάθλημα μία χρονιά, αλλά στη συνέχεια θα το παίρναμε πέντε φορές διαδοχικές φορές».

Για τις σκέψεις πριν αλλά και μετά τον τελικό του «Γουέμπλεϊ»:

«Δεν σκεφτόμασταν ότι θα κατακτήσουμε το Κύπελλο. Εκεί που φτάσαμε ήταν σαν να το είχαμε πάρει. Υπήρχαν 40.000 Έλληνες στο Γουέμπλεϊ από όλο τον κόσμο, οι οποίοι ήρθαν με όποιο μέσο μπορούσαν για να δουν από κοντά αυτό το παιχνίδι. Πραγματικά δεν είχαμε καταλάβει τα όσα είχαμε πετύχει. Είχαμε πάει 15 ημέρες στην Αγγλία σε ξενοδοχείο, κάναμε τις πλάκες μας, ενώ ερχόταν ο κόσμος και μας μιλούσε. Ήταν σαν πανηγύρι όλ αυτό και δεν πολύ σκεφτόμασταν το παιχνίδι.

Ο Άγιαξ μας φοβόταν εκείνη την εποχή. Δεν ήταν η ομάδα που έγινε μετά από εμάς. Είχε παίξει στην Ευρώπη με επαγγελματίες παίκτες και δύο μεταγραφές, ενώ εμείς δεν είχαμε ούτε έναν ξένο παίκτη. Εκείνοι έπαιζαν σε «σαλόνια», σε αντίθεση με εμάς που δεν είχαμε αυτές τις πολυτέλειες και παίζαμε σε άθλια γήπεδα. Και όμως φανταστείτε τι πέτυχαμε. Δεν είχαμε μόνο τσαμπουκά, θέληση και αγάπη για το ποδόσφαιρο, αλλά διαθέταμε και πολύ ταλέντο».

Το κλίμα στην ομάδα μετά τον τελικό:

«Το κλίμα μετά τον αγώνα ήταν χαρούμενο. Δεν χάσαμε τίποτα εκείνη την ημέρα. Αντιθέτως, μας έμαθε όλος ο κόσμος. Έμαθαν ότι υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο, έμαθαν τον Παναθηναϊκό και τι χρώμα φοράει στη φανέλα. Μέχρι σήμερα, μετά από 50 χρόνια, τον Παναθηναϊκό τον ξέρει όλος ο κόσμος σαν την ομάδα που πήγε και έπαιξε έναν τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών».