Ο Παναθηναϊκός στο διηπειρωτικό - «Δεχθήκαμε γιατί είχαμε άγνοια κινδύνου»

Ήταν 28 Δεκεμβρίου του 1971 όταν ο Παναθηναϊκός έκανε το ακατόρθωτο! Αν και δεν είχε νικήσει τον τελικό του Γουέμπλεϊ κόντρα στον Άγιαξ, έπαιξε εκείνος στη θέση του στον τελικό του Διηπειρωτικού κόντρα στην Νασιονάλ.

Περίεργο και όμως έγινε! Και θα εξηγήσουμε αμέσως τον λόγο. Ο Άγιαξ δεν ήθελε να ρισκάρει κάποιον ποδοσφαιριστή του κόντρα στην «σκληρή» ομάδα από την Ουρουγουάη, η οποία… πετσόκοβε κανονικά τους αντιπάλους, όπως έγινε και με τον Παναθηναϊκό και τον τραυματισμό του Γιάννη Τομαρά.

Πάμε να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή όμως…

Ο Άγιαξ αρνήθηκε να κατέβει στον αγώνα με την Νασιονάλ για τον λόγο που εξηγήσαμε παραπάνω. Από σπόντα κατέβηκε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος είχε βρεθεί αντίπαλός του στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Μεγάλη τιμή για μια ελληνική ομάδα να παίξει στο Διηπειρωτικό και ο αγώνας διεξήχθη στο «Γ. Καραϊσκάκης» στις 28 Δεκεμβρίου.

Πλήθος κόσμου, συγκεκριμένα 60 χιλιάδες άτομα, έσπευσαν να δουν από κοντά το μεγάλο ματς το οποίο έληξε ισόπαλο 1-1. Ωστόσο αυτός ο αγώνας σημάδεψε και τον παίκτη του «τριφυλλιού», Γιάννη Τομαρά, του οποίου η καριέρα τελείωσε εκείνη την ημέρα, λόγω της… βαρβαρότητας των παικτών της Νασιονάλ.



Όπως έχει αναφέρει ο Τότης Φυλακούρης στο sportfm.gr το 2016, ο τραυματισμός του Τομαρά σόκαρε τους πάντες εκείνη την ημέρα.

«Θεωρώ ότι ο Άγιαξ έκανε καλά και δεν δέχθηκε να παίξει με αυτή την ομάδα. Θυμάμαι τον τραυματισμό του Τομαρά. Ήταν τρομακτικός ο τρόπος που χτύπησε. Εμείς κληθήκαμε να παίξουμε εκπροσωπώντας την Ευρώπη και νομίζω πως δεχθήκαμε γιατί είχαμε άγνοια κινδύνου. Άδικα δεν κερδίσαμε στο Καραϊσκάκη. Μπορούσαμε να το κάνουμε και τότε η ιστορία θα ήταν διαφορετική».

Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε 13 βράδια μετά στην Ουρουγουάη με το 1-1 στις αποσκευές του, αναζητώντας την υπέρβαση και την κατάκτηση ενός… παγκόσμιου τίτλου. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1971 στο στάδιο «Σεντενάριο», εκεί που η Ουρουγουάη είχε κατακτήσει το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο το 1930, ο Παναθηναϊκός έδωσε ίσως την σπουδαιότερη «μάχη» της ιστορίας.

«Λέγαμε μετά το πρώτο ματς, ότι θα πάμε στο Μοντεβιδέο με σφιγμένη την καρδιά. Έτσι ήταν... Τρομάξαμε από την σκληρότητα του παιχνιδιού τους. Ο Πούσκας μας είχε πει ότι δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα, αλλά εμείς έπρεπε να προσέξουμε τα πόδια μας. Όταν μπαίνεις με φόβο σε ένα ματς δεν μπορείς να παίξεις όπως μπορείς. Ήταν όμως το κάτι άλλο. Η ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει και ο τρόπος που έβλεπαν το ποδόσφαιρο. Όταν έβαλα το γκολ, άρχισε ο κόσμος να με χειροκροτά και να με αποθεώνει γιατί έτσι έβλεπαν εκεί το ποδόσφαιρο», είχε πει ο Τότης Φυλακούρης για εκείνο το σπουδαίο ματς.





Ο Παναθηναϊκός όμως δεν κατάφερε να πάρει την κούπα και ίσως για αυτό να ευθύνεται ο διαιτητής. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παικτών του «τριφυλλιού», το δεύτερο γκολ που έβαλε ο Αρίτιμε στο 74ο λεπτό φαίνεται να μην είχε περάσει ποτέ τη γραμμή του τέρματος, μετά την επέμβαση του Οικονομόπουλου και την απομάκρυνση του Άνθιμου Καψή.

«Αυτά τα δύο ματς, μαζί με το Γουέμπλεϊ είναι τα πιο σημαντικά στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Αυτή είναι η ιστορία μας και με αυτή μεγάλωσαν οι γενιές Παναθηναϊκών. Ήταν αδιανόητο μια ελληνική ομάδα με Έλληνες παίκτες να πετύχει αυτό που κάναμε εμείς. Είναι όλη η ιστορία μας. Ας μην την ξεχνάμε», είχε πει ο Τότης Φυλακούρης.

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να γύρισε στην Ελλάδα με άδεια χέρια από την Ουρουγουάη, ωστόσο κέρδισε τον σεβασμό όλων των Ελλήνων και της Ευρώπης!