Το 1987 των Γυναικών

Το «τι κάναμε ρε;» που διαβάσαμε στα χείλη της Στέλλας Καλτσίδου όταν αγκαλιά με την Εβίνα Μάλτση προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν αυτό που ζουν με την Εθνική Γυναικών στο Ευρωμπάσκετ της Τσεχίας τα λέει όλα…

Απειλώντας τα όρια της ιεροσυλίας ή ακόμη και της γραφικότητας, η πορεία της ομάδας αυτής στη διοργάνωση μόνο με εκείνη των Ανδρών το 1987 μπορεί να συγκριθεί. Τότε επίσης μια ομάδα που πάσχιζε εκείνα τα χρόνια να περάσει στα νοκ άουτ έφτασε με διαδοχικές υπερβάσεις στην κορυφή της Ευρώπης. Τώρα δαμάζοντας ένα-ένα τα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει φτάσει ήδη στην τετράδα για πρώτη φορά, έχει κλείσει θέση για το Παγκόσμιο Κύπελλο για δεύτερη φορά και κάτι μας λέει ότι ακόμη δεν είδαμε τίποτα…

Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι ανταγωνιστικό, απέχει παρασάγγας από τα κορυφαία με παίκτριες που αντιμετωπίζονται ως επί το πλείστον ερασιτεχνικά από συλλόγους που όχι απλώς δεν πληρώνουν αλλά ούτε καν καλύπτουν ιατρικά έξοδα, παίζοντας μπροστά σε συγγενείς και φίλους (εκτός κι αν πρόκειται για κανένα ντέρμπι αιωνίων που προσφέρεται για ξύλο στους «άγριους») και με τα ΜΜΕ να αδιαφορούν. Όμως οι Εθνικές έχουν πάψει προ πολλού να αποτελούν καθρέφτη των εγχώριων λιγκών και το ποδοσφαιρικό έπος του 2004 αποτελεί την πιο τρανή από τις πολλές αποδείξεις που υπάρχουν. Και επειδή ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα χρειάζεται πάνω από όλα καλές παίκτριες, η ελληνική ομάδα έχει πολλές τέτοιες. Κάποια κορίτσια που διαβαίνουν το δικό τους συχνά μοναδικό δρόμο, με τη στήριξη μόνο των οικογενειών τους, που αφήνουν στην άκρη προσωπική ζωή, επαγγελματικές καριέρες ή ακόμη και τη μητρότητα απλώς και μόνο για να κάνουν αυτό που γουστάρουν.

Για όλα αυτά τα κορίτσια η πρόκριση στην τετράδα είναι η στιγμή της (πρώτης) δικαίωσης. Η κορυφαία όλων των εποχών Εβίνα Μάλτση και η ανάλογης κλάσης Στέλλα Καλτσίδου μπορούσαν να σταθούν σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης και η απόδοσή τους βγάζει «ψεύτρα» την ταυτότητά τους που γράφει 39 και 34 αντίστοιχα στο πεδίο της ηλικίας. Η Λύμουρα, η Σωτηρίου, η Κοσμά και η Σταμάτη έχουν ζήσει όλη αυτή τη διαδρομή της Εθνικής από την αφάνεια στην καταξίωση κι έχουν ωριμάσει μαζί της. Η Νικολοπούλου και η Σπυριδοπούλου έχουν ανέβει επίπεδο και αποτελούν πλέον πολύτιμα στελέχη, η Σπανού μόλις στα 24 εξελίσσεται σε κολώνα στη ρακέτα κουμαντάροντας αντιπάλους που υπερέχουν σε μπόι και δύναμη αλλά υστερούν μπροστά στη δική της ψυχή, ενώ η Χριστινάκη, η Φασούλα και η Σταμολάμπρου δεν διαπρέπουν τυχαία στα κολέγια των ΗΠΑ (μαζί με άλλα κορίτσια που φοιτούν εκεί και θα τα δούμε σύντομα). Ο κόουτς Κεραμιδάς και οι συνεργάτες του αντιμετωπίστηκαν με αμφισβήτηση όταν κλήθηκαν να διαδεχτούν τον εκ των κορυφαίων προπονητή γυναικείου μπάσκετ στην Ευρώπη, Τζώρτζη Δικαιουλάκο, αλλά έχουν κι αυτοί το δικό τους τεράστιο μερίδιο σε αυτό το έπος, όχι μόνο με το κοουτσάρισμά τους αλλά κι επειδή κατόρθωσαν να «παντρέψουν» ιδανικά τρεις γενιές παικτριών σε μία.

Η παρέα αυτή, γιατί πρωτίστως πρόκειται για παρέα (και φαίνεται από την καθημερινότητα μέχρι τους πανηγυρισμούς της) και αυτές γράφουν ιστορία, υποχρέωσε μια ολόκληρη χώρα, ακόμη κι όσους Ελληνάρες θεωρούν πως η γυναίκα είναι μόνο για τους… κάθεται, να τους μαγειρεύει και να τους κάνει παιδιά, να καθίσει μπροστά στην τηλεόραση και να τις αποθεώσει μέσα από social media. Συγγνώμη, παιδιά, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο μόνος τρόπος για να εξιλεωθούμε απέναντι σε αυτά τα κορίτσια είναι άλλος. Πρωτίστως να μην υποτιμήσουμε ξανά το γυναικείο μπάσκετ υποστηρίζοντας πως είναι μόνο για άντρες, αφού αυτά τα κορίτσια απέδειξαν πως έχουν μεγαλύτερα «καρύδια» από πολλούς… πολλά βαρείς. Κι ακολούθως πηγαίνοντας στα γήπεδα της Α1, εκεί όπου (ναι, δεν το ξέρατε;) παίζουν η Εβίνα, η Στέλλα, η Κατερίνα, η Λολίτα, τα περισσότερα κορίτσια της Εθνικής κι ακόμη άλλα τόσα, γιατί αξίζουν την προσοχή μας. Αλλά και στέλνοντας, όσοι είναι γονείς, τα κορίτσια τους στο μπάσκετ (ή τον αθλητισμό) για να μάθουν ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα από το κλάμπινγκ και τις selfie. Και-last but not least-τα ΜΜΕ οφείλουμε να στρέψουμε τα φώτα πάνω σε αυτά τα γυναικεία πρότυπα κι όχι την κάθε wannabe ανθυποcelebrity που προσπαθεί να γίνει γνωστή και τελικά να τυλίξει κανέναν πλούσιο γαμπρό με μόνο «όπλο» τα κάλλη της.

Είθε η πορεία αυτή να είναι το 1987 των Γυναικών. Όχι, δεν απαιτούμε χρυσό μετάλλιο. Μακάρι απλώς η επιτυχία αυτή να αλλάξει τον τρόπο που όλοι μας αντιμετωπίζουμε το γυναικείο μπάσκετ, όπως εκείνη του 1987 είχε αλλάξει τη μοίρα του αθλήματος στην Ελλάδα. Αυτό θα είναι το καλύτερο μετάλλιο από όλα...

Follow @ChristosRobolis