Ο bwinΣΠΟΡ FM άλλαξε το ραδιόφωνο

Κάθε φορά που έρχεται η 8η Ιουνίου το μυαλό πάει πίσω. Γυρίζει σε εποχές λιγότερο επαγγελματικές, αλλά πλημμυρισμένες από το όραμα μιας παρέας τρελών νεαρών που ήθελαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις στους ως μιντιάρχες και τα όνειρα δεκάδων πιτσιρικάδων που καλά-καλά δεν είχαν απαλλαγεί από τη συνήθειά τους να περνούν τις Κυριακές στα πέταλα…

Τι γελάτε, ρε σεις; Παιδί ήταν ο Γιώργος, παιδί ήταν ο Χρήστος, μικρή κοπέλα ήταν και η Εύη. Ακόμα και ο Μπαμπίνος φρεσκαδούρα όσο δεν πάει. Ο Χελάκης με τα μαύρα τα μούσια, τα μαύρα τα μαλλιά, ο Χρήστος με τη φωνή καμπάνα, ο Μπάμπης με τα πόδια πάνω στο γραφείο. Α, όλα κι όλα, οι συνήθειες δεν αλλάζουν.

Και ο ΣΠΟΡ FM ένα βρέφος. Εγώ τον γνώρισα όταν είχε συμπληρώσει περίπου 8 μήνες ζωής. Δεν το λες και χθες. Ως φανατικός ακροατής της ΕΡΑ ΣΠΟΡ δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή του. Ώσπου μια μέρα, σε μια σπάνια βόλτα για καφέ στην Καλλιθέα, μια φίλη μου έδειξε την γνωστή, κόκκινη ταμπέλα με τα άσπρα γράμματα, που δέσποζε στη συμβολή της Θησέως με τη Σιβιτανίδου. Μια-δύο τις σκάλες πάνω, λοιπόν, και… ντου από παντού: Διακογιάννης, Σωτηρακόπουλος, Χελάκης, Χριστόγλου είχαν ένα άτυπο μίτινγκ πέριξ του γραφείου της Ελένης Τάγκα. Μπουκάρω, τους χαιρετάω -όχι με τον πλέον ευγενικό τρόπο- και τους ανακοινώνω πως απέκτησαν έναν καινούργιο συνεργάτη. Κανονικά θα έπρεπε να με πετάξουν έξω με τις κλωτσιές, αλλά -προφανώς είχαν τα κέφια τους και απλά ξεκαρδίστηκαν μαζί μου…

Λογικό και επόμενο, λοιπόν, κύριε Νίκο Ράλλη που με διέταξες να σου γράψω για τα γενέθλια του ΣΠΟΡ FM να κινδυνεύεις να οδηγήσεις τους αναγνώστες του sport-fm.gr σε νοσταλγικές ατραπούς. Εκεί πάει το μυαλό, σε αυτά που έζησες πρώτα. Για να σε σώσω από την ανάγκη να μετανιώσεις για την παραγγελιά που μου έκανες θα το… στρίψω ελαφρώς. Και θα μοιραστώ τις σκέψεις μου για την προσφορά τούτου του ραδιοφωνικού σταθμού που κλείνει 26 χρόνια ζωής.

Με ψύχραιμη ματιά, λοιπόν, και μετά λόγου γνώσεως λέω πως ο ΣΠΟΡ FM άλλαξε το ελληνικό ραδιόφωνο. Και δεν λέω μόνο το αθλητικό ραδιόφωνο, αλλά το ραδιόφωνο συνολικά. Έφερε φρεσκάδα, έφερε αμεσότητα, έγινε πιο προσιτός στα μηνύματα που περνούσε. Ο ΣΠΟΡ FM επένδυσε εξ αρχής στο αφρενάριστο φρόνημα νεαρών παιδιών κι έφτιαξε ένα νέο ύφος επικοινωνίας.

Για αυτό και έγινε πολύ γρήγορα ένα ραδιόφωνο που «ανήκει» σε όσους το ακούν. Από τις πρώτες μέρες λειτουργίας του, πολύ πριν πιάσει ποσοστά καθιερωμένου μέσου, ο ΣΠΟΡ FM δημιουργούσε στους ακροατές του την εντύπωση πως ακόμα και αν τον άκουγαν μία-δύο ώρες την ημέρα ανήκαν στην ίδια παρέα με αυτούς που τύχαινε να κάθονται εμπρός στα μικρόφωνα. Για αυτό ακόμα και σήμερα πανηγυρίζουν με τις μεταγραφές με τις οποίες συμφωνούν, γι’ αυτό ακόμα και σήμερα κράζουν τις όποιες επιλογές δεν τους βρίσκουν σύμφωνους. Γιατί είναι δικό τους. Και τα εισαγωγικά δεν λείπουν από λάθος.

Τεράστια επιτυχία τούτης εδώ της συχνότητας είναι και το ότι έχει πλημμυρίσει τα media με δικά της παιδιά. Δεν υπάρχει δημοσιογραφικό μαγαζί που να μην έχει τουλάχιστον έναν ΣΠΟΡFMάκια μέσα. Και δεν υπάρχει προβεβλημένος αθλητικογράφος που να μην έχει συνεργαστεί με τον ΣΠΟΡ FM έστω για λίγο. Αυτός ο ραδιοφωνικός σταθμός που ξεκίνησε με όπλο το όραμα των προαναφερθέντων παράτολμων (τότε) νεαρών μπορεί να λέει πως είναι ένα από τα σημαντικότερα δημοσιογραφικά σχολεία της σύγχρονης εποχής. Και μπορεί να το λέει αυτό και διότι σε πολύ μεγάλο ποσοστό οι άνθρωποι που τρέχουν τον ΣΠΟΡ FM είναι παιδιά του… ιδρύματος. Παιδιά που από τη στιγμή που πέρασαν το κατώφλι του δεν έφυγαν ποτέ.

Και πάντα θα θυμούνται πως έχει ζήσει κάθε ένας από αυτούς τη μισή και βάλε ζωή του εντός των τειχών αυτού του ραδιοφώνου. Και πάντα θα θυμούνται τον Αντώνη με το ενάμισι μάτι ανοιχτό μέχρι να έρθει ο δεύτερος φραπέ. Τον Γιώργο που έκανε την κονσόλα να μοιάζει με τη σκεπαστή. Τον Μιχάλη που δεν έμπαινε σε καλούπια από την ώρα που προσγειώθηκε στο πρώτο θρανίο του ΚΑΡ. Τον Φίλιππα που σε έλουζε κάθε φορά με διάφορα κοσμητικά πριν κάνει αυτό που του ζητούσες. Τον Χριστάρα, τον κορυφαίο δημοσιογράφο που είχαν την τύχη να συναναστραφούν όσοι πέρασαν τα γραφεία της οδού Σιβιτανίδου ή αργότερα της Δαβάκη και της Λοκρίδος.

Και πάντα θα θυμούνται πως όλα αυτά τα παιδιά έβαλαν ένα -έστω μικρό- λιθαράκι για να αλλάξουν το ραδιόφωνο…