Τα δικά μας παιδιά

Αν ψάχναμε να βρούμε ουσιαστικούς λόγους για τους οποίους ο Θοδωρής Ζαγοράκης χαρακτήρισε ενόχους όσους ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο από διοικητικά πόστα, έναν μας τον έδωσε η ΕΠΟ το μεσημέρι της Πέμπτης.

Παρά το γεγονός ότι το πρωτάθλημα της Super League 2 θα διοργανωθεί, πλέον, με 36 ομάδες, το δικαίωμα ανόδου των συμμετεχόντων ομάδων στην πρώτη κατηγορία παραμένει στον απόλυτα περιορισμένο αριθμό της μίας ομάδας. Δηλαδή θα παίζουν 36 για να ανέβει ένας στη μεγάλη κατηγορία και ένας ακόμη θα παίξει στα μπαράζ με αγωνιστικό ντεσαβαντάζ απέναντι σε πιο πλούσιο -λόγω στοιχήματος, αλλά και τηλεοπτικών- αντίπαλο.

Δεν μπορώ να καταλάβω αν όντως αυτοί που ψήφισαν υπέρ της συγκεκριμένης απόφασης πιστεύουν πραγματικά ότι βοηθούν το ποδόσφαιρο να πάει μπροστά ή αν το έκαναν για να βολευτούν φίλοι ή για να δυσκολευτούν αντίπαλοι. Αλλά αν έχουμε φίλους και αντίπαλους και υπηρετούμε από το πόστο της ομοσπονδίας το ποδόσφαιρο, τότε έχουμε πρόβλημα. Γιατί στην ΕΠΟ, υπό κανονικές συνθήκες, όσοι κατέχουν πόστα πρέπει να κοιτάνε το καλό του ποδοσφαίρου και όχι φίλους και αντίπαλους.

Ψάχνουμε, λοιπόν, να βρούμε γιατί ο Ζαγοράκης μίλησε για ενόχους. Ψάχνουμε να βρούμε γιατί κράτησε 165 μέρες η θητεία του. Και πολλές ήταν. Σε ένα περιβάλλον ποδοσφαιρικό, στο οποίο επικρατούν τα δίκαια των δικών μας ανθρώπων, στο οπίου γίνονται πρωταθλήματα με τρόπο σοκαριστικά άδικο, δεν υπάρχει χώρος για τον Ζαγοράκη, δεν υπάρχει χώρος για λογική. Υπάρχει χώρος μόνο για τον επόμενο πρόεδρο οποιασδήποτε Ένωσης, αν θέλει -που θα θέλει- να μη στενοχωρήσει φίλους και να δυσκολέψει εχθρούς.

Από τις λεπτομέρειες της ψήφισης της συγκεκριμένης απόφασης προκύπτει και ποιες δυνάμεις στήριξαν το δίκαιο αίτημα των ομάδων της SL2 και ποιες όχι. Είναι πασιφανές, πλέον, ότι η κυρίαρχη δύναμη, όπως αυτή διαμορφώθηκε στο τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα ή μάλλον νωρίτερα ακόμα, όταν κρινόντουσαν οι έδρες στις κατά τόπους Ενώσεις, όποιον και να έχει πρόεδρο η ΕΠΟ το επόμενο διάστημα θα συνεχίσει να περνάει τις αποφάσεις που την εξυπηρετούν.

Τι ακριβώς εξυπηρετεί, ποιον ακριβώς βολεύει και ποιον δυσκολεύει είναι μια κουβέντα που μπορεί να γίνει, αλλά δεν είναι η ουσία του προβλήματος. Το κείμενο αυτό δεν γράφεται για να εξηγήσουμε ή να περιγράψουμε τις ομάδες που σήμερα πανηγυρίζουν ή κλαίνε και οδύρονται για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Το κείμενο αυτό γράφεται ως υστερόγραφο στην ανακοίνωση που εξέδωσε το μεσημέρι της Πέμπτης ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Βρείτε τους ενόχους μόνοι σας.

Αναλυτικά η δήλωση Ζαγοράκη

«Στις εκλογές της 27ης Μαρτίου οι εκπρόσωποι των Ενώσεων και των ΠΑΕ μου έκαναν την τιμή, εκλέγοντάς με στην κορυφαία θέση του Ελληνικού Ποδοσφαίρου.

Η προεδρία, όμως, της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας δεν υπήρξε ποτέ για μένα προσωπικά ούτε εργαλείο επίτευξης άλλων στόχων, ούτε αυτοσκοπός.

Η απόφαση μου να ηγηθώ της προσπάθειας αυτής ενείχε από την αρχή πολλούς κινδύνους και μεγάλο προσωπικό κόστος.

Η κρισιμότητα, όμως, των στιγμών, αλλά και οι κίνδυνοι που ελλόχευαν για το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μου επέτρεπαν να μείνω αμέτοχος. Το διακύβευμα για το μέλλον του αθλήματος στην χώρα ήταν τεράστιο.

Για αυτό το λόγο, από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης της υποψηφιότητας μου απηύθυνα προσκλητήριο συσπείρωσης και συνεννόησης προς κάθε κατεύθυνση. Μίλησα για μια μοναδική ευκαιρία για να αλλάξουμε, αφήνοντας στην άκρη όλα όσα δημιουργούν συνθήκες διχασμού.

Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται, η ώρα αυτή δεν έχει έρθει ακόμη.

Δεν είναι σκοπός μου να κατηγορήσω κανέναν ή να επιρρίψω τις ευθύνες στην μία ή στην άλλη πλευρά. Προφανώς, υπάρχει μια διαφορά αντίληψης για το ποδόσφαιρο και για το πως πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.

Όποιος, όμως, προσπαθήσει να βρει τους κακούς και τους καλούς σε αυτή την ιστορία θα κάνει λάθος. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο ένοχοι. Όλοι μας φταίμε για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου και όλοι μας φέρουμε μερίδιο ευθύνης.

Το να αναλωνόμαστε συνεχώς στο πόσο μεγάλο ή μικρό είναι αυτό, είναι μια συζήτηση που δεν με αφορά και σίγουρα δεν έχει να προσθέσει το παραμικρό στην όποια προσπάθεια βελτίωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όσο κάποιοι συνειδητά συνεχίζουν να απαξιώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, συμβάλλοντας με την στάση τους στη διατήρηση ενός τοξικού κλίματος, άνευ λόγου και αιτίας, όπου ο καθένας διεκδικεί μονίμως το ρόλο του θύματος, τόσο θα μικραίνει το άθλημα στα μάτια των Ελλήνων φιλάθλων. Το μόνο θύμα σε αυτή την υπόθεση είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Κανένας άλλος.

Για αυτούς τους λόγους, δηλώνω και επίσημα την παραίτηση μου από την Προεδρία της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά τους ανθρώπους που συνεργάστηκα στενά αυτό το διάστημα στην Ομοσπονδία και ιδιαίτερα τους υπαλλήλους και το στελεχιακό δυναμικό της ΕΠΟ.

Αυτούς τους έξι μήνες, παρά τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις, κάναμε κάποια σημαντικά βήματα μαζί για την ίδια την Ομοσπονδία. Η υιοθέτηση, μετά από μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων, της Ολιστικής Μελέτης των FIFA-UEFA από την Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ αφήνει μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον.

Ελπίζω η νέα ηγεσία της ΕΠΟ να έχει και την συμπαράσταση και την ελευθερία κινήσεων για να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και να κάνει τις τομές που απαιτούνται για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Εγώ θα είμαι πάντα πρόθυμος να βοηθήσω σε οτιδήποτε χρειαστεί.

Θόδωρος Ζαγοράκης».