Ακολουθούν σκόρπιες αναμνήσεις 26 και βάλε χρόνων…

Θησέως 146, στο θρυλικό πλέον ροζ κτίριο που γεννήθηκε ο ΣΠΟΡ FM ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μας με την αθωότητα και τον παρορμητισμό όλων να ξεχειλίζουν. Θαρρώ πως κάποια στιγμή ο Γιώργος Χελάκης εκεί στη Σελιάνα οφείλει να γράψει ένα βιβλίο για τα κατορθώματά μας που είναι πολλά και τρανά!

Ο κ. Γιάννης Διακογιάννης πρωτοστατεί στο ξεκίνημα του σταθμού και όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη του για τις συμβουλές και την πολύτιμη καθοδήγησή του.

Η Εύη Κυριαζοπούλου με το φραπέ στο χέρι ετοιμάζει τη σκαλέτα της εκπομπής της και εγώ στην παραγωγή σημειώνω μανιωδώς τηλέφωνα καλεσμένων και τραγούδια που μου υπαγορεύει.

Ο Μπάμπης φωνάζει κάθε φορά τον Τάσο από το γραφείο του και ενώ κατευθύνεται ο Τάσος Νικολόπουλος του απαντά «όχι εσένα ρε μ…. την Τασία εννοώ».

Εγώ χτυπάω την πόρτα του γραφείου του Γιώργου Χελάκη και ακούω κάθε πρωί για πολλά χρόνια τη φράση «όχι τώρα μάτια μου μετά».

Έλα Τάσο (εγώ), ο Χρίστος (Χαραλαμπόπουλος) είμαι έρχομαι για εκπομπή, θα μου παραγγείλεις φρέντο εσπρέσο γλυκό με εβαπορέ και ένα τοστ ζαμπόν με διπλό τυρί; Ναι Χριστάκο μου, σε περιμένω…

Εγώ και η Εύη Μάνου σηκώνουμε ένα Σάββατο μανίκια και βάφουμε μόνες μας την αίθουσα σύνταξης στη Δαβάκη και ενώ ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος έχει μείνει αποσβολωμένος με το πείσμα μας να φέρουμε εις πέρας την αποστολή, εντούτοις μας στηρίζει πάντα στις φαεινές ιδέες που κατά καιρούς είχαμε!

Το πούρο του Γιώργου Δήμα πίσω από την κλειστή πόρτα του γραφείου του μυρίζει ως την είσοδο του κτιρίου.

Ο Μαγκάιβερ του σταθμού ο Παντέλος μας (Καλαϊτζίδης) μοναδικός, αναντικατάστατος και κυριολεκτικά η κολώνα του «σπιτιού μας».

Μποκτωράκο μου, θα κάνεις εκπομπή Σαββατοκύριακο 8-10 το πρωί που έχω κενό στο πρόγραμμα; Ναι ρε Τάσο (εγώ), ό,τι θες…

Γέλια, χαρές, επιτυχίες, δάκρυα, προβληματισμοί, αδιέξοδα, δύσκολοι αποχωρισμοί μας συντροφεύουν όλα αυτά τα χρόνια στον ΣΠΟΡ FM έτσι όπως προστάζει η ίδια η ζωή.

Χρόνια πολλά, χρόνια δημιουργικά στο σταθμό της καρδιάς μας και ένα τεράστιο ευχαριστώ στο μοναδικό παρεάκι μας: ΤΟΥΣ ΑΚΡΟΑΤΕΣ ΜΑΣ!

Η μάνα του λόχου