Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Η σχέση μου με τον ΣΠΟΡ FM θα μπορούσε να δημοσιευτεί σε στήλη παλιού περιοδικού με γράμματα αναγνωστών, που ζητούν λύσεις στα αισθηματικά τους ή κάνουν καταθέσεις ψυχής. Η Σούπερ Κατερίνα μού έρχεται στο μυαλό, μολονότι δεν είμαι 100% σίγουρος αν είχε τέτοια στήλη. Στο Playboy λοιπόν, που έχει βοηθήσει γενιές και γενιές να βγουν από το αδιέξοδο.

Θα ήταν κάπως έτσι: «Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία από τότε, που σου ζήτησα να χωρίσουμε. Σου ήρθε ξαφνικό. Δεν πίστευες, άλλωστε, ότι θα σου έλεγα εγώ ποτέ κάτι τέτοιο. Νόμιζες ότι δεν το εννοούσα και ότι θα άλλαζα γνώμη, αλλά έκανες λάθος. Το εννοούσα. Τότε.

Λίγα χρόνια μετά κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αναρωτήθηκα, βρέχοντας το πρόσωπό μου, ''τι κάνω; Δεν μπορώ να σε ξεχάσω, μου φαίνεται αδιανόητο, τα πάντα γύρω μου σε θυμίζουν. Και τι δεν θα έδινα να σε έχω πάλι εδώ, δίπλα μου, συνοδοιπόρο στο ταξίδι αυτό, που λέγεται ζωή''. Σκέφτηκα πως αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έμενα μαζί σου, εκεί. Θύμωσα και κατάλαβα ότι δεν άξιζε να βάζουμε εμπόδια στη σχέση μας. Οφείλαμε να την προστατεύσουμε από κάποιους καλοθελητές, που μας ήθελαν χώρια. Αποφάσισα, λοιπόν, να σε προσεγγίσω ξανά. Να μας δώσω άλλη μια ευκαιρία. Γύρισα και με δέχθηκες πίσω, αλλά ήταν και πάλι για λίγο. Έφυγα ξανά.

Μα πού να πάω, που σ' αγαπώ τόσο πολύ, τραγούδησα δυνατά, για να επιστρέψω για τρίτη φορά -και να είμαι πια απολύτως βέβαιος ότι θα γεράσω μαζί σου, μπορεί και όχι, προχωράμε».

Περίπου έτσι, λογικά δομημένο και με ειρμό, θα ήταν το γράμμα, και εικάζω πως η απάντηση της δημοσιογράφου-συμβούλου σχέσεων του περιοδικού θα ήταν από την άλλη πλευρά η εξής: «Η απόσταση μπορεί να διορθώσει μια σχέση υπό κατάρρευση. Φαίνεται πως, μετά από τόσα χρόνια και τόσες επανασυνδέσεις, αποτυπώνεται πλήρως σε εσάς το ''μαζί δεν κάνετε και χώρια δεν μπορείτε'', οπότε σκάστε και χαρείτε το, ε μα πια».

Για να σοβαρευτούμε -ακόμη περισσότερο- καταρχήν το να γράφεις πόσα χρόνια «ανήκεις» κάπου (δουλειά, σπίτι, γάμος, εξωσυζυγική σχέση), είναι λίγο σοκαριστικό, γιατί τότε κάνεις τα μαθηματικά. Βέβαια, τι να πουν κάτι Ρομπόληδες και Καππάτοι, για να μην αναφέρω τον Βλαχαδάμη, τον Μιαούλη και τους άλλους μπετατζήδες, που σιγά-σιγά θα αρχίσουν να μετρούν πόσα ένσημα τούς λείπουν για τη σύνταξη. Και θα τα μετρούν και με γυαλιά, γιατί ήδη έχουν αρχίσει να μη βλέπουν καλά. Λογικό.

Ιούνιος του 2009 ήταν, λοιπόν, όταν πέρασα ως πιτσιρικάς για πρώτη φορά την πόρτα του ΣΠΟΡ FM. Έφυγα δις, όπως, άλλωστε, έγινε κατανοητό στο γράμμα μου, ξαναγύρισα και διανύω την τρίτη θητεία μου. Εν τω μεταξύ, έχουν περάσει 13 χρόνια, οι γύρω μου έβγαλαν όλοι άσπρες τρίχες -στην καλύτερη- και εγώ παραμένω μελαχρινός μελαχρινός. Αυτά τα διαλείμματα μάλλον μου έκαναν καλό. Όταν ήρθα, δηλαδή, το μαγαζί έκλεινε 13 χρόνια ζωής, πέρασαν άλλα 13, και σήμερα σβήνει 26 κεράκια. «Ρε τι λέτε ρε», αναφώνησα διαβάζοντας την τελευταία πρόταση. Αλλά έτσι είναι. Θα το χωνέψω. Άλλωστε οι τρίχες μου παραμένουν κατάμαυρες.

Τώρα θα το βαρύνω λίγο, αλλά γενέθλια έχουμε και τα γενέθλια είναι, εκτός από ημέρα ευχών και γιορτής και ημέρα περισυλλογής για το παρελθόν, με το βλέμμα στο μέλλον. Σκέφτηκα πολύ τι ακριβώς θέλω να γράψω σήμερα, που ο ΣΠΟΡ FM γίνεται 26 ετών, και «γνωρίζω» το μαγαζί από μέσα (και εδώ έβγαλα μια τσιριχτή φωνούλα) τα μισά! Τα… πρώτα μισά ήμουν ακροατής του σταθμού και ονειρευόμουν, αν καταφέρω να «μπω» στη δουλειά, να βρεθώ και εγώ κάποτε πίσω από το μικρόφωνό του.

Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τα όνειρά μου. Θέλω μόνο να πω ένα τεράστιο χρόνια πολλά με υγεία σε όσες και όσους «κράτησαν» τον σταθμό όρθιο από το 2011 ειδικά και μέχρι το 2014, όταν τον «χτύπησε» ανελέητα η κρίση… και όχι μόνο. Έφυγα τότε -για πρώτη φορά- στο τσακ και δεν έζησα εκείνη την τραγική περίοδο. Αλλά μάθαινα τα νέα. Παιδιά, που άλλα τα ξέρετε και άλλα για τα οποία δεν έχετε ιδέα. Όλοι αυτοί, που αν δεν «άντεχαν», δεν θα υπήρχε ΣΠΟΡ FM. Καλό είναι να τα θυμόμαστε -και- αυτά. Ειδικά στα γενέθλια.