Τη μεγάλη κουβέντα, για αυτό το πρωτάθλημα, την είπε ο Αλμέιδα…

Επιστροφή στις νίκες, λοιπόν, για όλους. Για πρώτη φορά στο φετινό πρωτάθλημα και ενώ φτάσαμε αισίως στη 10η αγωνιστική και ετοιμαζόμαστε την παραπάνω εβδομάδα για την τρίτη διακοπή λόγω των υποχρεώσεων των εθνικών ομάδων, όλοι οι «μεγάλοι» του πρωταθλήματος νίκησαν. Ή, καλύτερα, κανένας τους δεν γκέλαρε, σε αντίθεση με όσα τρελά είχαμε δει την περασμένη εβδομάδα. Στο τέλος του σαββατοκύριακου, βέβαια, και αν πάρεις ένα ένα τα παιχνίδια χωριστά, μπορείς να καταλήξεις στο ίδιο, από καταβολής ποδοσφαίρου, συμπέρασμα: Η ρημάδα η μπάλα είναι άτιμη! Αν οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές, κάλλιστα κάποιος από το λεγόμενο Big 5 θα μπορούσε να έχει «στραβοπατήσει» και σε αυτήν τη «στροφή». Ακόμη και -γιατί όχι;- όλοι. Πάλι.

Ο Άρης νίκησε 3-1 τον Λεβαδειακό, αλλά η εμφάνιση των φιλοξενούμενων ήταν, ενδεχομένως, για κάτι παραπάνω. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει διαλύσει τον Βόλο, βάζοντάς του τέσσερα και πέντε γκολ, ωστόσο επικράτησε μόνο 1-0. Και ξέρουμε πολύ καλά τι σου κάνει ενίοτε το ποδόσφαιρο όταν δεν καθαρίζεις τα ματς, όσο καλύτερος και αν είσαι από τον αντίπαλο… Η ΑΕΚ δικαίως φεύγει με το διπλό από το Περιστέρι, αλλά θα μπορούσε να έχει υποστεί το απόλυτο σοκ στα χασομέρια από τον πρώην παίκτη της, Τομ Φαν Φέερτ, που σημάδεψε το δοκάρι. Ο ΠΑΟΚ πέρασε με ζόρι και ανατροπή από τη Λαμία, ενώ ο αντίπαλός του την ερχόμενη Κυριακή, στην Τούμπα, Ολυμπιακός, τα… είδε όλα πάλι, αυτήν τη φορά με τον Πανσερραϊκό, με τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ να γίνεται έξαλλος με τους παίκτες του -και τον εαυτό του.

Εν κατακλείδι, όλοι νίκησαν, αλλά όλοι ίδρωσαν. Κάποιοι έφτυσαν και αίμα! Και δεν δείχνει αυτό να τελειώνει… Σε ένα πρωτάθλημα, λοιπόν, όπως εξελίσσεται το φετινό, με τους «μικρομεσαίους» -είτε επειδή οι ίδιοι δυνάμωσαν, είτε επειδή οι «μεγάλοι» αποδυναμώθηκαν, είτε επειδή οι Ευρωπαίοι ειδικά, δεν μπορούν να χωρέσουν δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη- να κοιτάζουν τους πάντες στα μάτια και ενίοτε να κάνουν και… κηδείες, τη μεγάλη κουβέντα την είπε ο Ματίας Αλμέιδα στη συνέντευξη Τύπου από το Περιστέρι. Όσο τετριμμένο και κλισέ και αν είναι, επειδή ο Αργεντινός πάει να κλείσει τριετία στην Ελλάδα και έχει καταλάβει πόσο -υπερβολικά πολύ- του αποτελέσματος είμαστε σε τούτη εδώ τη χώρα (απλά να θυμίσω εδώ ότι πάνω από τις μισές ομάδες της SL2 έχουν αλλάξει ήδη προπονητή), δήλωσε ότι σημασία έχει η νίκη και μόνο αυτή. «Mε 1-0, με… μισό μηδέν, είναι τρεις βαθμοί. Είχαμε να νικήσουμε στο πρωτάθλημα τρεις αγωνιστικές, σε ένα ισοδύναμο πρωτάθλημα. Βλέπω και τους υπόλοιπους διεκδικητές, όπου συμβαίνουν παρόμοια πράγματα. Το σημαντικό είναι οι τρεις βαθμοί. Εμείς ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, το σύστημα και η ιδέα είναι τα ίδια. Να είναι μια ομάδα ανταγωνιστική, ψάχνοντας τη νίκη», ήταν τα λόγια του.

Αν συνοδευτεί τώρα το «τρίποντο» και από καλό ποδόσφαιρο, ακόμη καλύτερα, αλλά στην παρούσα φάση ουδείς από τους «μεγάλους» έχει… φορτσάρει! Απόψε η ΑΕΚ δεν ήταν κακή. Κάθε άλλο. Έδωσε συνέχεια στην καλή εμφάνιση απέναντι στον Άρη, στο Κύπελλο, και το έκανε με μία άλλη εντελώς 11άδα. Μια χαρά το πήγε το ματς μετά το πρώτο μισάωρο. Θα θυμόταν κανείς, όμως, ότι ήταν σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με την εικόνα της στις Σέρρες, αν ο Φαν Φέερτ έβαζε το γκολ στο τέλος; Αν έμπαινε το γκολ του Κόζτα στο Πανθεσσαλικό, θα θυμόταν κανείς ότι ο Παναθηναϊκός έχασε μετά από αυτήν τη φάση ένα τσουβάλι ευκαιρίες; Ή μήπως στη Θεσσαλονίκη θα έπαιρναν ψύχραιμα το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ ήταν πολύ ποιοτικός στο παιχνίδι του, ειδικά στο δεύτερο 45λεπτο, αν δεν έκανε την ανατροπή;

Με το πρωτάθλημα για τρίτη σερί χρονιά να είναι συναρπαστικό στην εξέλιξή του και να δείχνει, μάλιστα, το φετινό πως μπορεί να είναι ακόμη πιο ανταγωνιστικό και αμφίρροπο μέχρι το τέλος (για να μην αναφέρουμε το Κύπελλο, όπου και εκεί αναμένεται χαμός), η πίεση για το αποτέλεσμα είναι τεράστια. Καμία ομάδα δεν δείχνει ότι μπορεί να ξεφύγει και να μπει στα playoffs καβάλα στ' άλογο και καμία ομάδα δεν δείχνει ότι ξεμπέρδεψε με τις «γκέλες». Όλοι θα κάνουν. Και άλλες. Αλλά αυτό δεν ήταν το ζητούμενο τόσα χρόνια; Να μην κερδίζουν πάντα και μόνο οι «μεγάλοι»; Ή μήπως όχι;