Σαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, αλλά στο ΝΒΑ

Μπορεί χιλιάδες χιλιόμετρα να χωρίζουν τις ΗΠΑ από την Ελλάδα κι ακόμη περισσότερα το ΝΒΑ από τη φτωχή μας Α1, αλλά το μπάσκετ συχνά μπορεί να εκμηδενίσει τις αποστάσεις. Βλέποντας τη σειρά των τελικών της Δύσης ανάμεσα σε Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ και Σαν Αντόνιο Σπερς οι συγκρίσεις με τους εγχώριους τελικούς μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού μπορεί να μοιάζουν από απλώς άδικες ως παράλογες, αλλά οι ομοιότητες τελικά είναι αρκετές.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Από τη μία οι Σπερς, μία παραδοσιακή δύναμη με πολλούς τίτλους, τον ίδιο προπονητή (Γκρεγκ Πόποβιτς) στον πάγκο για 16 χρόνια, με παγιωμένη αγωνιστική φιλοσοφία, που κόντρα στο γενικό ρεύμα του πρωταθλήματος δεν στηρίζεται στις μονάδες, αλλά στη λειτουργία αυτών ως μέρος του συνόλου. Αλλά και με έναν κορμό παικτών μεγάλης κλάσης και εμπειρίας (Ντάνκαν, Τζινόμπιλι, Πάρκερ), που όμως οι περισσότεροι εξ αυτών βαδίζουν στη δύση της καριέρας τους και βλέπουν το σώμα τους να μην υπακούει πλέον απόλυτα στις εντολές του μυαλού και τις απαιτήσεις του ταλέντου τους.

Κι από την άλλη η Θάντερ, η ανερχόμενη δύναμη, που ψάχνει την επιστροφή στην κορυφή μετά το μακρινό 1979, με μοντέρνα αγωνιστική φιλοσοφία, που στηρίζεται στο ταλέντο 2-3 παικτών (Ντουράντ, Γουέστμπρουκ, Χάρντεν), με εξαιρετικούς ρολίστες (Ιμπάκα, Πέρκινς, Σεφολόσα) και γενικότερα ένα ρόστερ που υστερεί σε εμπειρία, αλλά ξεχειλίζει από ενέργεια, φυσικές δυνάμεις και θέληση να φορέσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Τώρα, όπου «Σπερς» βάλτε «Παναθηναϊκός», όπου «Θάντερ» γράψτε «Ολυμπιακός», αντικαταστήστε-όπου είναι αναγκαίο-ονόματα (Σπανούλης, Πρίντεζης και Παπανικολάου αντί Ντουράντ, Γουέστμπρουκ και Χάρντεν, Ντόρσεϊ και Χάινς αντί Πέρκινς και Ιμπάκα, Ομπράντοβιτς αντί Πόποβιτς, Μπατίστ, Διαμαντίδης και Γιασικεβίτσιους αντί Ντάνκαν, Πάρκερ Τζινόμπιλι κ.ο.κ.) και αριθμούς και θα δείτε πως τελικά με τους Αμερικανούς μάς ενώνουν πολύ περισσότερα πράγματα από όσα μας χωρίζουν.

Σίγουρα, σε θέματα αθλητικού πολιτισμού απέχουμε έτη φωτός από το ΝΒΑ, αλλά τελικά μέσα στο παρκέ ισχύουν παντού οι ίδιοι νόμοι. Ο νεότερος, ο πιο φρέσκος, ο πιο αθλητικός, ο πιο παθιασμένος, με την κατάλληλη δόση ταλέντου και την απαιτούμενη καθοδήγηση από τον πάγκο, πάντα θα έχει τον πρώτο λόγο έναντι του πιο ηλικιωμένου και του όχι μεν κορεσμένου αλλά όχι τόσο-όσο ο αντίπαλος-διψασμένου. Όπως επίσης ότι η ανατολή μίας νέας υπερδύναμης δεν είναι δεδομένη, όταν αυτή που φαινομενικά δύει έχει την τεχνογνωσία και την επιθυμία να πάρει το αίμα της πίσω.