«Ποιος είναι ο πιτσιρικάς δίπλα στον Δομάζο;»

Οι 11 που έπαιξαν στον τελικό. Ο Φέρεντς Πούσκας. Η… πράσινη κατάληψη του «Γουέμπλεϊ». Όλα αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού κόντρα στον Άγιαξ, ξεκάθαρα!

Αν, ωστόσο, υπήρχε η δυνατότητα του… google search, δίχως καμία αμφιβολία, το νούμερο ένα αντικείμενο αναζήτησης για το σπουδαίο παιχνίδι της 2ας Ιουνίου του 1971 θα ήταν άλλο…

«Ποιο είναι το παιδί που κρατάει στο χέρι του ο Μίμης Δομάζος», είναι η ερώτηση που θα πληκτρολογούσε ο εκάστοτε φίλος των «πρασίνων», λύνοντας την απορία που πολλοί είχαν από τότε μέχρι και… σήμερα.

Και το όνομα αυτού; Παναγιώτης Μπολοβονέας. Για τους φίλους, Τάκης. Ο γιός του… αθεράπευτα ρομαντικού και Παναθηναϊκού Σωτήρη, που σίγουρα θα καμαρώνει από εκεί ψηλά, γνωρίζοντας ότι η τεράστια αγάπη που έτρεφε ο ίδιος για το «τριφύλλι»… κληροδοτήθηκε και στον ίδιο.

Ο 56χρονος σήμερα οπαδός του Παναθηναϊκού θυμάται μέσω του sport-fm.gr την ιστορική αναμέτρηση της αγαπημένης του ομάδας, τον… ρόλο του σε αυτήν αλλά και την «σφυρηλάτηση» της σχέση του με τον πατέρα του, μέσω όλων αυτών…

Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από το… βασικό. Πώς προέκυψε η παρουσία σας στον τελικό του Λονδίνου;

«Προέκυψε με… προετοιμασία μακροχρόνια (σ.σ. γέλια). Δύο τριών χρόνων πριν, όχι αστεία… Στα σοβαρά, τώρα, αυτό ήταν απόρροια του ότι ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ο Σωτήρης, με πήγαινε στο γήπεδο κάθε Κυριακή. Είχε γνωριμίες κι έλεγε “βάλτε και τον Τάκη, να δει το παιδί, είναι γουρλής”. Όταν ξεκίνησα να μπαίνω, ήρθαν οι νίκες και τελικά με θεώρησαν γούρι! Ήταν φίλος καλός και με τον αείμνηστο τον Πούσκας, οπότε μετά από τόσα παιχνίδια, η παρουσία μου στο “Γουέμπλεϊ” ήταν κάτι το νορμάλ, η… φυσικη εξέλιξη για εμένα. Αφού, τότε με έψαχναν και οι παίκτες ακόμα!».

Συνεπώς ενσαρκώνετε και το σύνθημα «σε γνώρισα από παιδί μικρό, Πανάθα μου, μου πήρες το μυαλό»! Μιλήστε μας λίγο για τη σχέση σας με την ομάδα…

«Η σχέση μου με τον Παναθηναϊκό ξεκινάει από την σχέση μου είναι ιδιαίτερη για εμένα γιατί συνδυάζεται και με την σχέση μου με τον πατέρα μου. Είμαι μόλις έξι χρονών στο “Γουέμπλεϊ” και παρόλα αυτά είμαι εκεί… Η αγάπη του πατέρα μου για την ομάδα ήταν πολύ μεγάλη και αυτό πέρασε μια σε εμένα. Πήγαινε γήπεδο μέχρι τα 82, έναν χρόνο πριν πεθάνει τον πήγαινα εγώ, σκέψου! Δεν θέλω να πω τώρα τα κλισέ, νομίζω καταλαβαίνουν όλοι».

Επιστρέφοντας στον τελικό του «Γουέμπλεϊ», παρότι ήσασταν παιδάκι, υπάρχει κάτι που να σας έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό από εκείνη την βραδιά;

«Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά νομίζω κανείς δεν θα είχε τα αντανακλαστικά να θυμάται κάτι που ενδεχομένως να είχε στο νου του σήμερα. Εμένα, ας πούμε, αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι οι δύο ομάδες μπήκαν μέσα στο γήπεδο περπατώντας και πήγαιναν δίπλα δίπλα. Κι ενώ οι δικοί μας παίκτες συνήθως στην Λεωφόρο έτρεχαν και τους κυνηγούσα κι εγώ, εδώ μου ήρθε… κουτί! Πήγα ξεκούραστα στη σέντρα (σ.σ. γέλια). Ένα άλλο περιστατικό που μου έχει μείνει είναι ότι μετά την καθιερωμένη φωτογράφιση, υπήρχε μια άσπρη μπάλα από αυτές του τελικού, στα πόδια του Αντωνιάδη. Ο “ψηλός” μου έκανε λοιπόν μια πάσα και εγώ του την έδωσα πίσω. Ίσως να ήθελε να με… βάλει στο παιχνίδι».

Σίγουρα, ο τελικός με τον Άγιαξ ήταν μια εντελώς διαφορετική υπόθεση, σε σχέση με τα υπόλοιπα παιχνίδια που είχατε ζήσει. Μιλάμε για… άλλα «μεγέθη» ενδιαφέροντος, έτσι δεν είναι;

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα την αίσθηση περί τίνος πρόκειται. Ξαναλέω, ήμουν μόλις έξι ετών τότε… Σίγουρα, έβλεπα πολύ κόσμο, πολλούς δημοσιογράφους, φωτογράφους. Χαμός, γενικώς! Καταλάβαινα πως “κάτι” γινόταν, αλλά χρειάστηκε να περάσει χρόνος για να το αντιληφθώ πλήρως. Το μεγάλο ταξίδι μέχρι να πάμε στην Αγγλία, ή ότι πήγαμε με ένα αεροπλάνο μάλλον το δεύτερο της αποστολής και δίπλα μου καθόταν ο μεγάλος Παπαμανώλης (σ.σ. Ανδρέας Παπαεμμανουήλ), ή λίγο πιο πίσω ο Γιώργος Κατσαρός ο συνθέτης, αυτά επίσης με είχαν κάνει να… υποψιαστώ. Όπως βέβαια και ο ενθουσιασμός που υπήρχε».

«Ο Τάκης η μασκότ, με έλεγαν…»

Το γεγονός ότι αποτελέσατε, τρόπον τίνα, την «μασκότ» της ομάδας σε αυτή την τεράστια στιγμή αναμφίβολα σας καθιστά προνομιούχο, τουλάχιστον για τους φίλους του Παναθηναϊκού! Ο υπόλοιπος κόσμος πως σας αντιμετώπισε έκτοτε;

«Καταρχάς, με ήξεραν στο σχολείο, πήγαινα πρώτη δημοτικού τότε. Ο Τάκης η μασκότ με έλεγαν και έμεινε αυτό! Δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε η ζωή μου, φυσικά. Καταλαβαίνω πως το λες και… Παναθηναϊκά έχεις δίκιο. Πολλοί ήταν δύσπιστοι αρχικά όταν τους έλεγαν ότι ήμουν εγώ στις φωτογραφίες αλλά ευτυχώς το σημάδι στο δεξί μου χέρι τα… έβαζε όλα στην θέση τους σε αυτές τις περιπτώσεις. Βλέπεις, έχω μια μεγάλη ελιά εκεί κι αυτή ήταν η απάντηση πάντοτε που τέλειωνε κάθε συζήτηση».

Εσείς πότε αρχίσατε να καταλαβαίνετε πόσο… τυχερός υπήρξατε; Να συνειδητοποιήσετε ότι αποτελέσατε κι εσείς, από την δική σας μεριά, κομμάτι της ιστορίας και να… καμαρώνετε;

«Πολύ βαρύ το κομμάτι της ιστορίας, Σπύρο μου… Είναι άλλοι που έχουν δώσει ψυχή και ιδρώτα, εγώ μόνο αγάπη έχω δώσει σε αυτή την ομάδα. Βέβαια, η αγάπη και το δέσιμο με τον πατέρα μου είναι αυτή που έφερε και τα ίδια συναισθήματα για τον Παναθηναϊκό! Πάντως, μπορώ να πω από το γυμνάσιο και μετά ότι άρχισα να το εμπεδώνω. Και επειδή είναι και μια σπάνια στιγμή -με 11 Έλληνες που πήγαν τελικό, πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει έκτοτε και… ούτε πρόκειται- και μόνο που είχα την τύχη αυτή, ακόμα καμαρώνω, δεν σου κρύβω!».

«Στο επόμενο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό θα είμαι μέσα!»

Συνεχίζουμε τα… μπρος-πίσω και μεταφερόμαστε στο παρόν… Σήμερα, ασχολείστε με τον Παναθηναϊκό; Πως τα βλέπετε τα πράγματα;

«Τα τελευταία χρόνια δεν πηγαίνω στο γήπεδο, να είμαι ειλικρινής. Μέχρι πριν τέσσερα με πέντε χρόνια, την παλεύαμε. Θέλεις η απογοήτευση, θέλεις η ηλικία αν και ακόμα είμαι 56 μόνο, με έχουν κρατήσει στο σπίτι. Εδώ και στην τηλεόραση καμία φορά βλέπω παιχνίδι και το αλλάζω από την στεναχώρια μου. Από την άλλη βέβαια, για το μέλλον σαφώς και αισιοδοξώ, θα αλλάξει η κατάσταση. Το πότε δεν μπορώ να το προσδιορίσω, αλλά ο Παναθηναϊκός είναι, κάποια στιγμή θα αλλάξει, νομοτελειακά! Δεν θέλω να μπω σε διοικητική συζήτηση, είναι… περίεργα μονοπάτι αυτά. Για εμένα αυτή την στιγμή, λείπουν η ευρωστία και η οικονομική δυνατότητα για να μεγαλώσει η ομάδα. Το γήπεδο και το πλάνο, επίσης, αλλά όσο διεκδικούμε μόνο την Ευρώπη και όχι τίτλους θα υπάρχει εσωστρέφεια».

Άρα, καταλαβαίνω ότι θα συνεχίσετε να… απέχετε. Τι θα σας έκανε ενδεχομένως, να αλλάξετε γνώμη και να επιστρέψετε στο γήπεδο. Ένα «νέο Γουέμπλεϊ», ενδεχομένως; Αν και αυτό μου το αποκλείσατε…

«Σώπα ρε, στο επόμενο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, μέσα θα είμαι (σ.σ. γέλια)! Μην ακούς που λέω τέτοια, με πιάνει το παράπονο αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε την ομάδα μετά και από όσα έχουν γίνει. Αρκεί να μπορούμε να μπούμε μέσα… Θα πάω με το κουμπαράκι μου, τον Μάκη τον Μενεγάτο. Στο ΟΑΚΑ πηγαίναμε στην Θύρα 10, στη Λεωφόρο τα τελευταία χρόνια στην Θύρα 7. Τώρα, δεν ξέρω θα πρέπει να τα κανονίσουμε αυτά. Καλά να είμαστε, πρώτα ο Θεός».