Το ποδήλατο είναι από τα λίγα που πράγματα που μαθαίνεις στη ζωή και δεν ξεχνάς ποτέ. Η πρώτα φορά που θα σταθείς στις δύο ρόδες χωρίς τις βοηθητικές είναι μια από τις πρώτες νίκες των μικρών παιδιών. Σου μένει χαραγμένη στο μυαλό αυτή η στιγμή και ιδιαίτερα στους περήφανους γονείς σου, έστω και ας είναι κάτι μικρό και απλό.
Πώς, όμως, μπορεί να σου σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή ένα ποδήλατο; Ο Νταβίντε Νιόλα ξέρει... Ένας άνθρωπος του οποίου το όνομα μπορεί να μη λέει πολλά στον κόσμο. Όσοι παρακολουθούν και μάλιστα με μανία την Serie A, τότε θα ξέρουν πως είναι προπονητής. Ή για να το θέσουμε καλύτερα, ένας προπονητής ειδικών αποστολών που καλείται κάθε φορά να φέρει εις πέρας τις πιο δύσκολες δοκιμασίες. Σε ομάδες που δείχνουν τελειωμένες, που βρίσκονται στα σκοινιά και με την πλάτη στον τοίχο, ο Ιταλός τεχνικός έχει το... know how στην αποφυγή του υποβιβασμού. Ένας μαχητής, που η ζωή του επεφύλασσε ένα μεγάλο δράμα.
Ο Νταβίντε Νικόλα θέλει να επαναλάβει τον προ ετών άθλο με την Κροτόνε, οδηγώντας τη Σαλερνιτάνα στο θαύμα της παραμονής. Η Σαλερνιτάνα που όλοι θεωρούσαν τελειωμένη και ως μια παρένθεση την παρουσία της στην πρώτη κατηγορία. Δεν είχαν και άδικο, με το όλο θέμα της ιδιοκτησίας από τον Κλαούντιο Λοτίτο προ μηνών να «σκεπάζει» τους ποδοσφαιριστές. Μέχρι τις πρώτες ημέρες του 2022, η Σαλερνιτάνα ακροβατούσε ανάμεσα στην Serie A και στην Serie B. Ήταν κάτι παραπάνω από ορατό ενδεχόμενο η αποβολή της από το πρωτάθλημα, αφού οι κανονισμοί δεν επιτρέπουν σε έναν ιδιοκτήτη να κατέχει δύο ομάδες τις πρώτης κατηγορίας (σσ. Σαλερνιτάνα και Λάτσιο). Προφανώς για θέματα ανταγωνισμού και συναγωνισμού. Η αλλαγή σκυτάλης τελικά έγινε, χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο Ντανιέλε Ιερβολίνο και αν είναι ένας μπροστινός του Λοτίτο ή κάποιος άλλος... τρίτος, αλλά η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς συνέβη.
Έναν μήνα αργότερα και με τα περιθώρια να έχουν στενεύσει, η νέα διοίκηση στράφηκε στη λύση του Νταβίντε Νικόλα. Έμοιαζε σχετικά αργά, βέβαια, όταν ήρθε, αφού η Σαλερνιτάνα είχε μόλις 12 βαθμούς και βρισκόταν μακριά από τη ζώνη του υποβιβασμού. Δεν δίστασε ο 43χρονος κόουτς να αποδεχτεί την πρόταση και να αναλάβει για ακόμη μια φορά να βγάλει το καράβι από τα... βράχια. Πλέον, με 3 νίκες και 3 ισοπαλίες σε 10 ματς, όχι απλά έχει μειώσει τη διαφορά από τη ζώνη στους τρεις βαθμούς, αλλά έχει και παιχνίδι λιγότερο με την ουραγό Βενέτσια. Το νερό έχει μπει στ' αυλάκι από τη στιγμή που είχε διαθέσιμους τους περισσότερους ποδοσφαιριστές του και γύρισε τη διάταξη σε ένα flat 3-5-2. Μένει να δούμε αν η «mission impossible» θα γίνει «possible» και θα θυμήσει τον προ ετών άθλο του Νταβίντε Νικόλα με την Κροτόνε. Μια μικρή παρένθεση, πως κατάφερε να σώσει τις προηγούμενες σεζόν τόσο την Τορίνο, όσο και την Τζένοα. Προχωράμε...
Η διαφορά με τη σεζόν 2016/17 ήταν πως ο Ιταλός κόουτς βρισκόταν ήδη στον πάγκο της νεοφώτιστης ομάδας. Η χρονιά δεν κυλούσε καθόλου καλά, η διοίκηση συνέχιζε να τον διατηρεί στο πόστο του παρά τις φωνές των οπαδών. Μέχρι και την 29η αγωνιστική, η Κροτόνε είχε μόλις 3 νίκες και ρεκόρ 3-5-21. «Να τα παρατήσουμε; Μάλλον αστειεύεστε. Τι να κάνουμε, να πάμε όλοι σπίτια μας; Θα πιστεύουμε μέχρι να σβήσει και η τελευταία ελπίδα», είχε πει ο Ιταλός τεχνικός.
Ξαφνικά ο διακόπτης γύρισε. Με ένα απίστευτο ντεμαράζ που όμοιό του ίσως να μην έχουμε δει ξανά στη Serie A, η Κροτόνε έκανε 6 νίκες, 2 ισοπαλίες και μόλις μία ήττα από τη Γιουβέντους. Νίκησε τις Κιέβο Βερόνα, Ίντερ, Σαμπντόρια, Πεσκάρα, Ουντινέζε, Λάτσιο και έφερε ισοπαλίες με Τορίνο, Μίλαν. Το τέλος του πρωταθλήματος τη βρήκε στους 34 βαθμούς, δύο περισσότερους από την Έμπολι, που ακολούθησε τις Παλέρμο και Πεσκάρα στη Serie B.
«Το ενενήντα εννέα τοις εκατό των ιταλικών συλλόγων θα είχαν απολύσει τον Νικόλα, αλλά παρέμεινε και η αυτοπεποίθησή του έκανε τους άλλους να πιστέψουν ότι ένα θαύμα είναι δυνατό. Οι παίκτες έδειξαν μεγάλο θάρρος υπό τις οδηγίες του και η χημεία τους με τον προπονητή ήταν εξαιρετική», είχε δηλώσει ένας εκ των οπαδών της Κροτόνε μετά το φινάλε του πρωταθλήματος.
«Πρόκειται για μια φανταστική ομάδα που παίζει με πάθος και οργάνωση. Η ιστορία μας είναι το καλύτερο μήνυμα για τους ανθρώπους της Κροτόνε. Κανείς δεν μας έδινε πιθανότητες, αλλά είμαστε ακόμα εδώ», είχε πει με δάκρια στα μάτια μετά τη νίκη επί της Λάτσιο την τελευταία αγωνιστική, που σε συνδυασμό με τη νίκη της Παλέρμο επί της Έμπολι, κράτησε την Κροτόνε στην κατηγορία. Μέσα σε όλα, είχε και έναν αφανή ήρωα, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να αποκαλεστεί ως ο «Ιταλός Βάρντι». Ο Αντρέα Ναλίνι, περί ου ο λόγος, είχε αποκτηθεί το περασμένο καλοκαίρι από τη Σαλερνιτάνα (σσ. δείτε εδώ σύμπτωση), αλλά δυσκολευόταν να σταθεί στη Serie A. Παρόλα αυτά, ήταν ο ποδοσφαιριστής που πέτυχε τα δύο από τα τρία γκολ στο τελευταίο ματς κόντρα στη Λάτσιο. Ένα παιδί, που μέχρι τα 20 του δούλευε σε εργοστάσια ως ηλεκτροσυγκολλητής, ώστε να βγάζει χρήματα. «Ήταν ο μόνος τρόπος, καθώς οι μισθοί μου στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν ήταν αρκετοί, οπότε έπρεπε να βρω άλλη δουλειά για να φέρω κάποια χρήματα και στην οικογένειά μου», είχε αναφέρει. Φιλοδοξία, θυσίες και πείσμα: Η νοοτροπία του Ναλίνι είχε ταιριάξει απόλυτα σε αυτή της Κροτόνε.
Η Κροτόνε του Νταβίντε Νικόλα είχε πετύχει το απίθανο. Ήταν η ώρα να ανέβει στο αγαπημένο του ποδήλατο, πάνω στο οποίο περνάει αρκετό από τον ελεύθερό του χρόνου. Κάνει σχεδόν καθημερινά, διότι του αρέσει πολύ. Έπρεπε να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του, εφόσον κρατούσε την Κροτόνε στην κατηγορία. Θα έκανε πάνω από 1300 χιλιόμετρα στην Ιταλία με το ποδήλατο, ξεκινώντας από το Κροτόνε και φτάνοντας ως το Βιγκόνε, δίπλα στο Πινερόλο. Τον τόπο κατοικίας του, εκεί που ζει με την οικογένειά του και στο μέρος που το 2014 άφησε την τελευταία του πνοή ο γιος του. Ο μόλις 14 ετών γιος του, ο οποίος πήρε το ποδήλατό του και έφυγε για μια βόλτα, αλλά δεν γύρισε ποτέ σπίτι. Γιατί λίγα μέτρα πριν φτάσει στο σπιτικό του, ο Αλεσάντρο χτυπήθηκε από ένα λεωφορείο και ξεψύχησε στην άσφαλτο, σκορπίζοντας στο πένθος και στη θλίψη την οικογένειά του.
Η δύναμη που είχε αντλήσει ο Νικόλα, ήταν από τον γιο του. Το αδικοχαμένο αυτό παλικαράκι, που μάταια έφυγε από τη ζωή. Ο Νταβίντε Νικόλα θα έκανε τα πάντα για να αποτίσει φόρο τιμής στο παιδί του. Πέρασε εννιά ημέρες πάνω στο αγαπημένο του ποδήλατο, περνώντας από διάφορα μέρη που σημάδεψαν την ποδοσφαιρική και προπονητική του καριέρα. Πέρασε από το Ταράντο, το Μπάρι, την Πεσκάρα, την Ανκόνα, το Λιβόρνο, τη Γένοβα και το Τορίνο. Έκανε στάσεις, αποθεωνόταν από τους φίλους που είχε αφήσει ο αγαπητός Νταβίντε σε κάθε πόλη και συνέχιζε. Ήθελε, όμως, να δείξει επίσης σε όλους πως οι δρόμοι της Ιταλίας δεν έχουν την κατάλληλη ασφάλεια και πως ο γιος κάποιου άλλου ανθρώπου, θα μπορούσε να παρασυρθεί όπως ο δικός του από ένα όχημα και να χάσει άδικη τη ζωή του.
«Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για μένα είναι ότι ο στόχος μου έχει επιτευχθεί. Τήρησα την υπόσχεσή μου και, με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων, τραβήξαμε την προσοχή πολλών στο ζήτημα της ασφάλειας στους δρόμους. Εδώ στο Τορίνο με υποδέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό. Είμαι πολύ χαρούμενος», είχε πει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του με το ποδήλατο.
Άντεξε εννιά ημέρες πάνω στο ποδήλατό του, στέλνοντας διαρκώς τα μηνύματά του. Λίγες ημέρες μετά τον άθλο με την Κροτόνε, της οποίας την εμφάνιση φορούσε, το ταξίδι με το ποδήλατο έμοιαζε παιχνιδάκι. Πόσω μάλλον, όταν είχε έναν τόσο ισχυρό λόγο να τον ακολουθεί. Ο Νταβίντε Νικόλα ολοκλήρωσε και αυτή την αποστολή του, στέλνοντας στη συνέχεια ένα γράμμα στον Αλεσάντρο. Ένα γράμμα που σε κάνει να δακρύσεις, που δείχνει πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Μια βόλτα με το ποδήλατο, μπορεί να αποβεί μοιραία...
«Γεια σου αγάπη μου.
Δεν ξερω που εισαι. Δεν ξέρω τι κάνεις.
Ίσως βρίσκεσαι σε εκείνο το σύννεφο που ήταν από πάνω μου εκείνο το βράδυ όταν έτρεχα να βάλω το φανάρι σου να πετάξει.
Ή μήπως είσαι εδώ, δίπλα μου; Ναι, είμαι σίγουρος ότι είσαι εδώ μαζί μου.
Έχουμε παλέψει μαζί κατά τη διάρκεια αυτής της πολύ περίπλοκης χρονιάς, αλλά… σήμερα ξέρω ότι είστε πάντα εδώ μαζί μου.
Κατάφερες με όλη σου την ενέργεια να μου δώσεις τη δύναμη να παλέψω και να συνεχίσω να επιδιώκω το αδύνατο δυνατό, κάτι πιθανά αδύνατο, κάτι σίγουρα αδύνατο.
Άλε, αυτή δεν είναι η νίκη μου, αλλά δική μας, όπως και η άνοδος στη Serie A της Λιβόρνο.
Θα ήθελα πολύ να το γιόρταζα μαζί σου, να κοιτάξω στα μάτια και το χαμόγελό σου, να σε πάρω από το χέρι και να πάμε μαζί να γιορτάσουμε.
Όλα αυτά είναι μόνο για σένα, και κάθε επιτυχία που έχω ανήκει σε σένα, όλα τα όνειρά μου είναι και δικά σου όνειρα.
Θέλω η καρδιά μου να συνεχίσει να χτυπά για σένα και να μπορείς ακόμα να ζεις μέσα από εμένα…»
