Για την πιο αντρίκια κούπα του Ολυμπιακού

Όταν τον Απρίλιο του 1997 ο Ολυμπιακός στεφόταν πρωταθλητής Ευρώπης στην Ρώμη, ο Γιώργος Πρίντεζης, σε ηλικία 12-13 χρόνων, παρακολουθούσε τις προσπάθειες του Ντέιβιντ Ρίβερς και της παρέας του, κάνοντας τα πρώτα του μπασκετικά βήματα σε επίπεδο, μίνι ή προ-παίδων. Ονειρευόταν κάποια στιγμή να χαρίσει με δικό του καλάθι ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ομάδα της καρδιάς του. Πόσα παιδιά δεν έχουν κάνει το ίδιο όνειρο; Ο Γιώργος και τα υπόλοιπα μωρά του Ίβκοβιτς όμως το πραγματοποίησαν.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Δεκαπέντε χρόνια μετά, στο Final Four της Κωνσταντινούπολης, ο φόργουορντ των «ερυθρόλευκων», έβαλε με το μεγάλο του καλάθι το κερασάκι στην τούρτα μίας επικής ανατροπής και κατάφερε να γράψει ιστορία. Τι περίεργα παιχνίδια μοίρας και πόσο όμορφα και μοναδικά συναισθήματα μας χαρίζει ο αθλητισμός; Ένας οπαδός της ομάδας, που το ταλέντο, η δουλειά και η αφοσίωσή του τον έφεραν ως εδώ, έμελε να της χαρίσει ένα τρόπαιο. Ολοκλήρωσε με τον πιο όμορφο τρόπο το φετινό θαύμα της ομάδας και ύψωσε μαζί με τους συμπαίκτες του την πιο αντρίκια κούπα στην ιστορία του Ολυμπιακού όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά ως συλλόγου γενικότερα.

Η ΤΣΣΚΑ έπεσε στο καναβάτσο, το αουτσάιντερ ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά, η Ελλάδα πανηγυρίζει ακόμα και οι περισσότεροι δεν έχουν πιστέψει αυτό που έχει συμβεί. Έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν άλλα τόσα, διότι αυτό το Final Four δεν ήταν σαν τα άλλα. Ο Δαβίδ νίκησε τους δύο Γολιάθ του τουρνουά δίκαια και καθαρά, επέστρεψε στον τελικό από ένα -19, πιστεύοντάς το μόνο αυτός και ανάγκασε ακόμα και τους "εχθρούς" να υποκλιθούν. Γράφαμε όλη τη σεζόν για τα κέρδη που απεκόμισε στη πορεία του ο Ολυμπιακός ενόψει του μέλλοντος, καθώς κανείς μας δεν υπολόγιζε στην καρδιά και το μεγαλείο αυτών των παιδιών. Μία ομάδα που φέτος «χτίστηκε» για να πρωταγωνιστήσει στο μέλλον, όμως ξεπέρασε κάθε προσδοκία με το πρωτάθλημα Ευρώπης, ανεβάζοντας ακόμα πιο ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Όχι μόνο σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και για την Εθνική, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα ελληνόπουλα της ομάδας, θα αποτελέσουν τον «κορμό» του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος για πολλά χρόνια.

Ο Ολυμπιακός στρέφεται τώρα στον άλλο του στόχο που είναι το πρωτάθλημα. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, όμως κανείς δεν θα πρέπει να απογοητευτεί σε περίπτωση αποτυχίας. Το νερό έχει μπει για τα καλά στο αυλάκι. Η εμπειρία και η αυτοπεποίθηση που έχουν πλέον αυτά τα παιδιά, είναι ικανή να κρατήσει τους «ερυθρόλευκους» στην ελίτ για πολλά ακόμη χρόνια, αφού είναι δεδομένη η διοικητική στήριξη που θα έχουν. Ας ελπίσουμε τα φετινά πλέι-οφ να είναι διαφορετικά και να μείνουμε μακριά από ασχήμιες και επεισόδια. Το ελληνικό μπάσκετ είναι τυχερό που έχει δύο ομάδες σταθερά στην κορυφή όλα αυτά τα χρόνια και μακάρι να συνεχίσει έτσι.

Μέχρι τότε, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αδελφούς Αγγελόπουλους για όσα έχουν κάνει για αυτή την ομάδα. Τους αξίζουν και άλλα περισσότερα και θα τα ζήσουν. Στον Ντούσαν Ίβκοβιτς, τον Βαγγέλη Αγγέλου, τον Χρήστο Μαρμαρινό, τον Μίλαν Τόμιτς, τον Αλεξάντερ Κέσαρ, τον γυμναστή, Ανδρέα Γκατζούλη -τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία-, τους γιατρούς, τους φροντιστές και όλους όσοι εργάζονται νυχθημερόν για αυτή την ομάδα εκτός παρκέ. Πάνω από όλα, σεβασμός και υπερηφάνεια για αυτά που ζήσαμε και μάθαμε από αυτούς τούτη τη χρονιά. Βασίλη, Κώστα, Γιώργο, Βαγγέλη, Κώστα, Κάιλ, Έισι, Τζόι , Πέρο, Παναγιώτη, Μάρκο, Λάζαρε, Μαρτίνας, Ανδρέα, Μιχάλη και Δημήτρη, you are…bravehearts.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com