Κάθε ξεκίνημα είναι γεμάτο με αισιοδοξία και την αίσθηση πως κάτι πάει να αλλάξει. Σκεφτείτε, άλλωστε, πόσα γράφτηκαν/ειπώθηκαν μετά στις προηγούμενες αφετηρίες της Εθνικής ομάδας εδώ και πολλά χρόνια. Και πώς γρήγορα τα χαμόγελα… αναποδογύρισαν, τα λόγια πήγαν περίπατο, το κλίμα δηλητηριάστηκε και τελικά η αποτυχία ήταν αναπόφευκτη.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα μοιάζουν διαφορετικά και η αύρα γύρω από την «επίσημη αγαπημένη» δεν παραπέμπει σε… ψευδαίσθηση. Υπάρχει αρκετή ποιότητα, παρά τις σημαντικές απουσίες, αλλά αυτό δεν είναι το σημαντικότερο. Το πρώτο είναι η διάθεση, η επιθυμία και η αυτοθυσία. Αυτή που κάνει τον Παπανικολάου στα 34 να μην «μασάει» από μια ενόχληση στη γάμπα και να κάνει θεραπείες σαν… πρωτάρης για να μη χάσει το ντεμπούτο του (κι όχι την 144η συμμετοχή του). Αυτή που οδηγεί τον Μήτογλου και τον Γουόκαπ παρά τις υπερωρίες στις ομάδες τους να παίζουν με τον ίδιο ζήλο και την ίδια ενέργεια φορώντας τη γαλανόλευκη. Κι αυτή που κάνει άπαντες να βλέπουν την Εθνική ομάδα όχι ως καταναγκαστικό έργο, αλλά ως αυτό που πραγματικά ήταν και πρέπει να είναι.
Εγγυητής αυτοθυσίας... Βασίλης Σπανούλης
Για όλα αυτά εγγυάται η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη. Ενός ανθρώπου που μόνο όταν δεν μπορούσε να… περπατήσει δεν φορούσε τη γαλανόλευκη στολή, όπως στο Ευρωμπάσκετ του 2013 που «στρίμωχνε» το τουμπανιασμένο από διάστρεμμα πόδι του στο παπούτσι για να μην αφήσει μόνους τους συμπαίκτες του. Κι ο οποίος δεν θα δεχτεί τίποτα λιγότερο από τους «στρατιώτες» του στο νέο του ρόλο. Αυτή η πνοή ήταν εμφανής από την πρώτη του μέρα στη δουλειά. Όχι μόνο στην ξηγημένη ομιλία, αφού τα λόγια δεν φτάνουν, αλλά στην πράξη. Η ένταση στις λιγοστές προπονήσεις που μεσολάβησαν από τη Δευτέρα μέχρι χθες χτυπούσε κόκκινο και ο νέος στρατηγός ήταν εκεί για να τραβήξει τα γκέμια κάθε φορά που διέκρινε έστω ένα ψήγμα χαλάρωσης. Φυσικά στον αγώνα δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό…
Σε έναν αγώνα που η Εθνική ήταν εκνευριστικά άστοχη με 4/25 τρίποντα και 14/21 βολές, αριθμούς που συνήθως συνεπάγονται… ήττα, η ελληνική ομάδα όχι απλώς επιβίωσε αλλά τελικά κυριάρχησε λόγω αυτού του πνεύματος που πρωτίστως πρέπει να τη χαρακτηρίζει. Ενέργεια στο 101%, χέρια πάνω σε κάθε μπάλα κι ο απαιτούμενος εγωισμός για να μην επιτρέψεις στον αντίπαλο να σε περάσει οδήγησαν στη νίκη. Και παρότι η ομάδα έμεινε μετεξεταστέα στις εκτελέσεις της, αρίστευσε σε επίπεδο σκληράδας προκαλώντας 18 λάθη στους αντιπάλους, κάνοντας 13 κλεψίματα και 4 τάπες, παίρνοντας 12 επιθετικά ριμπάουντ και-κυρίως-σημειώνοντας 21 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.
Το πλάνο περιορισμού του Σατοράνσκι λειτούργησε εξαιρετικά, η Εθνική ομάδα είχε σωστή στόχευση και πολύ καλά επίπεδα δημιουργίας για 3-4 προπονήσεις (20 ασίστ με τέτοια ποσοστά και μόλις 72 πόντους είναι εξαιρετικός αριθμός), αλλά-επαναλαμβάνουμε-όλα αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που πρέπει να αλλάξει και δείχνει να αλλάζει είναι η επιθυμία. Ο Βασίλης Σπανούλης στο ντεμπούτο του δεν είδε τα… μουτράκια που απεχθάνεται από όποιον τυχόν δεν γουστάρει το ρόλο ή το χρόνο του, αλλά παίκτες έτοιμους να πέσουν στη φωτιά για αυτόν και την Εθνική ομάδα. Από αυτούς που έπαιξαν πολλή ώρα, μέχρι και τον Κουζέλογλου που μπήκε για 14 δευτερόλεπτα για να κάνει δύο φάουλ τακτικής, όλοι επιτέλεσαν τον ρόλο τους στο ακέραιο!
Φρέσκο-αναγκαίο-αίμα κι ας μην είναι… τόσο νέο
Ένα παράπλευρο αλλά ουδόλως αμελητέο κέρδος της βραδιάς είναι πως η Εθνική ομάδα δεν πήρε πράγματα μόνο από τα βαριά χαρτιά της. Όλοι ξέραμε και περιμέναμε τι μπορούν να προσφέρουν ο Παπανικολάου, ο Μήτογλου, ο Γουόκαπ ή ο Παπαγιάννης. Πολύτιμες ήταν οι υπηρεσίες και παιδιών που δεν είναι ακριβώς… νιάτα, αλλά μπορούν να ανανεώσουν τα κύτταρα της Εθνικής ομάδας.
Ο ξεχασμένος και αδικημένος από τον Αταμάν Μωραΐτης άλλαξε τον ρυθμό ερχόμενος από τον πάγκο στο… 19’ και κέρδισε με το σπαθί του ένα πολύ ποιοτικό δεκάλεπτο σε άμυνα κι επίθεση. Ο Χαραλαμπόπουλος, που ανθίζει στην Ιταλία μακριά από τις δυσβάσταχτες (και μη ρεαλιστικές) προσδοκίες με τις οποίες φορτώθηκε από εφηβική ηλικία, έδωσε πολύτιμες λύσεις στο «3» και στο «4» παρουσιάζοντας την πιο ώριμη και αθλητική εκδοχή στην επαγγελματική του καριέρα. Κι ο Τολιόπουλος με τον Ρογκαβόπουλο, που ενσαρκώνουν τις ελπίδες για να μη δούμε ξανά σύντομα κάτι σαν 4/25 τρίποντα, έδειξαν πως έχουν την εμπιστοσύνη και υπομονή του προπονητή, μολονότι το άγχος τους για να δείξουν όσα και στις ομάδες τους μάλλον λειτούργησε για ένα βράδυ ανασταλτικά.
Όλα τα παραπάνω, συνιστούν συνταγή επιτυχίας. Πρωτίστως υγείας που αν εξασφαλιστεί, η αγωνιστική επιτυχία είναι απλώς θέμα χρόνου.
ΥΓ1: Για Εθνική ομάδα χωρίς Γιάννη, Θανάση, Σλούκα, Καλάθη και Παπαπέτρου, η ποιότητα, καθοδήγηση και αθλητικότητα ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Στο Προολυμπιακό Τουρνουά μπορούμε να έχουμε μια πραγματικά πλήρη ομάδα, ικανή να πάει στο Παρίσι.
ΥΓ2: «Είναι ωραίο να παίζεις για τα εκατομμύρια φίλων του Ολυμπιακού, αλλά όταν αγωνίζεσαι για την Εθνική ομάδα, αισθάνεσαι πως παίζεις για όλους τους Έλληνες, για δέκα εκατομμύρια». Τα λόγια ενός… ξένου, του Τόμας Γουόκαπ, ας τα έχουμε όλοι στο μυαλό μας κι ας μη δηλητηριάζουμε την Εθνική ομάδα με μικροπολιτικές και οπαδισμούς.
ΥΓ3: Υπέροχες εικόνες στο ΣΕΦ. Οικογένειες, παιδιά, ακαδημίες, θρύλοι του μπάσκετ, η Εθνική Γυναικών, όλοι μαζί. Ένα κλίμα που μόνο η Εθνική μπορεί να δημιουργήσει και που χάρη στα «παράθυρα» (με όσα προβλήματα έχουν υπάρξει στο παρελθόν στη συνεργασία με την Ευρωλίγκα) ζούμε αρκετά συχνά πλέον. Η φωτογραφία των κοριτσιών από τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού με τον θρύλο του Παναθηναϊκού Δημήτρη Διαμαντίδη είναι ο αθλητισμός όπως θα έπρεπε να είναι.
_164625.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
_105317.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
