Η θέση του τέταρτου γκαρντ στον Παναθηναϊκό μοιάζει… στοιχειωμένη. Για δεύτερη συνεχή χρονιά, ένας παίκτης με περγαμηνές και αδιαμφισβήτητη ποιότητα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτά που ζητεί ο Εργκίν Αταμάν και να προσφέρει τα προσδοκώμενα. Η αρχή έγινε πέρσι με τον Λούκα Βιλντόσα και η συνέχεια δίνεται φέτος με τον Λορέντζο Μπράουν, ο οποίος δεν θυμίζει σε τίποτα τον κυρίαρχο γκαρντ που είδαμε στην εθνική Ισπανίας και τη Μακάμπι.
Για ποιον λόγο όμως ο 34χρονος πλέι μέικερ δεν έχει αποδώσει πλην λιγοστών αγώνων; Ευθύνεται γι’ αυτό μόνο ο ίδιος ή δεν έχει καταφέρει ο Τούρκος προπονητής να τον αξιοποιήσει όπως μπορούσε; Ας επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.
![Παναθηναϊκός: Γιατί ο Λορέντζο Μπράουν δεν έχει (ακόμη) προσφέρει τα προσδοκώμενα](https://resources.sport-fm.gr/supersportFM/images/news/25/01/29/1_152836.jpg)
Δύσκολη η προσαρμογή
Είναι δύσκολο να διδάξεις σε έναν γέρικο σκύλο νέα κόλπα, λέει ο λαός... Κι ο Μπράουν διανύοντας τα 35 του δεν έχει καταφέρει να φορέσει το «κοστούμι» που ετοίμασε γι’ αυτόν ο Παναθηναϊκός. Έχοντας μάθει να είναι ο «εγκέφαλος» στις ομάδες του, να έχει την μπάλα και τις αποφάσεις, χωρίς ιδιαίτερο ανταγωνισμό τριγύρω του σε εθνική Ισπανίας και Μακάμπι τα προηγούμενα χρόνια, η μετάβαση σε ένα περιβάλλον όπου ο ρόλος του είναι διαφορετικός και φυσιολογικά μικρότερος, ο Λορέντζο ζορίζεται στην προσαρμογή.
Παρότι το usage του (το ποσοστό των κατοχών που διαχειρίζεται όσο είναι στο παρκέ) δεν έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά σε σχέση με πέρσι, αφού από το 24,3% έπεσε στο 23,4%, ο χρόνος του έχει κατακρημνιστεί από τα 29:18 στα 16:42 κατά μέσο όρο. Όχι δηλαδή και πολύ πάνω από τα 14:56 που είχε πέρσι, σε αντίστοιχο ρόλο, ο Βιλντόσα. Μάλιστα, στα πέντε τελευταία παιχνίδια Ευρωλίγκας, ο Μπράουν δεν έχει ξεπεράσει το τετράλεπτο σε χρόνο συμμετοχής σε τρία εξ αυτών.
![Παναθηναϊκός: Γιατί ο Λορέντζο Μπράουν δεν έχει (ακόμη) προσφέρει τα προσδοκώμενα](https://resources.sport-fm.gr/supersportFM/images/news/25/01/29/3_152855.jpg)
Προσφέρει αλλά υπάρχουν οι αναντικατάστατοι
Οι επιθετικοί δείκτες του Μπράουν, έστω και στον περιορισμένο χρόνο που βρίσκεται στο παρκέ, δεν είναι καθόλου κακοί. Είναι ο πέμπτος σε παραγωγή σκορ στον Παναθηναϊκό, με 14,4 πόντους ανά αγώνα, καθώς σκοράρει 7,6 και προσφέρει άλλους 6,8 πόντους με τις ασίστ του. Περισσότερους «παράγουν» μόνο Ναν (28,5), Σλούκας (19,1), Λεσόρ (17,8) και Γκραντ (16,5). Παράλληλα προσφέρει το 33% των ασίστ της ομάδας του στα λεπτά που αγωνίζεται (πίσω μόνο από τον Σλούκα που έχει 35,2%), ενώ δεν σουτάρει καθόλου άσχημα, 52,6% στα δίποντα και 36,5% στα τρίποντα.
Ωστόσο σε έναν Παναθηναϊκό που Ναν και Σλούκας είναι αποδεδειγμένα οι ηγέτες του και ο Γκραντ απαραίτητος, ο Μπράουν δείχνει να περνά σε δεύτερο και τρίτο πλάνο. Πόσω μάλλον όταν ο χρόνος σε σχήματα με τρία γκαρντ έχει αναπόφευκτα περιοριστεί. Κακά τα ψέματα, ο Αταμάν είναι σαφές πως προτιμά να ακουμπά την μπάλα για τις επιθέσεις και τις αποφάσεις στα σίγουρα χέρια του Ναν και του Σλούκα, στους παίκτες-δηλαδή-που οδήγησαν την ομάδα στην κατάκτηση Ευρωλίγκας και πρωταθλήματος πέρσι.
Πρόβλημα η αμυντική ισορροπία
Πέραν όμως του ισχυρού ανταγωνισμού από δύο elite γκαρντ με ηγετικά χαρακτηριστικά, που δεν γίνεται να μην έχουν προβάδισμα ως επιλογές του Εργκίν Αταμάν, ο Μπράουν «πληρώνει» και την αμυντική ανισορροπία που υπάρχει στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού. Με τον Σλούκα σχεδόν συνομήλικό του και με ανάλογη αμυντική αδυναμία, τον Ναν να ξοδεύει ήδη πολλή ενέργεια στην επίθεση απέναντι στις προσαρμοσμένες πάνω του άμυνες και να μην έχει ανάλογο απόθεμα για τα μετόπισθεν, οι «πράσινοι» πολύ απλά δεν… αντέχουν να έχουν στο ίδιο σχήμα έναν ακόμη μη αποτελεσματικό γκαρντ ως προς την πίεση πάνω στην μπάλα. Υπάρχει μεν ο Γκραντ, αλλά αυτός είναι αδύνατο να παίζει 40 λεπτά, συνεπώς κάθε δίδυμο του Μπράουν με Σλούκα (κυρίως) ή Ναν στην περιφέρεια, είναι αυτόματα πολύ ευάλωτο αμυντικά, όσα θαύματα κι αν μπορούν να κάνουν οι παίκτες αυτοί στην επίθεση. Ο Αταμάν έχει διαγνώσει το πρόβλημα, γι’ αυτό και ο Μπράουν μοιράζεται το παρκέ με τον Σλούκα για μόλις 8,2 λεπτά ανά αγώνα και με τον Ναν για 10,9, ενώ σχήματα με Μπράουν, Ναν και Σλούκα ταυτόχρονα στο παρκέ έχουν παρουσιαστεί για μόνο 3,9 λεπτά κατά μέσο όρο, σε αντίθεση με την τριάδα Σλούκας-Ναν-Γκραντ, που εμφανίζεται για 8 λεπτά ανά παιχνίδι.
Πέρα από όλα αυτά, τα σχήματα με τρία γκαρντ έχουν περιορισμένη χρήση στον Παναθηναϊκό προϊούσης της σεζόν, λόγω της αδυναμίας που παρουσιάζουν στην άμυνα. Ο κόουτς Αταμάν ορμώμενος και από την αγωνιστική άνοδο του Τσεντί Όσμαν παίζει όλο και περισσότερα λεπτά με… κανονικό τριάρι, ενώ άλλοτε προσπαθεί να βελτιώσει την αμυντική ισορροπία της ομάδας του προσθέτοντας-αντί ενός τρίτου χειριστή στο βασικό σχήμα-τον πολύ καλό «φρουρό» Παναγιώτη Καλαϊτζάκη. Με αυτά και με αυτά, λοιπόν, ο χρόνος του Μπράουν μειώνεται, μοιραία, αφού στα λεπτά που παίζει η ομάδα του είναι στους -3,5 πόντους ανά 100 κατοχές (δεύτερη χειρότερη επίδοση στο ρόστερ), ενώ όλοι οι άλλοι γκαρντ έχουν θετικό πρόσημο (Ναν +8,7, Σλούκας +6,1 και Γκραντ +5,2).
Υπάρχει… φως;
Η εικόνα του Μπράουν στα τελευταία παιχνίδια δεν είναι ενθαρρυντική. Η γλώσσα του σώματός του δεν προδίδει έναν παίκτη αποφασισμένο να παλέψει για τα λεπτά του και μοιάζει μια ταχύτητα κάτω από τους υπόλοιπους παίκτες σε επίπεδο έντασης, η οποία τώρα-περισσότερο από ποτέ άλλοτε στη σεζόν λόγω και των απουσιών-είναι αναγκαία στον Παναθηναϊκό για να πετύχει τους στόχους του. Είναι φυσιολογικό ο Λορέντζο να έχει απογοητευτεί, να έχει ξενερώσει αν προτιμάτε, αφού αλλιώς τα φανταζόταν και αλλιώς τα βλέπει. Ωστόσο η… πρόσφατη ιστορία έχει διδάξει πως δεν πρέπει να ξεγράφεις έναν παίκτη με αδιαμφισβήτητη ποιότητα και ισχυρή προσωπικότητα. Όσοι βιάστηκαν, για παράδειγμα, να το κάνουν πέρσι με τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και φέτος με τον Τσεντί Όσμαν, έχουν ήδη καταπιεί τη γλώσσα τους.
Ο Παναθηναϊκός, όσο καλά κι αν αποδίδουν ο Ναν, ο Σλούκας και ο Γκραντ, έχει ανάγκη τον… κανονικό Μπράουν. Πολύ απλά γιατί η επιστροφή του στις εργοστασιακές ρυθμίσεις θα απορροφήσει αρκετή πίεση από αυτή που ήδη συχνά πέφτει υπέρμετρα στους «βασικούς» χειριστές της ομάδας. Ελλείψει Λεσόρ αρχικά και Γιούρτσεβεν στη συνέχεια, άλλωστε, το βάρος που επωμίζονται οι περιφερειακοί είναι ακόμη μεγαλύτερο, καθώς δεν υπάρχει το σαφές σημείο επιθετικής αναφοράς μέσα στη ρακέτα. Κι ένας παίκτης με την κλάση του Μπράουν ποτέ δεν μπορεί να περισσεύει, ειδικά όσο πλησιάζουμε στις μέρες που κρίνονται όλα και όλοι. Στο χέρι το δικό του είναι να ανεβάσει την ένταση στο παιχνίδια του, αλλά ΚΑΙ σε αυτό του Αταμάν να βρει τα κατάλληλα σχήματα που θα αναδείξουν τις αρετές του και θα καμουφλάρουν τις αδυναμίες του.
ΥΓ: Η ανάγκη απόκτησης ψηλού παραμένει. Μπορεί σε 2-3 μήνες ο Παναθηναϊκός να βρεθεί να έχει Λεσόρ, Γιούρτσεβεν, Γκέιμπριελ, Μήτογλου, Αντετοκούνμπο και έναν ακόμη, αλλά εφόσον δεν γίνει προσθήκη και με τον πρώτο από τους δύο βασικούς ψηλούς να αναμένεται να επιστρέψει κατά τα μέσα Μαρτίου, οι «πράσινοι» θα πρέπει να βάλουν σε… γυάλα όλους τους υπόλοιπους γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια να στερηθούν κανέναν, ούτε για μισό παιχνίδι. Μεγάλο το ρίσκο, λοιπόν, σε μια περίοδο που κρίνονται το Κύπελλο και το πλεονέκτημα έδρας στην Ευρωλίγκα, αν δεν έρθει ενίσχυση στη θέση «5». Χωρίς αυτό, ωστόσο, να σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πληρώσει πολύ πάνω από την πραγματική του αξία κάποιον παίκτη, επειδή βρέθηκε στην ανάγκη.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.